Τι TUS έπιασε;

(Ξεκινώντας, η αδερφή μου με προειδοποίησε ότι χρονιάρες μέρες είμαι κακός και δεν θα μου έρθει ο Άγιος Βασίλης.)

   Φίλε αναγνώστη/αναγνώστρια, ζήσαμε να ακούσουμε το ''Πουτάνα στην ψυχή'' του Νίκου (πλατινέ) Οικονομόπουλου και το κακό παράγινε. Τώρα θα μου πεις εδώ τραγουδάνε άλλοι κι άλλοι. Βλέπε TUS (μόλις μόλυνα το πληκτρολόγιό μου, εκτός από την οθόνη και το μπλογκ μου που έχει γίνει ήδη). Όπως έχεις καταλάβει και από την οπτικοακουστική πανδαισία που προηγείται της ανάρτησης, θα αναφερθώ στον TUS και στο τελευταίο του ηχητικό ''διαμάντι''. Αυτό το υποπροϊόν που κατακλύζει καθημερινά την αρχική μου σελίδα στο facebook. Ναι, αυτό στον ήχο του οποίου κωλοχτυπιούνται και ''φτιάχνονται'' χιλιάδες κοριτσάκια. Για άλλη μια φορά η συνταγή είναι γνωστή. Ένας με περιτύλιγμα όμορφου και κινήσεις δενμπορώναχορέψω-χέζομαι-αλλάκάνωτονάνετο με την απαραίτητη συνοδεία μούσκουλων, σκουλαρικίου και τατουάζ. Όχι, μη με βρίσεις. Δεν κράζω τα στοιχεία της εμφάνισης αυτά καθ'αυτά, αλλά το συνδυασμό τους που δημιουργεί αυτό το πιασάρικο αποτέλεσμα.

   Και επειδή δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω, θα σχολιάσω για αρχή το βίντεο κλιπ, το οποίο συμπληρώνει την οπτασία. Μια μισογεροντοσιτεμένη ονόματι ''Ελεάννα Αζούκη'' (κατά το σουτζούκι), πλήρως σοβατισμένη, με ψεύτικες βλεφαρίδες και νεανίζουσα κορδελίτσα επί της κόμης αρχίζει να κουνάει τα χέρια της σαν να τινάζει μουσκεμένο χαλάκι για να στεγνώσει. Μετά, την πιάνει ο TUS και αρχίζουν να χορεύουν σαν προβληματικά, με αυτό το πολύ μάγκικο χιπχοποραποτσιφτετελο τρόπο. Ο TUS δεν παραλείπει τις συμπαθείς αυτές γκριμάτσες που συνηθίζει να κάνει προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινου για να δείξει πόσο την πατάει τη γάτα (Ελεάννα Αζούκη). Ο TUS φοράει έπειτα την πολυφορεμένη φουστα του Σάκη Ρουβά που φόρεσε προ 10ετίας και τσουπ, να σου τον, εμφανίζεται ο ξεχασμένος, από την εποχή της επέλασης της Βανδή, Φοίβος. Συνθέτης μεγάλων επιτυχιών όπως ''Gucci φόρεμα'', ''Summer in Greece'', ''Έρωτα θέλει η ζωή'', πίνει άνετος το καφεδάκι του ώσπου του κάθεται στο λαιμουδάκι όταν ο TUS θίγει τον προστατευόμενό του, Νίνο Ξυπολητά. 

   Στο σημείο αυτό εντοπίζεται το νόημα του άσματος. Όλο αυτό το τερατούργημα έχει δημιουργηθεί για να υμνηθεί ο αντρισμός του κυρίου TUS, ο οποίος τον αποδεικνύει έμπρακτα (!) κράζοντας ομοφυλόφυλους. Εδώ φαίνεται το ποιόν του ανθρώπου και σοβαρολογώ. Χρησιμοποιούνται οι σεξουαλικές προτιμήσεις ανθρώπων για να εκθειαστεί το ομοίωμα του τουίτι. Ο TUS, άντρας βαρύς και ασήκωτος, σου λέει: ''Μήπως ο τραγουδιστής από τους Tokio Hotel, ο Μαρτάκης, ο Bieber και ο Sarbel; Δεν διαφωνώ, είναι και αυτοί πολύ ωραίοι, μα έχουμε μια διαφορά. Εγώ δεν είμαι gay!''. Και εννοεί προσβάλλοντας άλλους: ''Ντάξει, δεν είμαι ο μόνος ωραίος. Τουλάχιστον δεν έχω το κουσούρι αυτό''. Εύγε φίλε TUS.

   Ας επανέλθουμε στα της εμφάνισης. Την ώρα που ο α(η)ιδός τραγουδάει το δυσπρόφερτο ''Χόρεψε μωρό μου χορε χόρεψε μωρό μου'' και μάλιστα δις, η δεσποινίς Ελεάννα λικνίζεται πάνω σε στρογγυλό δίσκο (σαν αυτούς που κάθονται πάνω οι έλεφαντες στο τσίρκο) σαν κατσίκι, ή καλύτερα σαν σκύλος. Και για να το πιστοποιήσει αυτό, φορά και το ανάλογο λουράκι στο λαιμό, το οποίο κρατά με πολλή χάρη ο TUS. Μάλλον έχει καταλάβει, ότι το επάγγελμα που του ταιριάζει είναι αυτό του αρκουδιάρη. Εν συνεχεία, η Αζούκη (τζουτζούκι) χτυπιέται φορώντας ενα τρύπιο, λόγω οικονομικής κρίσης, καλτσονοκολάν, κοντό σορτς, κιτς ζεβρέ παπούτσια και τον προαναφερθέντα φιόγκο. Το μόνο που συμπεραίνουμε είναι ότι έχει εξασκηθεί στο να το κουνάει. 

   Εν τω μεταξύ, ο TUS αποφασίζει να υποδυθεί τον Ντι Κάπριο και τον Τζόνυ Ντεπ και όλως παραδόξως, είναι πιο ωραίος από ότι είναι στην πραγματικότητα. ΔΕΝ είναι αυτό το γλοιώδες μαϊμούδι, με τα πετσοκομμένα φρύδια, το μαλλί σαν τη μπορντούρα των χαλιών της Μοιραράκη, τις ζώνες που κρέμονται από τον κώλο του και σε προκαλούν να τον δέσεις χειροπόδαρα. Είναι κανονικός Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ. Βέβαια σε αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι δεν μιλάει. Δεν ακούγεται. Και το πιο ανησυχητικό είναι το ότι δηλώνει: ''Όσοι και να μαζευτούν, εμένα δεν με τρώνε''. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι σκοπεύει να μας προκαλεί ηχορρύπανση για καιρό.

   Καταλήγοντας, το τραγουδάκι αυτό ήταν απλώς η αφορμή. Ωστόσο, νομίζω ότι στην ελληνική μουσική έχει παραγίνει το κακό. Κάθε καρυδιάς καρύδι, στην εποχή του youtube χωρίς καμία προσπάθεια προωθείται μέρα και νύχτα από κανάλια, ραδιόφωνα και site. Άνθρωποι άφωνοι, τα τραγούδια των οποίων έχουν υποστεί τέτοια επεξεργασία ώστε να ακούγονται. Και ακούγονται παντού. Μόνο στη Λυρική δεν παίζουν. Και επειδή έχουν τον εύκολο ρυθμό, σου πιπιλίζουν το κακόμοιρο αυτί και σου μένουν! Αυτό βέβαια που με νευριάζει περισσότερο είναι το ότι άλλα τραγούδια δεν κατάφεραν ποτέ να αγγίξουν αυτή την ''επιτυχία'' σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Πώς το σκέφτηκα; Βλέποντας μία ζωντανή (και όχι playback όπως θα κανε ο TUS στη Μενεγάκη) εκτέλεση του ''She'' του Elvis Costello το 1999 παρατήρησα ότι έχει 165.000 views λιγότερα από το ''Xόρεψε μωρό μου''. Ε αυτό δεν το δέχομαι. Και προτού μου πεις ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα, άκου. To ''She'' λυγίζει καρδιές και το λέει ένας ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ, που στο βίντεο παρακάτω τραγουδάει, πράγμα που ποτέ ο TUS δεν έκανε, γιατί ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΩΝΗ. Αυτός ο ξεπεσμός, στην κυριολεξία, της μουσικής την έχει φτασει σε αυτό το σημείο. Να πωλούνται cd στα περίπτερα, να βγαίνουν μόνο digital singles και να μην αναδεικνύονται πραγματικά ταλαντούχοι ερμηνευτές.

Απολαύστε τώρα πραγματικό τραγούδι.

It's Christmas!

   Κάπως αλλιώς σκεφτόμουν τα φετινά Χριστούγεννα. Βασικά θα ήθελα να τα ζήσω. Έστω να τα αισθανθώ. Μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα. Στη διαδρομή σπίτι-σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο-σπίτι άντε να δεις καμιά στολισμένη βιτρίνα. Κατά τα άλλα τίποτα. Τα μόνα πράγματα εκτός από τα μελομακάρονα και το πανετόνε στην κουζίνα που μου υπενθυμίζουν ότι είναι Χριστούγεννα είναι το γεγονός ότι σήμερα τελείωσε το σχολείο και το φροντιστήριο (προσωρινά), καθώς και το ότι στολίσαμε εις διπλούν φέτος. Μία σε μας και μία δίπλα στους γείτονες, όπου μαζευτήκαμε και στολίσαμε ομαδικά. Ακολουθούν φωτογραφίες σε πνεύμα χριστουγεννιάτικο.

(Αυτόν τον θηλυκό άγγελο τοποθετήσαμε φέτος στην κορυφή)

(Με απίθανα σοκολατάκια Max Perry)

 (Αρωματική πανδεσία)

(Τα φώτα των απέναντι καλπάζουν προς τα επόμενα Χριστούγεννα)

Καλά Χριστούγεννα!

(I) Remember, (I) Remember

   Σαν σήμερα συμπληρώνονται τρία χρόνια και δύο μέρες από το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μόνο που δεν ήταν ένας απλός θάνατος. Ήταν μια άνανδρη, αναίτια και απροκάλυπτη δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού. Ενός παιδιού που δεν έκανε κάτι που να δικαιολογεί μια τέτοια φρικαλέα πράξη. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή ενός ανθρώπου, ασκώντας πάνω του την ανύπαρκτη, κατά τα άλλα, εξουσία του.

   Το εξοργιστικό αυτό γεγονός γίνεται εξοργιστικότερο εξαιτίας της συμπεριφοράς των δραστών της δολοφονίας (2 αστυνομικών, ενός δολοφόνου και ενός συμπαριστάμενου) που πίστεψαν ότι η δουλειά τους, για την οποία πληρώνονται από εμάς, όχι να μας προστατεύουν αλλά να επιδεικνύουν με λάθος τρόπο την υποτιθέμενη δύναμή τους. Επηρεασμένος λοιπόν ο Κορκονέας από τα χίλιαδυο ψυχολογικά που κουβαλά λόγω των όσων περνά σε μια δουλειά που τον έχουν για να είναι παρατρεχάμενος υπουργών ή στην καλύτερη, για να ξυλοφορτώνει πολίτες στα κατα καιρούς επεισόδια, είδε έναν 15χρονο ως το τέλειο ''πειραματόζωο'' για το πείραμά του: ''Πώς να σκοτώσεις δια εκπυρσοκροτισμού''. 

   Η Αθήνα, παγώνει στο άκουσμα αυτής της είδησης και αντιδρά σπασμωδικά. Για την ακρίβεια, άνθρωποι αντιδρούν σπασμωδικά σε ένα πρωτοφανές ξέσπασμα οργής κατά πάντων. Για μέρες το κέντρο της πόλης μοιάζει με πεδίο σύρραξης. Ορδές, νέων κυρίως, ανθρώπων κατακλύζουν τις περιοχές του κέντρου της Αθήνας και προξενούν ανυπολόγιστες υλικές ζημιές σε ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Η αστυνομία, που σε άλλες περιπτώσεις σπεύδει να ξεφορτωθεί ό,τι ληγμένο χημικό έχει πάνω σε γιαγιάδες και νέους, αυτή τη φορά υπό την ηγεσία παντελώς ανίκανων διοικούντων, λειτουργεί με τρόπο που δεν βοηθά την εκτόνωση της έκρυθμης κατάστασης. Όλα δείχνουν πως η κατάσταση βαίνει σε κλιμάκωση. Μόλις όλα τελειώνουν, η εικόνα της ρημαγμένης Αθήνας είναι επιεικώς αποκαρδιωτική. Λεηλατημένοι δημόσιοι χώροι καθώς και καταστήματα, δημόσια κτήρια και οχήματα συνθέτουν ένα σκηνικό διάλυσης.

   Τώρα θα μου πεις. Πιο πολύ σε ενδιαφέρει το ότι κάηκε το δέντρο της πλατείας Συντάγματος από το ότι σκοτώθηκε ο Αλέξης; Εννοείται πως όχι. Εδώ τίθεται όμως για μένα το εξής ερώτημα. Με τον τρόπο αυτό τιμήθηκε η μνήμη του νεκρού συνομιλήκου μας; Σίγουρα όχι και αυτό το παραδέχονται και ορισμένοι από αυτούς που συμμετείχαν στα επεισόδια. Τώρα βέβαια αν σκέφτεσαι με τη λογική ''μπάτσοι - μουνιά'' κλπ θα μου πεις ότι είμαι ένας μαλάκας που παίρνει το μέρος του συστήματος και τις άλλες γνωστές καραμέλες που πιπιλάς.

   Μπορεί η λεηλασία κάθε είδους περιουσίας να θεωρηθεί φόρος τιμής ή σεβασμός στο πρόσωπο του Αλέξη; Πώς είναι δυνατόν να αποκαθιστάς μια αδικία διαπράττοντας μια άλλη; Και κυρίως όταν αυτή η άλλη δε στρέφεται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά στοχοποιεί ένα ολόκληρο κοινωνικό σύνολο; Για μένα το γεγονός είναι ένα. Η τυφλή βία δε λύνει κανένα πρόβλημα. Από όποια πλευρά και αν το δεις, η δολοφονία του Αλέξη δεν τιμωρήθηκε ούτε από τη δικαιοσύνη, ούτε από όλα τα πρωτόγνωρα που συνέβησαν τότε. Θυμάμαι ακόμα το κτήριο του Πανεπιστημίου να λεηλατείται από βάνδαλους, οι οποίοι πετούσαν από τα παράθυρα έπιπλα που ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ. Άλλοι έκαιγαν αυτοκίνητα, κάδους, ενώ το καλύτερο ήταν ότι μέσα στον ΠΟΝΟ, την ΟΡΓΗ και τη ΘΛΙΨΗ τους για το χαμό του Αλέξη έκαναν Π Λ Ι Α Τ Σ Ι Κ Ο ! (ναι, πλιάτσικο) σε μαγαζιά με τηλεοράσεις, υπολογιστές και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για ένα βαρύ πένθος.

   Είμαστε σοβαροί; Πιστεύει κανείς ότι αυτά ήταν αυθόρμητες αντιδράσεις νέων; Πώς γίνεται όλοι να ήξεραν τον Αλέξη από έναν κοινό τριτοξάδερφογαμπροκουνιαδοανηψιό του περιπτερά της γειτονιάς τους; Δηλαδή όποιος δεν έσπασε, δεν πόνεσε για έναν από τους πιο αδικαιολόγητους θανάτους των τελευταίων δεκαετιών; Ο Κορκονέας ήταν, είναι και θα είναι ένας ειδεχθής Δ Ο Λ Ο Φ Ο Ν Ο Σ. Όμως:

ούτε εσύ

ούτε εσύ

τιμήσατε τον Αλέξη όσο και αν δεν σας αρέσει αυτό.

Magic de Spell - Eμένα οι φίλοι μου

Περί γυναικός ο λόγος...

   Και αν έχει γίνει εκατομμύρια φορές αυτή η συζήτηση μεταξύ ανδρών, το ερώτημα παραμένει:  ''Τι θέλουν οι γυναίκες;''. Έτσι για να μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα, σου λέω ευθέως ότι ούτε εγώ ούτε κανείς δεν ξέρει. Ακόμα και αυτές δεν ξέρουν. Ωστόσο, από την ελάχιστη εμπειρία μου θα πω τι έχω καταλάβει εγώ στο περίπου πάντα... 

   Για αρχή όσον αφορά στην προσέγγιση. Το πάν είναι να τις φτύνεις. Οι 9 στις 10 το θέλουν πολύ, το τραβά ο οργανισμός τους. Δεν το θέλουν το άμεσο. Πρέπει να το παίξεις αδιάφορος, να το παίξουν αυτές βαρύ πεπόνι και μετά από το διάστημα στο οποίο και καλά ψήνεσαι εσύ, αρχίζουν αυτές να θέλουν να κάνεις κάτι. Τώρα αν θα τους πεις πόσα στίκερ άλμπουμ έχεις ή πότε η πάτυ βγάζει τα σιδεράκια δεν τις νοιάζει, αρκεί να μην τολμήσεις να τους πεις τι νιώθεις. Αν το πεις, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θα εκτιμηθεί καθώς είναι νωρίς, είναι ανάδρομος ο Ερμής, είναι το στρώμα μου μονό, είναι η τρύπα του όζοντος μεγάλη. Χίλιες δύο δικαιολογίες γιατί δεν τους αρέσει έτσι, θέλουν γράψιμο-ενδιαφέρον-φτύσιμο-γράψιμο-ενδιαφέρον-φτύσιμο. Τους αρέσει αυτό το τραβάτε με και ας κλαίω και είναι καρατσεκαρισμένο αυτό.

   Τώρα για το τι άντρα/αγόρι ψάχνουν. Εδώ ούτε εγκυκλοπαίδεια δεν φτάνει. Αρχικά εμφανισιακά είναι ό,τι να ναι. Κυριολεκτικά όμως. Βλέπεις κάτι τύπους άκυρους που πάνε και κολλάνε, που οκ είπαμε έρωτας τυφλός, αλλά όχι και αόματος. Κάτι κοπέλες με ένα άλφα στυλ τρέχουν πίσω από χλυμίτζουρες για όσο αυτός κουνάει το πουλί του χέρι του και το αντίθετο. Για πάρτη του, και μουστάκι θα ξυρίσουν που λέει ο λόγος. Θα ανέβουν στα παπάκια, θα βάλουν αρνετ και θα αρχίσουν να πηγαίνουν να ψειρίζουν παιδάκια. Τόσος ξεπεσμός για έναν Μ Α Λ Α Κ Α. Από την άλλη, κάποιος άλλος που δεν το παίζει κάτι που δεν είναι δεν έχει καμία ελπίδα. Μα καμία όμως. Τούμπες να κάνεις, αν την άλλη δεν τη δυσκολέψεις, αυτή ούτε να σε χέσει. Δηλαδή, δεν πρέπει να είσαι καλός, ευγενικός και να κάνεις αυτά που πρέπει. Αν κάνεις αυτά που δεν πρέπει τότε έχεις πιθανότητες.

  Αν όμως, λέμε αν, δέσει το γλυκό, εκεί αρχίζουν όλα. Πρέπει να προσέχεις πώς αναπνέεις, τι λες, τι εννοείς με αυτό που λες, τι ήθελες να πεις, πότε βγήκες, γιατί και με ποιους βγήκες και πολλά παρόμοια. Άμα είσαι γλυκούλης και τα σχετικά και πέσεις σε καμία ποιοτική, θα το φας το κέρατο και δεν θα καταλάβεις από που σου ρθε. Βέβαια και πριν δέσει το γλυκό εκεί που είσαι αμέριμνος και περιμένεις να δέσει, μπορεί η άλλη έτσι ξαφνικά να αλλάξει γνώμη και να μη θέλει πια. Μέχρι να αρχίσει να σε ξανακυνηγάει για να θέλεις εσύ επειδή τα βρήκε σκούρα με ένα κάφρο, που μέχρι χθες ήταν καλύτερος από σένα. 

   Και επειδή του αντρικού φύλου του έχει βγει το όνομα, κοίτα να δεις πώς έχει το θέμα. Μας αρέσουν το πολύ 1-2 ταυτόχρονα για κάτι σοβαρό, άσχετα με την όποια μας περιτριγυρίζει. Για αυτές τις 1-2 ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουμε από την κάθε μία. Σε αντίθεση με σας που αν βρείτε ποτέ, πράγμα που αποκλείεται, ποιον θέλετε θα τον θέλετε φίλο, σύντροφο, ψυχολόγο, οργανωτικό, καθαρό, έξυπνο και άλλα πολλά. Αλλά ακόμα και αν τα έχει, όλο και κάτι θα βρείτε που δεν θα σας κάθεται καλά. Κάποιο ελάττωμα, δεν ξέρω. Μάλλον δεν θα σου δίνει πολύ χώρο, θα κάνει πολλή παρέα με τη μάνα σου, θα ξεχνάει τη γιορτή σου, θα μυρίζουν οι κάλτσες του, κάτι βρε αδερφέ.

  Συμπέρασμα. Αν πας να μπλέξεις, ξέρεις ότι θα φας το κεφάλι σου κατά πάσα πιθανότητα. Εκεί έξω κυκλοφορεί πολύ τσόκαρο, πολύ δεύτερο πράγμα αλλά και λίγες και καλές κοπέλες που όντως αξίζουν τον κόπο. Για όλες τις άλλες, αν δεν μπορείς να μην ασχοληθείς, προσπάθησε να ασχοληθείς όσο τους αξίζει. Πάντα υπάρχει η καλύτερη και ο καλύτερος για σένα, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου και να τον δεις. Και αν δεν τον δεις, οκ, χάνεις. Αλλά όλο και κάτι καλό θα προκύψει από κάθε δυσκολία. 

Υ.Γ.: Όχι ότι εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών, αλλά το θέμα σήμερα ήταν γυναικοκεντρικό.

Τι μαθαίνει κανείς από την Ιστορία Κατ. της Γ' Λυκείου (μέρος 2ο)

(Αν και αυτό που με απασχολεί αυτή τη στιγμή είναι να γράψω την ανάρτηση - προσφορά στην ανθρωπότητα με αφορμή τα δύο χρόνια που κυβερνά την άμοιρη αυτή χώρα το ΠΑ.ΣΟ.Κ, αποφάσισα ότι προέχει να ακολουθήσει το σίκουελ της προηγούμενης ανάλογης ανάρτησής μου για την Ιστορία Κατεύθυνσης.) 

   Μπορεί να γίνομαι κουραστικός αλλά θα το ξαναπώ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς πληρέστερα με μιά απλή ματιά σε όσα διδάσκονται στο πλάισιο του μαθήματος αυτού της Θεωρητικής στην τρίτη λυκείου. (Αυτά που γράφω με bold είναι αποσπάσματα ακέραια από το βιβλίο.)

• ''Οι κομματικές παρατάξεις συμφώνησαν στην ανάγκη να κατοχυρωθούν συνταγματικά ορισμένα θεμελιώδη δικαιώματα: η ισότητα απέναντι στο νόμο, η απαγόρευση της δουλείας, το απαραβίαστο του οικογενειακού ασύλου, η ελευθερία γνώμης και τύπου, η προστασία της ιδιοκτησίας, η δωρεάν εκπαίδευση. Όλοι οι αντιπρόσωποι συνειδητοποίησαν ότι υπήρχαν αξίες και δικαιώματα που έπρεπε να προστατευθούν από την αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας.'' Συμπέρασμα: Δικαιώματα που καταπατούνται σήμερα με τόση ευκολία και που από πολλούς θεωρούνται δεδομένα και αυτονόητα, την εποχή που παραχώρησε ο βασιλιάς το πρώτο σύνταγμα (3/9/1843) ήταν μία πολυτέλεια. Η κατάκτησή τους έγινε με αγώνα, τον οποίο όσοι έκαναν μου δίνουν το δικαίωμα να γράφω ό,τι θέλω εδώ στο μπλόγκ μου. Και ταυτόχρονα, η προσπάθεια που έγινε τότε λειτουργεί σαν δέσμευση όλων εμάς που πρέπει να προστατεύσουμε αυτά τα βασικά δικαιώματα.
• ''O Κωλέττης δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί βία και νοθεία για να τρομοκρατεί τους εκλογείς, ώστε να ψηφίζουν υπέρ του κόμματός του. Το 1846/1847 κατείχε πέντε από τα επτά υπουργεία της κυβέρνησής του, δεν παρουσιαζόταν όμως σχεδόν καθόλου στο Κοινοβούλιο και καθιστούσε αδύνατο τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας. Επέβαλε έτσι ένα είδος κοινοβουλευτικής δικτατορίας.'' Συμπέρασμα: Κοινοβουλευτική δικτατορία; Μου θυμίζει κάτι αυτό. Ίσως κατά κάποιο τρόπο το σήμερα. Ύπαρξη Βουλής και παράλληλα ψήφιση αντισυνταγματικών νόμων. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα αναφέρει κάτι και για έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας. Βλέπετε να κυκλοφορεί πουθενά αυτός σήμερα;
• ''Περί τα τέλη της δεκαετίας του 1850, συγκροτήθηκαν αντιπολιτευτικοί όμιλοι με εκσυγχρονιστικά κατά κύριο λόγο αιτήματα: ελεύθερες εκλογές, φορολογική μεταρρύθμιση  με στόχο την ελάφρυνση των αγροτών, κρατικές επενδύσεις σε έργα υποδομής, ίδρυση αγροτικών τραπεζών, απλουστερη διοίκηση.'' Συμπέρασμα: Κάποιες από αυτές τις διεκδικήσεις δεν έχουν ακόμα επιτευχθεί. Εδώ και 161 χρόνια γίνεται φορολογική μεταρρύθμιση, με αποκορύφωμα τη σημερινή, για να κατανεμηθούν πιο δίκαια τα φορολογικά βάρη. Επίσης, κοντά δύο αιώνες προσπαθούμε να καταπολεμήσουμε τη γραφειοκρατία και να απλουστεύσουμε τις σχετικές διαδικασίες. Και πλέον έχουμε καταργήσει κάθε έννοια κρατικής επένδυσης στον τομέα των έργων υποδομής.
• ''Ο Βούλγαρης (αρχηγός της παράταξης των πεδινών) εύρισκε οπαδούς ανάμεσα σ' εκείνους που είχαν διοριστεί παράνομα στο στρατό ή στο δημόσιο, και φοβούνταν μη χάσουν τη θέση τους σε περίπτωση επικράτησης συνθηκών κοινοβουλευτικής νομιμότητας, σε άνεργους πτυχιούχους και στους μικροκαλλιεργητές.'' Συμπέρασμα: Το βασίλειο των πελατειακών σχέσεων. Ο κάθε σύγχρονος υποψήφιος Βούλγαρης βαδίζει στα βήματα του αρχηγού της παράταξης των πεδινών. Η υποστήριξη δηλαδή που παρείχε ένας απλός πολίτης στις τότε παρατάξεις επηρεαζοταν από το ποια παράταξη του έδινε ένα καταφύγιο ατιμωρησίας. Αν ο Βούλγαρης δε σε απόλυε, ενώ είχες διοριστεί παράνομα, αυτός ήταν ο πολιτικός με τον οποίο συστρατευόσουν. Κάτι το οποίο γινόταν μέχρι πρότινος, όπου στα πολιτικά γραφεία υποψήφιων βουλευτών γινόταν ''σφαγή'' για ένα ρουσφέτι.

• ''Το τρικουπικό πρόγραμμα ήδη από το 1875 προέβλεπε: -συγκρότηση κράτους δικαίου, -εξορθολογισμό της διοίκησης, κυρίως με τον καθορισμό των προσόντων των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να περιοριστεί η ευνοιοκρατία, -ανάπτυξη της οικονομίας και κυρίως ενίσχυση της γεωργίας, -βελτίωση της άμυνας και της υποδομής, κατά κύριο λόγο του συγκοινωνιακού δικτύου της χώρας. [...] Οι τρικουπικοί ακολούθησαν με συνέπεια αυτό το πρόγραμμα, το οποίο όμως είχε ως αποτέλεσμα την εξάντληση των φορολογουμένων και την υπερβολική επιβάρυνση του προϋπολογισμού. Το 1893 το κράτος κήρυξε πτόχευση.'' Συμπέρασμα: Εντάξει, εδώ τα λόγια είναι περιττά. Τότε, το κράτος υπερφορολόγησε τον πολίτη και πτώχευσε. Το βλέπετε όλοι; Άρα η συνταγή που ακολουθείται σήμερα είναι λάθος. Λάθος γιατί έχει αποδειχθεί ότι δεν οδηγεί στη μείωση του χρέους και του ελλείματος, αλλά στη διόγκωσή τους. Όσο πιο νωρίς το καταλάβουν οι κυβερνώντες, τόσο το καλύτερο.

Υ.Γ.: Τα μέχρι την πτώχευση γεγονότα της ιστορίας ελπίζω να ήταν απολαυστικά. Έπεται και συνέχεια (πότε ακριβώς δεν ξέρω). Ελπίζω έως τότε να μην αναβιώσει το παρελθόν και έχουμε κούρεμα (''haircut'') του χρέους ή τίποτα χειρότερο.

Όταν πηγαίναμε (;) μαζί σχολείο...

Αγαπητέ αναγνώστη, αγαπητή αναγνώστρια,

   Ο χρόνος κυλά πλέον απειλητικά θα έλεγα προς την ώρα που ο υποφαινόμενος και η γενιά του 1994 θα δώσει και αυτή με τη σειρά της Πανελλήνιες. Όπως καταλαβαίνεις ο χρόνος είναι ελάχιστος, γι αυτό και η όψη εγκατάλειψης στο μπλογκ. Ωστόσο, αυτό που ζούμε όλοι οι μαθητές δεν με αφήνει ανεπηρέαστο όπως άλλα πλέον και είμαι ΠΑΛΙ εδώ να καταγράψω τα όσα συμβαίνουν στην Ουγκάντα του 2011. 

   Και όταν λέω Ουγκάντα, εννοώ την Ελλάδα. Τώρα θα μου πεις γιατί προσβάλλεις τη συμπαθή αυτή χώρα και τη συγκρίνεις με την Ελλάδα; Το κάνω αυτό γιατί συνηθιζόταν παλιά, όταν νιώθαμε ανώτεροι από τους κατοίκους εκείνων των χωρών, να λέμε υποτιμητικά: ''Θα γίνουμε Ουγκάντα''. Τη στιγμή που γράφονται αυτά, η Ουγκάντα φαντάζει παράδεισος στα μάτια μου. Το πιστεύω αυτό γιατί τουλάχιστον, όταν πας στην Ουγκάντα ξέρεις τι θα συναντήσεις. Δεν διατυμπανίζει κανείς ότι επισκέπτεσαι τη χώρα του πολιτισμού, της δημοκρατίας και λοιπά. Σε αυτή λοιπόν τη χώρα του πολιτισμού την οποία κάθε Έλληνας επικαλείται, συμβαίνει το μέχρι προ ολίγων μηνών ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ. 

ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΒΙΒΛΙΑ

   Ξέρω, δεν πέφτεις από τα σύννεφα που το ακούς ΑΛΛΑ αυτή την πραγματικότητα πρέπει κατ΄ εμέ να την αναλογιζόμαστε κάθε μέρα που περνά για να μην εφησυχαζόμαστε. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία, όλοι μαθαίνουν εμβρόντητοι το εξής: ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΥΠΩΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ. Εντάξει, μπορεί να ζεις στην Ελλάδα αλλά δεν μπορείς εύκολα να το πιστέψεις. Και όμως, είναι αλήθεια. Καθώς δεν γνωρίζω τι γίνεται αλλού, θα αναφερθώ στο δικό μου σχολείο. Την επομένη του αγιασμού, πήραμε οι μαθητές της θεωρητικής της τρίτης λυκείου τα εξής βιβλία:

1. Θουκυδίδη Περικλέους Επιτάφιος
2. Αρχαία Ελληνικά Φιλοσοφικός Λόγος (κατεύθυνσης)
3. Θέματα Νεοελληνικής Ιστορίας (κατεύθυνσης)
4. Λύσεις των ερωτήσεων και των ασκήσεων - προβλημάτων φυσικής Γ.Π. 
5. Μαθηματικά και Στοιχεία Στατιστικής - Λύσεις των ασκήσεων
6. CD

   Όπως βλέπεις και μόνος σου, πήραμε ένα γενικής παιδείας, δύο κατεύθυνσης, δύο λύσεις και ένα CD καθυστερημένα. Ναι, καλά κατάλαβες. Δεν πήραμε τα βιβλία των ασκήσεων αλλά σκέτες λύσεις. Είναι μια νέα ενδιαφέρουσα προσέγγιση του Υπουργείου Παιδείας (;) , Δια Βίου Μάθησης (;) και Θρησκευμάτων. Σου λέει, δεν είναι πιο δημιουργικό να ξεκινήσεις από τη λύση για να βρεις το πρόβλημα; Άσε που έτσι λύνεται και το πρόβλημα της αντιγραφής των ασκήσεων από αυτά τα λυσάρια. 

   Εντάξει, αν το σκεφτεί κανείς προσεκτικά, ΕΔΩ ΓΕΛΑΝΕ. Είναι αν μη τι άλλο απαράδεκτο σε χώρα που θέλει να θεωρείται αναπτυγμένη, να μην υπάρχουν βιβλία για τον οποιονδήποτε λόγο. Δε με ενδιαφέρει ποιος φταίει, όσο το τι πρέπει να υποστώ εγώ επειδή οι έχοντες την εξουσία είναι παντελώς ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ. Και το αστείο είναι ότι έδωσε ως λύση το Υπουργείο ένα CD με τα βιβλία ψηφιοποιημένα. Ποιο παρανοϊκό μυαλό πιστεύει πως είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε όλοι υπολογιστή στο σπίτι; Έστω και ένας μαθητής να μην έχει την πρόσβαση σε υπολογιστή, αυτομάτως καταλύεται το δικαίωμα στην απρόσκοπτη παροχή της εκπαίδευσης. Οκ, μπορεί οι περισσότεροι μαθητές να διαθέτουν, αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι καθηγητές ισχυρίζονται πως είναι πρακτικά αδύνατο να αφιερώσει κανείς ώρες ολόκληρες να διαβάσει σε ένα άυλο πράγμα, στο οποίο δεν μπορείς να υπογραμμίσεις, να σημειώσεις και λοιπά. Οπότε είναι φυσικό ότι τα CD αυτά είναι άχρηστα για την πλειονότητα των μαθητών. Και τέλος το εξής τραγελαφικό. Πώς είναι δυνατό να μην είναι διαθέσιμο το βιβλίο που ως τεχνολογία προηγείται του CD και να είναι το CD;

   Οι ευθύνες είναι τεράστιες και τα στοιχεία αδιάσειστα. Το Υπουργείο στα μέσα του καλοκαιριού είχε προχωρήσει σε προκήρυξη διαγωνισμού για την προμήθεια χάρτου, την οποία μπλόκαρε το Ελεγκτικό Συνέδριο, θεωρώντας πως υπήρχαν νομικής φύσης κολλήματα. Το αποτέλεσμα; Προφανώς δεν εγκρίθηκε εγκαίρως η προμήθεια και η διαδικασία τύπωσης βιβλίων άργησε πολύ. Ο υπουργός Δικαιοσύνης μάλιστα προθυμοποιήθηκε να εξαντλήσει κάθε νομική δυνατότητα αναζήτησης ποινικών ευθυνών και επιβολής κυρώσεων. Όπως είναι αντιληπτό, άρχισε να πηγαινοέρχεται το μπαλάκι των ευθυνών μεταξύ των ΠΕΝΤΕ εμπλεκόμενων Υπουργείων, του Ελεγκτικού Συνεδρίου και φυσικά της γριάς που έπεσε στις ρόδες του αυτοκινήτου, το οποίο οδηγούσε υπάλληλος που είχε λάβει την εντολή να μεταφέρει την είδηση ότι ''ΟΛΑ ΟΚ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΤΙ'' και έτσι άργησε η όλη διαδικασία. Και επειδή ζούμε στη χώρα της ατιμωρισίας και του σταρχιδισμού, η Άννα Διαμαντοπούλου βγήκε και ζήτησε ''ΣΥΓΓΝΩΜΗ'', μάλλον για τα μάτια του κόσμου.
   Δεν ξέρω τι ακριβώς να πρωτοπώ για αυτό το μπάχαλο που έχει δημιουργηθεί. Κατά τη γνώμη μου, το κύριο μέρος της ευθύνης έχει το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων. Αρμοδιότητα του εν λόγω Υπουργείου είναι να εξασφαλίζει τα απαραίτητα για την ομαλή διεξαγωγή της σχολικής χρονιάς, είτε αυτά είναι βιβλία, είτε κιμωλίες, είτε πετρέλαιο για τις αίθουσες. ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ, ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ και ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ καμία δικαιολογία ή συγγνώμη. Προκειμένου η εκπαίδευση να είναι δημόσια έχουν δοθεί αγώνες που οι ''σωτήρες'' μας αυτοί έδιναν από τους καναπέδες τους ή έδιναν και τους έχουν ξεχάσει. Ποια είναι η κα Διαμαντοπούλου που μου στερεί έστω από ένα παιδί το κοινωνικό αγαθό της μόρφωσης; Έχει επίγνωση της πραγματικής κατάστασης ή μήπως τα παιδιά της ή όποιος γνωστός της μαθητής φοιτεί σε ιδιωτικό σχολείο; Έχει επισκεφθεί μια σχολική μονάδα μέρα πέραν του αγιασμού που τα προβλήματα βγάζουν μάτι και δεν είναι όλοι γραβατωμένοι; Αν ο στόχος της ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ είναι η πλήρης και αδυσώπητη αποχαύνωση χιλιάδων παιδιών ετησίως ας μας το πουν να το γνωρίζουμε. 

   Ένα είναι σίγουρο. Ακόμα και ποινικές ευθύνες να μη καταλογιστούν (που δεν θα καταλογιστούν), οι πραγματικοί υπεύθυνοι βιώνουν και θα βιώνουν την κοινωνική κατακραυγή. Ένας λαός εξαθλιωμένος είναι βολικό να είναι και αμόρφωτος. Παρ'όλα αυτά η ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ δεν είναι ιδιοκτησία του εκάστοτε απαίδευτου πολιτικού για να μπορεί να υπονομεύει τη λειτουργία της. Όποιος καρεκλοκένταυρος δεν είναι σε θέση να το καταλάβει αυτό, ας πάρει τα πράγματά του και ας εγκαταλείψει την καρέκλα του που με τόσα παρακάλια, ρουσφέτια και γλύψιμο κατάφερε να πάρει.

 Με αίσθημα απέχθειας

Καλοκαίρι 2011

Μετά από σχεδόν 40 μέρες παραθερισμού, ήρθε η ώρα για μια νέα ανάρτηση. Και καθώς δεν μπορώ ακόμα να βγάλω το καλοκαίρι που πέρασε από το μυαλό μου και να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα, θα περιγράψω το πως πέρασα αυτό το τελευταίο σχολικό καλοκαίρι. 

• Τέλος σχολικού έτους 2010-2011 (Επιτέλους)
• Σύρος (Τρεις καταπληκτικές μέρες)
• 10 ολόκληρες μέρες απόλυτου καθισιού 
• Αρχή Φροντιστηρίου (20/6: Ωχ)
• Εισαγωγικά μαθήματα
• Μάθημα
• Διάβασμα
• Νεύρα
• Μάθημα
• Διάβασμα
• Βόλτα
• Μάθημα
• Διάβασμα (Αύριο τεστ)
• Πολλά νεύρα
• Τεστ Βιολογία 
• Τεστ Γνωστό
• Τεστ Ιστορία
• Μάθημα
• Διάβασμα
• Μάθημα
• Διάβασμα
• Βόλτα
• Τέλος Φροντιστηρίου (21/7: Άντε να πάμε διακοπές)
• Εύβοια (Μπάνιο όλη μέρα, κάθε μέρα για δέκα μέρες)
• Επιστροφή στην Αθήνα (Λείπουν σχεδόν όλοι οι φίλοι μου)
• 13 μέρες πριν τις διακοπές
• Βόλτα
• Βόλτα
• Σκέψη για διάβασμα
• ΑΝΑΒΟΛΗ
• Νεύρα
• Σκέψη για διάβασμα
• ΑΝΑΒΟΛΗ
• Νεύρα
• Χωριό (11 υπεραπίθανες μέρες στην απόλυτη ησυχία)
• Κηπουρική
• Ξεκούραση χ 1000
• Σκέψη για διάβασμα
• ΑΝΑΒΟΛΗ
• Εκμάθηση πόκερ, θανάση, κουμ καν
• Καφές χ 100
• Βόλτα
• Πλατεία κάθε μέρα
• Φίλοι
• Σκέψη για διάβασμα
• ΔΙΑΒΑΣΜΑ (Ναι, διάβασα στο χωριό)
• Ανακούφιση
• Βόλτα
• Πλατεία
• Πρέβεζα (3 μέρες απίθανες)
• Σκέψη για διάβασμα
• ΑΝΑΒΟΛΗ
• ΑΝΑΒΟΛΗ
• ΑΝΑΒΟΛΗ
• Επιστροφή Αθήνα (ζέστη ---> θέλω να γυρίσω πίσω)
• Διάβασμα
• Αρχή Φροντιστηρίου (30/8)

Και γενικότερα:

• Πολύ διάβασμα που απομένει
• Κοντά 2000 φωτογραφίες ως ανάμνηση
• Άγχος
• Ανάγκη για ούτε και γω ξέρω τι

   Όπως είναι κατανοητό φέτος δίνω Πανελλήνιες και δεν ξέρω που παν τα τέσσερα. Όχι ότι δεν έχω διαβάσει αλλά κάτι με τρώει. Κατά τα άλλα αυτές οι διακοπές ήταν πιο αναγκαίες από όλες τις προηγούμενες μαζί. Δεν ξέρω πώς πέρασαν αυτές οι σαράντα μέρες. Έκανα και άλλα πολλά, αλλά σε αυτά ήθελα να δώσω έμφαση. Βέβαια τώρα που αρχίζουντα δύσκολα, θέλω πολύ να είμαι συνεπής στο μπλογκ μου αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Μέχρι τότε καλό υπόλοιπο καλοκαιρίου γιατί δεν μου αρέσει να ακούω στις 28/8 πράγματα του στυλ ''Καλό φθινόπωρο ή καλό χειμώνα''.

Τι μαθαίνει κανείς από την Ιστορία Κατ. της Γ' Λυκείου (μέρος 1ο)

(Αρχικά θέλω να ευχαριστήσω όσους εδώ και 6 μήνες με διαβάζουν και έχω ξεπεράσει μαζί τους τις 4.900 προβολές σελίδας.) 

   Φτάνοντας αισίως στα μέσα του καλοκαιριού και έχοντας νιώσει στο πετσί μου την καλοκαιρινή προετοιμασία της γ'λυκείου σκέφτηκα πως θα ήταν ενδιαφέρον να αρχίσω να καταγράφω κάποια πρώτα συμπεράσματα από όσα πρέπει αναγκαστικά να μάθεις αν θες να γράψεις καλά στις Πανελλήνιες. Εδώ θέλω να τονίσω ότι ειδικά η Ιστορία Κατεύθυνσης είναι μακράν από τα πιο ενδιαφέροντα μαθήματα που έχω κάνει ποτέ, τουλάχιστον με τα έως τώρα δεδομένα. Αν προσέξεις καλά τα όσα διδάσκεσαι καταλαβαίνεις ότι αυτό που λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ισχύει απόλυτα. (Αυτά που γράφω με bold είναι αποσπάσματα ακέραια από το βιβλίο.)

• ''Με τη βιομηχανική επανάσταση, η κυριαρχία του αγροτικού χώρου άρχισε προοδευτικά να υποχωρεί σε ορισμένες περιοχές του κόσμου, οι οποίες συνοπτικά ονομάστηκαν 'δυτικός κόσμος'. Η Ευρώπη βρισκόταν ήδη ανάμεσα σε αυτές, ενώ η Ελλάδα βάδιζε με ρυθμούς αργούς, 'μεσογειακούς' προς την ίδια κατεύθυνση.'' Συμπέρασμα: Τις περισσότερες φορές η Ελλάδα δεν συμβάδιζε και δεν συμβαδίζει με τις υπόλοιπες χώρες τις Ευρώπης και όχι μόνο. Επομένως όλα αυτα που απαιτούν να κάνουμε είναι σαφές ότι δεν είναι πάντα εφικτά.
• ''Στα μεγάλα δημόσια έργα της περιόδου του 19ου αιώνα, σημαντικό ποσοστό του εργατικού δυναμικού προερχόταν από το εξωτερικό ή ήταν πρόσκαιρης, βραχύχρονης απασχόλησης.'' Συμπέρασμα: Δεν είναι σημερινό το θέαμα του να βλέπεις σε ένα δρόμο να σκάβουν 10 πακιστανοί και κανένας έλληνας. Οπότε μην διαμαρτύρεσαι και προσπάθησε να ανακαλύψεις γιατί ενώ πλέον διαθέτουν τεχνογνωσία οι Έλληνες διαιωνίζεται ακόμα αυτή η κατάσταση. 
• ''Όταν με την επέμβαση των Συμμάχων, ενοποιήθηκε το 1917 η χώρα υπό τον Βενιζέλο, στάθηκε αδύνατο να αναλάβει, χωρίς εξωτερική αρωγή, το κόστος της συμμετοχής στον πόλεμο. Οι Σύμμαχοι προχώρησαν τότε σ' έναν ιδιόμορφο δανεισμό της χώρας, που θα είχε οδυνηρές συνέπειες στο μέλλον. Η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ ενέκριναν κατ' αρχήν μεγάλα δάνεια προς την Ελλάδα: 12 εκατομμύρια λίρες Αγγλίας, 300 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα και 50 εκατομμύρια δολλάρια ΗΠΑ.'' Συμπέρασμα: Σου θυμίζει κάτι; Πριν από 94 χρόνια συνέβη αυτό που συμβαίνει και σήμερα. Η Ελλάδα αναγκάστηκε να δανειστεί υπέρογκα ποσά για να ανταπεξέλθει με ανταλλάγματα βέβαια. Να αναφέρω για όποιον δεν το ξέρει ότι μόλις επανήλθε στην εξουσία ο Βασιλιάς που ήταν ανεπιθύμητος στους Συμμάχους, οι Σύμμαχοι ζήτησαν πίσω τα λεφτά τους. Άρα κανείς ξένος όταν σου δανείζει δεν το κάνει από την καλή του την καρδιά, ΑΛΛΑ γιατί κάτι θέλει από σένα.
• ''Το Μάρτιο του 1922 τα δημοσιονομικά δεδομένα έφτασαν σε πλήρες αδιέξοδο, το οποίο αντιμετωπίστηκε με έναν απρόσμενο τρόπο. Λίγους μήνες πριν την κατάρρευση του Ελληνικού Μετώπου στη Μικρά Ασία, η Κυβέρνηση προέβει σε ένα πρωτότυπο εσωτερικό αναγκαστικό δάνειο, με διχοτόμηση του χαρτονομίσματος. Το αριστερό τμήμα εξακολουθούσε να κυκλοφορεί στο 50% της αναγραφόμενης αξίας, ενώ το δεξιό ανταλλάχθηκε με ομολογίες του Δημοσίου. Η επιχείρηση στέφθηκε από επιτυχία, το κράτος απέκτησε 1,2 δισεκατομμύρια δραχμές και το πείραμα επαναλήφθηκε το 1926.'' Συμπέρασμα: Η ιστορία έχει αποδείξει με τον πιο εμφανή τρόπο ότι μια ζωή η χώρα μας είχε σοβαρό πρόβλημα με τα οικονομικά μεγέθη της. Και ως γνωστόν η εύκολη λύση είναι ο λαός, ο απλός πολίτης. Τότε, αν είχες ένα χαρτονόμισμα των 100 δραχμών στο χέρι σου, σου είπε το κράτος: κράτα τις 50 και τα υπόλοιπα φέρ'τα σε μένα. Έτσι γίνεται και σήμερα. Παίρνεις μισθό 700 ευρώ και επειδή είναι υπερβολή να κάνεις τόσο πλούσια ζωή, σταμάτα να τα παίρνεις και άρχισε να συνηθίζεις στα 592 μιας και δεν μας βγαίνουν τα κρατικά έξοδα. 
• ''Οι ραγδαίες αλλαγές τις οποίες προκάλεσαν στη χώρα οι συνέπειες του Μικρασιατικού πολέμου, ανέδειξαν την ανάγκη για σημαντικές επενδύσεις στις υποδομές της χώρας. (...) Τη λύση του ζητήματος ανέλαβε το 1925 η αμερικανική εταιρεία ΟΥΛΕΝ, με την κατασκευή του φράγματος και της τεχνητής λίμνης στο Μαραθώνα. Την ίδια περίπου εποχή η βρετανική εταιρεία ΠΑΟΥΕΡ  ανέλαβε την εγκατάσταση μονάδων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στην πρωτεύουσα αλλά και τη δημιουργία σύγχρονου δικτύου αστικών συγκοινωνιών, βασισμένου σε ηλεκτροκίνητα τραμ και λεωφορεία. '' Συμπέρασμα: Ποτέ δεν κατάφερε η Ελλάδα να δημιουργήσει έργα υποδομών από μόνη της. Πάντα οι ιδιώτες και μάλιστα οι ξένοι ιδιώτες έβγαζαν το φίδι από την τρύπα. Άρα δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι όλη η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται για άλλη μια φορά ακόμα και σήμερα για να εξασφαλίσουμε λίγα εκατομμύρια προς ικανοποίηση των δανειστών μας. Η προδοσία είναι διαχρονική και κάνει μπαμ.

   Η ιστορία επαναλαβάνεται και δυστυχώς κάποιοι δεν το έχουν αντιληφθεί. Μόνο αν πάρει κανείς παράδειγμα από το τί έχει περάσει αυτή η χώρα θα καταλάβει πόσο εύκολο είναι να φτάσει η Ελλάδα στη σημερινή της κατάσταση ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ. Δεν είναι περίεργο όμως, αφού οι μισοί από αυτούς που μας κυβερνούν δεν έκαναν ιστορία στα κολέγια που πήγαιναν, παρά μόνο οικονομικά της κακιάς ώρας.

 

Χαρακτηριστική γελοιογραφία της εποχής πριν το 1900, που εκφράζει την απογοήτευση από την πολιτική των δύο κυρίαρχων κομμάτων, του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη.

Χάος

(Αρχικά, καλό μήνα σε όλους. Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Αλλά με τόσα που συμβαίνουν αλήθεια δεν ήξερα τι θέλω να γράψω...)

   Είναι αλήθεια ότι για αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες βδομάδες έχουν λεχθεί και γραφτεί πάρα πολλά. Δεν πιστεύω όμως παρ' όλα αυτά ότι εύκολα μπορεί να αποτυπωθεί αυτό που ζούμε. Κατ' αρχήν λυπάμαι για ένα πράγμα. Στην Ελλάδα χρησιμοποιούνται εύκολα έννοιες βαριές για την ικανοποίηση του θεαθήναι, κατ' ευφημισμόν. Μία από αυτές είναι η λέξη δημοκρατία. Μερικοί θρασύδειλοι, υποτιθέμενοι υπερασπιστές της χώρας σφετερίζονται και διαστρεβλώνουν μία ιδέα, ένα πολίτευμα που δεν θα μπορέσουν ποτέ να διανοηθούν ποτέ πώς λειτουργεί με το λειψό μυαλό τους. Άτομα που λειτουργούν αυτιστικά, υποκριτικά και χωρίς να αναλογίζονται το λόγο για τον οποίο ο λαός τους έχει εκλέξει σε αυτά τα αξιώματα που κατέχουν δεν θα έπρεπε καν να αναφέρονται στη δημοκρατία που οι ίδιοι καταλύουν καθημερινά με τις πράξεις τους. 

   Τώρα θα μου πεις, εκεί φαίνεται ότι δεν έχουμε δημοκρατία; Όχι μόνο. Το γεγονός ότι η ίδια η κρατική εξουσία μπορεί χωρίς να λογοδοτεί να αποφασίζει κατά τα δικά της πιστεύω και να παραμένει ατιμώρητη, πιστή στο καθήκον της διάλυσης των πάντων τα λέει όλα. Υποκείμενα μηδενικού πνευματικού υποβαθρου προσπαθούν καθημερινά και αδιάκοπα να καταστρατηγήσουν κάθε δικαίωμα του έλληνα πολίτη που πηγάζει από τις διεκδικήσεις δεκαετιών σαν να είναι το αποτσίγαρο που πετάνε με ευκολία στον, στρωμένο με κόκκινα χαλιά και πολυτέλειες, κόσμο που ζούνε. Συνειδητά ακολουθούν μια δική τους πολιτική πορεία, διανθισμένη με σκάνδαλα, μαύρο χρήμα, προκλητική για το κοινό αίσθημα ζωή και πλήθος παρανομιών κάθε είδους. 

   Πώς μπορείς εύκολα να σεβαστείς αυτά τα ανθρωπίδια; Όταν σε τακτική βάση βομβαρδίζεσαι από τα χημικά τους, τα νομοσχέδιά τους, τους φόρους τους. Όταν εν γνώσει τους εξαθλιώνουν ανθρώπους αναγκάζοντάς τους να ζουν με 592 ευρώ. Όταν απροκάλυπτα δέρνουν, ποδοπατούν και χτυπούν με μανία άτομα που διαδηλώνουν ειρηνικά και θα μπορούσαν να είναι η μάνα τους και ο πατέρας τους. Αν όμως ζεις στη γυάλινη βίλα σου, μακριά από τον απλό άνθρωπο και περνάς τους δρόμους γύρω από τη Βουλή χωρίς να ντρέπεσαι για τη βροχή της μούτζας που δέχεσαι, τότε τα λόγια είναι περιττά. 

   Ήταν γνωστό από παλιά στους μεγαλύτερους αλλά πλέον είναι φανερό στον καθένα. Προκειμένου να διατηρήσουν την πολυπόθητη καρέκλα τους, που με άπειρα ρουσφέτια και πολύ φίλημα κατουρημένης ποδιάς για λίγα ψηφαλάκια πήραν οι περισσότεροι (όχι όλοι), δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν παρακρατικούς, γνωστούς στους ανάλογους κύκλους προκειμένου να σε συνθλίψουν υπόγεια και άκρως εξευτελιστικά. Όσοι εδώ και δύο μέρες λεηλατούν το κάθε τι μπροστά τους δεν είναι στην πλειονότητά τους άλλο παρά πληρωμένοι ανεγκέφαλοι. Πληρωμένοι αδρά για να προκαλούν πανικό, να συναλλάσσονται με την ίδια την αστυνομία και να καταστρέφουν ζωές αθώων είτε σε οικονομικό είτε σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο. Και το αποτέλεσμα; Ψυχικά διαταραγμένοι από τις πέτρες που τρώνε στο κεφάλι και τον ψυχολογικό πόλεμο που δέχονται αστυνομικοί κάνουν περιέργως απαράδεκτα τη δουλειά τους. Καρκινογόνα χημικά χρησιμοποιούνται αλόγιστα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης ανάλογες με βόμβες σε σύρραξη και γκλοπ που έχουν γίνει προέκταση αρωστημένων χεριών συνθέτουν ένα αδικαιολόγητο τρόπο επιβολής της τάξης.

   Όμως, θεωρώ ότι ο ελληνικός λαός μηδενός εξαιρουμένου συνήθιζε να βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος. Αρκούμενοι πολλοί σε λίγα περισσότερα λεφτά ή μια μόνιμη θέση εργασίας στο δημόσιο συναλλασσόταν με επίδοξους πολιτικούς και τους έδιναν το δικαίωμα να τους θεωρούν υποχείριά τους. Συμμέτοχοι λοιπόν στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος αλλά όχι ίσες οι ευθύνες όπως προσπαθεί ο Πάγκαλος να μας πείσει προκειμένου να σώσει το υπέρβαρο τομάρι του. Αγνοώντας την πραγματικότητα, ότι δηλαδή δεν μπορείς να ζεις με τρόπο που αντιβαίνει στις οικονομικές σου δυνατότητες, έφτασε ο καθένας μας σε αυτό το σημείο ντροπής.

   Γιατί για μένα είναι ντροπή να φτάνεις στο σημείο να είσαι εξαρτώμενος άμεσα από τα λεφτά που μπορεί-ίσως-πρόκειται να σου δώσουν για να λειτουργήσεις ως χώρα. Ντροπή να δέχεσαι να δανείζεσαι για δεκαετίες με ληστρικά επιτόκια. Ντροπή να αγοράζεις υποβρύχια που γέρνουν, αεροπλάνα υπερσύγχρονα που δεν ξέρεις να χρησιμοποιείς και άλλα μόνο  και μόνο για να ικανοποιείς τα κερδοσκοπικά παιχνίδια άλλων. Ντροπή να δίνεις τη συγκατάθεσή σου σε νομοσχέδια όπως το μεσοπρόθεσμο. Ντροπή να κατηγορείς τους δανειστές για την αυταρχική τους συμπεριφορά και όχι τους βιαστές σου που σε παραδίδουν σε αυτούς. Ντροπή να κάνεις πλιάτσικο στο μαγαζί κάποιου που μόλις έσπασες τη βιτρίνα του για να εκτονώσεις τα ζωώδη ενστικτά σου. 

   Δεν ξέρω τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον και πώς μπορώ να ελπίζω. Μέσα σε λίγες στιγμές έχει υποθηκευτεί το μέλλον μου. Οκ, ακούγεται απαισιόδοξο αλλά σε τι ακριβώς θέλω και μπορώ να ελπίζω; Στο ότι θα περάσω σε μια σχολή που αν δεν με οδηγήσει στην ανεργία θα είμαι τυχερός; Στο ότι μπορεί για τη φωτογραφική μηχανή που θα κρατάω στο χέρι θα βρεθεί κάποιος να με σκοτώσει; Στο ότι οι γονείς μου είναι απλές φορολογικές αγελάδες έτοιμες για άρμεγμα σε κάθε πρόσταγμα του εκάστοτε ανεγκέφαλου Υπουργού Οικονομικών; Ή μήπως στο ότι ακόμα και το μοναδικό όπλο μου πλέον που είναι η διαδήλωση, καταστρατηγείται από τον όποιο κάφρο, ΜΑΤατζή, αναρχικό ή όποιον άλλο;

   Έλεγα και διατυμπάνιζα ότι δεν θέλω να τους κάνω τη χάρη και να εγκαταλείψω τη χώρα μου, μη μπορώντας να της προσφέρω το παραμικρό. Θα προσπαθήσω να το κάνω αλλά δεν υπόσχομαι. 

ΝΑ ΤΗ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΤΕ.

Ανάπηρη πόλη, ΑΝΑΠΗΡΟΙ άνθρωποι

 

Αρχικά να πω ότι εν γνώσει μου χρησιμοποιώ το επίθετο ανάπηρος, -η, -ο για να χαρακτηρίσω την πόλη και τους κατοίκους της. Το κάνω μόνο και μόνο επειδή συνηθίζεται να χρησιμοποιείται ως υποτιμητικό. Σήμερα θα προσπαθήσω να αποδείξω το αντίθετο. 

 

(Καλό θα ήταν κανείς να παρακολουθήσει ολόκληρη την εκπομπή για να καταλάβει καλύτερα τα περιστατικά στα οποία θα αναφερθώ. http://vimeo.com/24120697 )

   Αφορμή για την πρώτη ανάρτηση του καλοκαιριού είναι η εκπομπή ''Το Κουτί Της Πανδώρας'' που παρακολούθησα πριν από περίπου 15 μέρες. Καταιγιστική, άκρως ρεαλιστική και με μία ειλικρίνια αφοπλιστική εκ μέρους των όσων συμμετείχαν. Η λέξη ''ανάπηρος'' προέρχεται από το ανά και το πηρός (= χωλός, σακάτης). Δεν νομίζω όμως ότι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αν παρακολουθήσει κανείς αυτή την εκπομπή θα διαπιστώσει ότι αυτοί οι άνθρωποι μόνο σακάτηδες ΔΕΝ είναι. 

   Αν παρακολουθήσει κανείς την εκπομπή αυτή θα καταλάβει ότι τα άτομα με αναπηρία είναι πολύ περισσότερα από όσα βλέπει κανείς έξω να κυκλοφορούν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Αθήνα του Villa Mercedes, του Attica, των Zara και άλλων τοποθεσιών που συχνάζει η πλειονότητα των ανθρώπων είναι μακράν από τις πιο αφιλόξενες πόλεις της Ευρώπης για τα άτομα αυτά. Ράμπες στα πεζοδρόμια υπάρχουν σε κάποια σημεία, αλλά ΠΑΝΤΑ κάποιος οδηγάρας φροντίζει να παρκάρει στο συγκεκριμένο σημείο μην τυχόν και πάθει τίποτα ο ΚΩΛΟΣ του. Τα πεζοδρόμια, σχεδιασμένα ακριβώς για να περνά ανορεξικός σε στάση ημικυκλίου, φορτωμένα με γλάστρες, σιδερώστρες, ξύλα, μπουχάρες, σκρίνια και ό,τι σαβούρα δεν θέλει το κάθε σπίτι. Στις δημόσιες υπηρεσίες είτε δεν υπάρχει ράμπα στα αρχαία κτήρια που αυτές στεγάζονται, είτε είναι ο Ερμής ανάδρομος σε πολύγωνο 37 μοιρών με κάποιον άλλο πλανήτη και δεν λειτουργεί το ασανσέρ. 

   Στο δρόμο πάλι, αν κάποιος ανάπητος θεαθεί να κυκλοφορεί, τα αδιάκριτα βλέμματα πολλαπλασιάζονται από 2-3 σε δεκάδες, κάνοντας αυτά τα άτομα να θεωρούν ότι δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν σαν απλοί άνθρωποι... Το να δει κανείς έναν άνθρωπο ακροτηριασμένο, μπορεί να θεωρείται πλέον φυσιολογικό όμως το να σκεφτείς μέσα σου την κατάσταση αυτών των ανθρώπων και να τους λυπηθείς σίγουρα δεν σε τιμά.  Δεν λέω, όλοι το έχουν κάνει κάποια στιγμή αλλά πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν διαφέρουν σε τίποτα από όλους εμάς. Προσπαθούν να βρουν δουλειά, να κοινωνικοποιηθούν, να βγουν έξω και το μόνο που συναντούν είναι πρακτικά και όχι μόνο ΕΜΠΟΔΙΑ.

   Η εκπομπή αυτή απέδειξε περίτρανα ότι αυτά τα άτομα αντί να στερούνται ικανοτήτων, είναι περισσότερο ώριμα στη σκέψη από πολλούς αρτιμελείς. Πιο αναλυτικά, παρακολούθησα κατ' αρχήν την Ευρωβουλευτή Μαριέττα Γιαννάκου να περιγράφει κομμάτι της καθημερινότητάς της. Υποστηρίζει ότι: ''Η πόλη δεν βοηθάει ένα άτομο το οποίο είναι ανάπηρο να έχει αυτόνομη διαβίωση.'' Και έχει δίκιο. Είναι ασύλληπτο για όλους εμάς το να χρειάζεται να συνοδεύεσαι από ένα άλλο άτομο προκειμένου να μπορείς να μετακινηθείς οπουδήποτε. Να εξαρτάσαι δηλαδή από τη μάνα σου, την αδερφή σου για να πας σινεμά ή να πληρώσεις ένα λογαριασμό. 

   Έπειτα, προβλήθηκε και η περίπτωση της κας Αντωνίας Ανδριοπούλου, πρώην προέδρου της Εθνικής Ομοσπονδίας Κινητικά Αναπήρων. Μπορώντας μέχρι τα 20 της να περπατά κανονικά, ύστερα από ένα ατύχημα καθηλώθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι και δηλώνει: ''Κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την αρτιμέλεια.'' Και φυσικά αναφέρεται σε αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο, το ότι δηλαδή ποτέ δεν θα βρεθούν οι ίδιοι σε ανάλογη θέση. Και δεν τους κατακρίνω, γιατί αυτή είναι η πρώτη σκέψη που έρχεται και σε εμένα. Ίσως από το φόβο του να κοιτάξεις κατάματα την ίδια τη ζωή. Από τη μια στιγμή στην άλλη δεν γνωρίζεις τι σου ξημερώνει και αντί τουλάχιστον να είσαι κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη να σε νιώσουν δίπλα τους αλληλέγγυο, τους βλέπεις απλώς στο δρόμο και λες μέσα σου: ''Α τον κακόμοιρο...''

   Και στο σημείο αυτό θα αναφερθώ ίσως στην πιο συγκλονιστική μαρτυρία όλης της εκπομπής. Και αυτό όχι επειδή ο Γιάννης έχει ένα εμφανές πρόβλημα σπαστικής τετραπληγίας αλλά επειδή είναι πιο δυνατός από εμένα και τους περισσότερους που κυκλοφορούν γύρω μου. Είναι κάτι μακράν διαφορετικό από αυτό που κάποιος θα φανταζόταν βλέποντάς τον στο αναπηρικό αμαξίδιο. Είναι φοιτητής, πράγμα αυτονόητο για τους περισσότερους. Ωστόσο λέει: ''Το πιο βασικό μου όνειρο αυτή τη στιγμή είναι κάποια στιγμή να καταφέρω να τελειώσω τη σχολή. Αυτό.'' Από εκεί καταλαβαίνεις για μένα το γολγοθά αυτών των ατόμων να ανταπεξέλθουν σε πράγματα απλά και καθημερινά εξαιτίας των εμποδίων που με απόλυτη επιτυχία τοποθετούνται στο δρόμο τους από τον ''φυσιολογικό'' άνθρωπο. Δεν μπορείς να πας στο πανεπιστήμιο των ατελείωτων ορόφων, αιθουσών, των ανύπαρκτων ραμπών, του χαλασμένου ασανσέρ. (Από προσωπική εμπειρία διηγούμαι το εξής. Καθηγητής ελληνικού Πανεπιστημίου, υποτίθεται καλλιεργημένος και μορφωμένος, έδινε ραντεβού για να εξετάσει προφορικά μία τυφλή φοιτήτρια και δεν εμφανιζόταν ποτέ εκεί. Χαρακτηριστικά της έλεγε: ''Τι θες εσύ εδώ;'') Συνεχίζω λοιπόν και ακούω τη δημοσιογράφο να ρωτά αν τα άτομα αυτά έχουν δικαίωμα στον έρωτα. Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά την έκφραση του Γιάννη θα καταλάβει την απάντηση. Ποια είναι η λύση; ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ. Κάτι που ακούγεται τόσο ρηχό φανερώνει όλη την αλήθεια. Τα άτομα με αναπηρία συνήθως ερωτεύονται άλλα άτομα με αναπηρία, ΑΝ ερωτεύονται. 

   Και ακολουθεί άλλο ένα πολιτικό πρόσωπο, ο κος Παναγιώτης Κουρουμπλής, βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ανεξάρτητα από την κομματική του ταυτότητα με την οποία διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως, η μαρτυρία του είναι συγκλονιστική. Δεν του έδωσαν απολυτήριο δημοτικού (!) αν και φοίτησε κανονικά στο δημοτικό επειδή ήταν τυφλός. Εγω λοιπόν αυτόν εδώ τον παραδέχομαι, γιατί δεν επιδίωξε λύπηση ούτε από την ίδια του τη μάνα. Και τέλος, μια νεαρή κοπέλα που περιγράφει την καθημερινότητα ενός ατόμου που δεν ακούει. Και οκ, φαντάζεσαι ότι περνά δύσκολα αλλά δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πλήρως το μαρτύριο που περνά αυτή και όλοι οι υπόλοιποι κωφοί. Η Ευανθία λοιπόν λέει: ''Αν, όμως, στο δρόμο έρθει κάποιος και μου μιλήσει, όταν του πει κάποιος ότι δεν ακούω ΤΟΤΕ θα γυρίσει και θα φύγει. Συγγνώμη είπα δεν ακούω, δεν κολλάω κάτι.'' Από εκεί καταλαβαίνεις πόσο συμπλεγματική είναι η συμπεριφορά όλων των μη ανάπηρων σε αντίθεση με τη δική τους. 

   Συνοψίζοντας, όσο και εντάξει να θεωρεί κανείς ότι είναι ως προς τα άτομα με αναπηρίες, βλέποντας αυτή την εκπομπή καταλαβαίνει πόσο μικρός είναι μπροστά τους. Μικρός γιατί νευριάζει που η μάνα του βλέπει στην τηλεόραση κάτι όταν άλλοι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να δουν. Γιατί βαριέται να περάσει ξυστά από ένα αυτοκίνητο όταν άλλοι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να περπατήσουν καν. Γιατί νευριάζει που οι διπλανοί του φωνάζουν όταν άλλοι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να ακούσουν. Δεν τους αξίζει σύγουρα όλο αυτό αλλά τα καταφέρνουμε όλοι σε αυτό πολύ καλά. Ανάπηρος δεν είσαι, φαίνεσαι και χαρακτηρίζεσαι από τις πράξεις σου. 

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Περί (α)δικάιου αίσθημα

   Τον τελευταίο καιρό έχω συμπεράνει κάτι, το οποίο λίγο πολύ το έχω πει σε μερικούς φίλους και γνωστούς. ΟΛΟ αυτό το μπάχαλο στο οποίο ζω και καταναλώνω μέρος από τη ζωή μου, σαφέστατα ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ. Μισό να στο εξηγήσω. Αρχικά, ως 17χρονος πρέπει να συνηθίσω να ζω με τα βάσανα 30άρη καθώς σκέφτομαι ότι σε ένα χρόνο ενηλικιώνομαι και θα πρέπει κάπως και εγώ να δρομολογήσω τη ζωή μου. Επιπλέον, ποτέ έως τώρα δεν μου ζητήθηκε η γνώμη μου μέσω ψήφου σε εκλογές ή σε κάποια άλλη δημοκρατική διαδικασία. Συνεπώς δεν φταίω για την κρίση τους, για το ότι πρέπει πριν βγω να σκεφτώ πόσα λεφτά θα ζητήσω από τους γονείς μου για να μην τους επιβαρύνω, για το ότι δεν έχουν όλοι οι φίλοι μου λεφτά να πηγαίνουμε από δω και από κει όπως συνηθίζεται. 

   Επεκτείνοντας λίγο αυτό το συλλογισμό, λέω απερίφραστα ότι η πλειονότητα των όσων καταστάσεων απαράμιλλου κάλλους με προσβάλει ως άτομο. Μπορεί να ακούγεται βαρύ αλλά σκέψου το εξής. Ζούμε σε μια χώρα δημοκρατούμενη, στην οποία με πρόσχημα ότι το μπουρδέλο η Κυβέρνηση είναι εκλεγμένη από το λαό, λαμβάνονται μακράν οι πιο βάρβαρες, ανερμάτιστες, αντιλαϊκές, προκλητικές πολιτικές αποφάσεις των τελευταίων δεκαετιών. Άτομα υποτίθεται καταρτισμένα με πλήθος πτυχίων οικονομικών, νομικής και άλλων σχολών εισηγούνται και αποδέχονται προτάσεις για τον πολιτικό σχεδιασμό της χώρας που δεν θα το έκαναν ούτε απόφοιτοι λυκείου ή γυμνασίου. Πληρώνουμε δηλαδή άτομα ανεύθυνα, επικίνδυνα για το εθνικό συμφέρον που αδιαφορούν παντελώς για τη γνώμη του ίδιου του λαού και ζουν παρασιτικά εις βάρος εκατομμυρίων άλλων σε ένα συννεφάκι μαλακίας αισιοδοξίας, χαράς και υποσχεσιολογίας.

   Όχι ρε φίλε, δεν γουστάρω να βλέπω έναν ανεπαρκή Πρωθυπουργό να βγαίνει και να μου λέει ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος στον αγώνα για να με σώσει. Αρχικά δεν του ζήτησα να με σώσει έτσι αλλά ούτε καν να με σώσει. Όταν τον ψήφιζαν οι απανταχού ανεγκέφαλοι Ελληνες θεωρούσαν πως όλα βαίνουν καλώς και θα έρθει να μας αναβαθμίσει με τα λεφτά που είχε βρει, τα οποία μετά εξαφανίστηκαν. ΆΣΕ που φοράει αυτή τη σπαστική μάσκα του αθώου-ηλίθιου-καλούλη-άμοιρου ανθρώπου που όλοι φταίνε εκτός από αυτόν για την κρίση που ζούμε. Και ναι, ΧΕΣΤΗΚΑ για τον αγώνα που δίνει η Κυβέρνηση των ηλιθίων, γιατί αντί να παλεύει να βγει από τα σκατά, βάζει και αυτή καινούρια καθημερινά. ΑΡΑ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙ. 

   Και πώς να υπολογίζει κανείς το πολιτικό κόστος αφού δεν πρόκειται να ξαναεκλεγεί ποτέ; Ο Γιώργος και οι λοιποί τιποτένιοι βασανιστές μας δεν θα δουν κάλπη ούτε όταν πεθάνει ο Μητσοτάκης, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα αλλάξουμε μυαλό. Και πρέπει να αλλάξουμε γιατί καθημερινά μας βιάζουν σε όλα τα επίπεδα, πνευματικά, ηθικά, οικονομικά, πολιτιστικά. Προσβάλλουν το περί δικαίου αίσθημα, μας βλέπουν μόνο ως αριθμούς σε μελέτες για είσπραξη νέων εσόδων και δεν παράγουν ΚΑΝΕΝΑ έργο. Δεν λυπάμαι κανέναν που δεν λυπάται εμένα. Η ζωή μας σε όλα τα επίπεδα υποβαθμίζεται μέρα με τη μέρα, οι νέοι όπως εγώ δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα εκτός από τον εαυτό τους και το σύμπαν γύρω μας παρακμάζει με απόλυτη επιτυχία. 

   Οκ, πάλι θα μου πεις τα έχουμε διαπιστώσει όλα αυτά. ΈΠΡΕΠΕ όμως να τα πω να ξεθυμάνω. Σίγουρα όμως το παιχνίδι παίζεται μετά από δω. Η αντίδραση εκ μέρους μας μόνο συλλογική και ώριμη μπορεί να είναι. ΌΧΙ αναρχικές κορώνες σωτηρίας, ΟΧΙ αριστερές προϊστορικές αντιλήψεις, ΟΧΙ άλλες σοσιαλιστικές μπούρδες, ΟΧΙ άλλες ακροδεξιές ανοησίες, ΟΧΙ άλλες δεξιές απόψεις. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που εκφράζονται σήμερα. Η λύση για μένα είναι το Κοινοβούλιο για το οποίο αποφασίζει ο λαός με εκπροσώπους πραγματικά υπεύθυνους και σοβαρούς. Βέβαια σε συνδυασμό με αμείληκτη κριτική σε τακτά διαστήματα από το λαό, όχι από τον καναπέ και χαλαρά, ούτε από το Mega (που παρεμπιπτόντως δείχνει ότι αποπασοκίζεται) και γενικά από κανέναν εκπρόσωπο του λαού. Οι ''αγανακτισμένοι'' σε όλες τις πλατείες της χώρας δείχνουν ότι αν θες, μπορείς να κάνεις τη διαφορά με οργάνωση, σοβαρότητα και έλλειψη βίας. Το μέλλον προμηνύεται αβέβαιο, αλλά σημασία έχει ο αγώνας για την αντιστροφή της κατάστασης και όχι το αποτέλεσμα...

Μπάχαλο...

   Μπάχαλο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η κατάσταση του κέντρου της Αθήνας. Εφορμώ σαφώς από τα πρόσφατα γεγονότα, τη δολοφονία δηλαδή του 44χρονου που δολοφονήθηκε εν ψυχρω από 3 δράστες που πιθανολογείται πως ήταν αλλοδαποί την ώρα που θα πήγαινε τη γυναίκα του να γεννήσει στο μαιευτήριο. Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτό που συνέβη. Όπως δυστυχώς αναμενόταν, κάποιοι για ακόμη μια φορά φρόντισαν να καπηλευτούν αυτό το θλιβερό γεγονός για να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι. 

   Ας τα πάρουμε όμως από την σρχή. Ο άνδρας αυτός έπεσε θύμα επίθεσης επειδή κρατούσε στο χέρι του μια βιντεοκάμερα. Αυτά μόνο σε κάτι τριτοκοσμικές χώρες συμβαίνουν και στη χώρα μας πλέον σε καθημερινή βάση. Και όχι μόνο βιντεοκάμερες, αλλά και σταυροί, κινητά, σκουλαρίκια, τσάντες και ό,τι μπορεί κανείς να έχει πάνω του είναι πλέον στόχος των ληστών. Όπως είναι φυσικό, ύστερα από αυτό οι δακρύβρεχτες δηλώσεις του στυλ ''Θα είσαι πάντα στην καρδιά μας'' διαδέχονταν η μία την άλλη. Αλλά δεν είναι αυτό το κακό, Το κακό είναι ότι προέρχονταν είτε από μεγαλοδημοσιογράφους και πολιτκάντηδες που έχουν 10 φουσκωτούς και όλο αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το ζήσουν, είτε από απλούς καθημερινούς ανθρώπους που στεναχωρήθηκαν για τον οικογενειάρχη αλλά όχι για τον χρήστη ναρκωτικών που πέθανε-αργοπεθαίνει-θα πεθάνει έξω στην πλατεία Ομονοίας.

   Προσπερνάω αυτή την εκνευριστικά επιλεκτική λύπη και προχωράω. Την επόμενη μέρα, ανέλαβαν δράση για ακόμη μία φορά οι χρυσαυγίτες και οι λοιποί μουφταίνεολα-γαμωτοσυστημα-νακαούνοιμεταναστες και έδωσαν (κατά τη γνώμη τους) λύση στο όλο και μεγαλύτερο πρόβλημα του κέντρου της πόλης.  Και όπως όλοι φανταζόμαστε, άρχισαν να σπάνε στο ξύλο όποιον μετανάστη έβλεπαν στο δρόμο. ΕΔΩ ΣΤΟΠ. Δηλαδή αν ένας δημόσιος υπάλληλος σκοτώσει τη γυναίκα του, θα πάρουν στο κηνύγι όλους τους δημοσίους υπαλλήλους; ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ 800.000 . Συμπέρασμα; Μεγάλο λάθος αυτή η ανώριμη για μένα συμπεριφορά. Δεν μπορεί να στοχοποιείται μία ολόκληρη κοινωνική ομάδα για μεμονωμένες συμπεριφορές. Και εν πάσει περιπτώσει, δεν έχει κανείς το δικαίωμα να επεμβαίνει με τρόπο δραστικό στην τιμωρία ενός ανθρώπου όταν ζει σε μια δημοκρατούμενη κοινωνία. Διότι και απάνθρωπο είναι και εκτός οποιασδήποτε λογικής του μέσου ανθρώπου. Δεν νομίζω οι μετανάστες αυτοί να τον σκότωσαν επειδή ήταν Έλληνας, αλλά για αυτό που κρατούσε. 

   Και εδώ έρχεται η ευθύνη ΟΛΩΝ. Κατ' εμέ είναι απαράδεκτο το ότι η κοινωνία ως σύνολο ανέχεται ΑΚΟΜΑ τέτοιες άνανδρες συμπεριφορές. Οι ευθύνες θα πρέπει να αναζητηθούν σε όσους αποφασίζουν για την αστυνόμευση και δεν φροντίζουν τα όσα θα έπρεπε. Άσε που είναι τελείως υποκριτικό να θεωρείς ότι οι μετανάστες φταίνε για όλο αυτό, όταν τη ΔΟΥΛΑΡΑ από τις Φιλιππίνες που έχεις σπίτι σου δεν την αποχωρίζεσαι ούτε στην τουαλέτα και ταυτόχρονα άλλοι ΕΛΛΗΝΑΡΕΣ νοικιάζουν διαμερίσματα σε παράνομους μετανάστες με 5 ευρώ το κεφάλι. Αυτά τα αντιφατικά γεγονότα είναι που διαιωνίζουν το όλο θέμα. Αν πείναγες και συ (όχι τώρα που σε έχουν ξεσκίσει στις περικοπές) και είχες να φας καμιά βδομάδα θα έκανες τα ίδια και χειρότερα ενεργώντας υπό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. ΟΜΩΣ, είναι υποχρεωμένη η Αστυνομία να εντοπίσει τους δράστες για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες του νόμου.

   Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα δείγματα εξευτελιστικού επιπέδου ζωής, την επόμενη μέρα στις ανάλογες πορείες διαμαρτυρίας, ένας (ξυλο)χρυσοχέρης ματατζής ξυλοφόρτωσε έναν πολίτη που βρισκόταν πεσμένος στο δρόμο, σαν ένας ΑΝΑΝΔΡΟΣ, ΓΕΛΟΙΟΣ και ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΣ τυπάκος που είναι. Γιατί αν δεν ήταν, θα είχε τα κότσια να αντιμετωπίσει τον διαδηλωτή  (όποιος και να ήταν αυτός) χωρίς ασπίδα και γκλοπ, σαν ΙΣΟΣ προς ΙΣΟ. Αυτά βέβαια συμβαίνουν ΟΤΑΝ εχεις πάνω σου ΤΣΙΠΑ και φοράς ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ. Και οπως πάντα, διατάχθηκε έρευνα για να χυθεί άπλετο φως την ώρα που θα μπαίνει το μαχαίρι στο κόκκαλο και σε αυτή την υπόθεση όταν την ίδια στιγμή ο πολίτης εκείνος βρίσκεται στην εντατική.

   ΕΝΤΑΞΕΙ, το μόνο σίγουρο είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση έχει παρατραβήξει. Δεν ωφελεί ούτε να κρύβεις τους μετανάστες, ούτε να τους δέρνεις, ούτε να βγάζεις την αστυνομία στους δρόμους να κάνει νταντα τους διαδηλωτές. Βέβαια αν δεν υπάρχει συλλογική δράση και από το κράτος και από την κοινωνία, θα γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων όπως αυτό (http://odromos.wordpress.com/2011/05/14/%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%BF%CE%BA-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CF%84%CF%85%CF%80%CE%AC%CE%B5%CE%B9/) κατά το οποίο χρυσαυγίτης χτυπά ποδηλάτη επειδή είναι λίγο μελαμψός καθώς τον περνά για μετανάστη, ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. 

Συγχαρητήρια στον άνθρωπο και την απάνθρωπη συμπεριφορά του... 

Μια ανησυχία μου.

   Αν και το είχα ακούσει, το είχα πάρει ξώφαλτσα μάλλον επειδή ήθελα να κανω πως δεν το άκουσα. Έφτανε μόνο η ύπαρξη του Facebook για να μου το υπενθυμίζει καθημερινώς. Και μιλάω για το  Athens Legalize Protestival 2011 - Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ Αθήνας. Στην επίσημη σελίδα του σημαντικότατου αυτού πολιτιστικού γεγονότος μέχρι αυτήν την ώρα που γραφεται αυτή η ανάρτηση 11.720 άτομα έχουν δηλώσει ότι θα παρευρεθούν εκεί. Αυτό που με λυπεί εκτός από πολλά άλλα, τα οποία θα αναφέρω στη συνέχεια, είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς λειτουργώντας υπό τη δύναμη της μάζας αγνοούν εντελώς ή μερικώς το σύνολο των διεκδικήσεων του φεστιβαλ αυτού. Συνεπώς γίνονται μέρος ενός εγχειρήματος το οποίο και προφανώς δεν τους εκπροσωπεί πλήρως.

   Κατ' αρχήν να δηλώσω κάτι. Είμαι εντελώς αντίθετος στην αποποινικοποίηση κάθε είδους ναρκωτικής ουσίας, δεν παει να είναι και τόσο αθώα όσο μια καραμέλα. Αν δεν επρόκειτο για ναρκωτικό, δεν θα είχε ποινικοποιηθεί η χρήση της. Γιατί δεν έχει ποινικοποιηθεί η χρήση της σοκολατας; Επειδή όπως είναι λογικό δεν έχει αποδειχθεί ακόμα κάποιο επιζήμιο αποτέλεσμά της στον οργανισμό. Επιπροσθέτως, το πλέον εξοργιστικό είναι ότι σχεδόν οι 7 στους 10 δεκαεφτάρηδες έχει δοκιμάσει μπάφο και το χρησιμοποιεί τακτικά. Οκ, ο κσθένας έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει αλλά δεν θεωρώ ότι με καμία λογική δεν θέτεις την υγεία σου σε κίνδυνο.

Και επειδή το έχω συζητήσει, εδώ ανακύπτει η θεραπευτική της χρήση σε καρκινοπαθείς και λοιπούς ασθενείς. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί κοντά 12.000 άτομα όλων των ηλικιών (νεαρά κυρίως) να έχουν καρκίνο και να πηγαίνουν εκεί επιζητώντας θεραπεία και ευτυχώς δηλαδή. Αποτελεί για μένα σαφώς αντικείμενο μελέτης, το γεγονός ότι τόσα πολλά άτομα καταφεύγουν στη χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών εν γνώσει τους, θέλοντας να νιώσουν κάπως που δεν μπορούν με άλλο τρόπο. Τώρα θα μου πεις, το ίδιο δεν συμβαίνει και με το τσιγάρο; Η μόνη εξήγηση είναι αυτή του στυλ: ''Κάνω ό,τι θέλω με την υγεία μου''. Πραγματικά όμως, πόσο εγωιστικά παίζει να φέρεται ένας άνθρωπος στον εαυτό του, θέτοντάς τον συχνά σε κίνδυνο; Ναι, ξέρω. Δεν βλάπτει και πολύ (εδώ γελάνε). Είναι δυνατόν εν έτει 2011 να λέγονται όλα αυτά όταν υπάρχουν άτομα που κατά δήλωση ενός ατόμου εκ των 11.720 έχουν κάνει βούτυρο το μυαλό τους;

   Ασε και το άλλο. Στις πληροφορίες της εκδήλωσης αναφέρει ότι δεν διαφημίζεται η χρήση καμίας νόμιμης ή παράνομης ουσίας. Καλά, πρέπει να είσαι χάπατο για να το χάψεις αυτό. Είμαστε σοβαροί ή να εγκαταλείψω τη θεωρητική μιας και δεν καταλαβαίνω τα ελληνικά; Σε μία εκδήλωση για την αποποινικοποίηση της Κάναβης τι μπορεί να γίνεται; Ενημέρωση για την εξασθένηση της στιβάδας του όζοντος; Και παρακάτω αναφέρει: ''Αντίθετα γίνεται για να διεκδικήσουμε πιο δίκαιες και αποτελεσματικές πολιτικές για την μείωση της βλάβης από τις εξαρτήσεις αντί για την ποινικοποίηση των χρηστών. Για να πληροφορήσουμε τον νέο κόσμο αδογμάτιστα για την επικινδυνότητα των ουσιών που καταναλώνουν και να αντιμετωπίσουμε την εξάρτηση από αυτές με βάση την τοξικότητά τους.'' Δηλαδή μετά από τη μαστούρα θα σου λένε: ''Κακό αυτό που έκανες στον οργανισμό σου; Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΠΕΔΟΥ από όσους ανεύθυνους έγραψαν αυτό το οποίο δυστυχώς είναι προσβάσιμο από 10χρονα που έχουν προφιλ.

   Θέλω να ελπίζω πως είναι μία παροδική μόδα αλλά δεν το βλέπω. Ανησυχητικό φαίνεται για μένα το κλίμα του ότι ενώ τόσα και τόσα διατυμπανίζονται σε ενημερώσεις για το αλκοόλ, το κάπνισμα και τα ναρκωτικά πολλοί συνομίληκοί μου θα πεθάνουν από κύρωση του ήπατος, καρκίνο των πνευμόνων και ότι άλλο. Ακούγεται κυνικό αλλά είναι η αλήθεια που οι περισσότεροι αγνοούν. Αυτό που υποτίθεται ότι αποτελεί διέξοδο σου από κάτι, είναι τελικά ένα ''σαράκι'' που σε κατατρώει. Όχι δεν είναι υπερβολικό αυτό, τουλάχιστον για μένα. 

   Ανησυχώ επίσης και για το ότι πρέπει να ζω σε άλλο πλανήτη. Όσα λέγαμε μικροί ότι δεν θα κάνουμε, είναι αυτά που κάνουμε πλέον χωρίς δεύτερη σκέψη. Είμαι βέβαιος πως στην 1η δημοτικού λέγαμε όλοι: ''Κοίτα εκεί, αυτός καπνίιιιιιζει!'' και τώρα αυτό θεωρείται μαγκιά, ιματζ, στυλάκι. Ναι, όποιος το άρχισε για το λόγο αυτό είναι αξιολύπητος και τελείως ανώριμος. Δεν είναι απαραίτητο οι γύρω μας να μας θαυμάζουν για κάτι ανούσιο και βλαβερό. Αυτός ο βλακώδης τρόπος συμπεριφοράς είναι ενδεικτικός της πραγματικής κατάστασης που βρίσκεται η γενιά μας. 

   Δεν το παίζω κάποιος και ούτε είμαι παράδειγμα προς μίμηση. Απλώς θέλω με τον τρόπο αυτό να αφυπνίσω αν γίνεται, έστω και έναν συνομίληκό μου.

Σε μια κοινωνία επίπλαστων απολάυσεων...

(Δυστυχώς θα συμβάλλω και εγώ στο να αυξηθούν τα views αυτού του κλιπ, αλλά οκ...)

   Σε αυτή την ανάρτηση λοιπόν θα γράψω κάτι διαφορετικό. Και δεν πρόκειται για λουλούδια, στεφάνια κλπ επειδή είναι πρωτομαγιά αλλά για κάτι που άκουσα και με προβληματισε...

   Στη διαπασών λοιπόν στο MTV ακούω με μεγάλη περιέργεια γιατί δεν το είχα ξαναακούσει το τραγούδι των Stan & NiVo με τίτλο: ''Αν μου 'φταναν τα λεφτά''. Οκ, άλλο ένα πιασάρικο τραγούδι στην εποχή της οικονομικής κρίσης όπως και το αλησμόνητο: ''Κομμένα πια τα δανεικά'' που το ακούει η Τρόικα και δεν ξεχνάει να περικόπτει. Έχει έναν εύκολο τίτλο για να απομνημονευθεί. Προφανώς ανάλογα εύπεπτοι είναι και οι στίχοι του, γεγονός που θα σχολιάσω στη συνέχεια. Όπως το βλέπεις λοιπόν, λες: καποια ευχή θα θέλουν να κάνουν τα παιδιά αν είχαν λεφτά, πράγμα απόλυτα θεμιτό.

   Και να σου τον, ένας πρωτοεμφανιζόμενος νεαρός, του οποίου το ταλέντο θα κρίνω μελλοντικά. Εχει το γνωστό πακέτο. Μούσκουλα για όλα τα λυσάρικα κοριτσάκια, διαμαντάκι στο αυτί, γυαλιά Carrera ίσα με τη βιτρίνα του Attica, κολλητό μπλουζάκι και συνδυασμός κινήσεων hip hop και λίγο δεν είμαι καλά, θέλω να πάω τουαλέτα. (Justin Bieber στυλ για 20αρηδες.) Εντάξει, λίγο που σε γλυκοκοιτάει, λίγο που ξέρει και χορό πολλοί θα κάτσουν να το ακούσουν όλο. Είναι και ο NiVo βέβαια ο οποίος ταλέντο πρέπει να έχει, Pavarotti δεν τον λες. 

   Και ξεκινά το μουσικό υπερθέαμα με μερικούς πολυδουλεμένους στο μυαλό στίχους που είναι συγκεκριμένοι και επαναλαμβάνονται. 

Μακάρι να είχα βρει το λόττο
Να αγάπαγε εμένα πρώτο
Να 'χα το κάστρο της καρδιάς της
Να πέταγα ψηλά

Αν μου φτάναν τα λεφτά
θα έκανα όλα αυτά
για να έρθει πιο κοντά σε μένα
Ρούχα και χρυσαφικά δεν τα 'χω όλα αυτα
Τι να κάνω για να 'ρθει σε μένα

 

   Ντάξει, εδώ γελάνε. Ο τύπος και καλά 20 χρονών παίζει Λόττο για να ρίξει τη γκόμενα και εκεί εντοπίζει την αιτία της χυλόπιτας που υποεννοείται. Επίσης θεωρεί ότι με τα κατάλληλα τζιτζιμπίτζουλα (χρυσαφικά κλπ) την έχει στο τσεπάκι, αλλά υστερεί ΜΟΝΟ εκεί. Να σε ενημερώσω φίλτατε ότι αν η κοπέλα δεν έχει ιδιαίτερη προτίμηση στις φουσκωμένες τσέπες (πράγμα πιθανό), δεν σε θέλει επειδή είσαι ένας φελός που επιδεικνύεις μπράτσο και κατά τα άλλα μαγκιά κλανιά. Δεν μπορεί να σε κυκλοφορήσει επειδή αν ανοίξεις το στόμα σου πετάς μπαρούφες. Ωστόσο, σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκεις, δεν ξερω.
   Ξέρεις ποιο είναι το θέμα όμως αγαπητέ/ή αναγνώστη/ρια; Ότι δυστυχώς εν έτει 2011 έχει σημασία το πόσο ματσό είναι κανείς στο να κάνει μια σχέση. Γιατί ρε φίλε; Δηλαδή παλιά που πηγαίνανε στα παρκάκια ήτανε χαζοί; Οκ, αν δεν έχεις 5 ευρώ δεν πίνεις καφέ στην Αθήνα τουλάχιστον, αλλά μην έχεις την ψευδαίσθηση ότι αν η γκόμενα είναι ματσό και συ φτωχαδάκι (και καλά. Βγάλε το iphone από την τσέπη) δεν δένει το σιρόπι. Αν η άλλη δεν θέλει έναν μαλάκα να την βγάζει έξω και να του τρώει τα λεφτά, μια χαρά θα τα πάτε. Τώρα βέβαια αν εσύ έχεις ένα κάρο συμπλέγματα κατωτερότητας για την κατάστασή σου, χλωμό.
   Το άσχημο είναι ότι αυτά τα τραγούδια είναι must και έτσι λανσάρονται και στα 14χρονα που σαν αποβλακωμένα βλέπουν MTV, είναι πιο χαμηλού περιεχομένου και από εκεί που είχαν εγκλωβιστεί οι μεταλλωρύχοι στη Χιλή. Λυπηθήτε μας δηλαδή με αυτό το σκουπιδαριό. Στίχοι στο πόδι, πρόχειρο videoclip, 2-3 μου**ρες που λέει και ο σχολιαστής κάτω από το video και έτοιμο το επόμενο τραγούδι που σε ένα χρόνο δεν θα ακούει ούτε η γιαγιά του Stan. Kαι έτσι υποτιμούν μετά κάποιοι την ελληνική μουσική όταν υπάρχουν καλλιτέχνες που σε εποχές χωρίς ίντερνετ και mp3 έκαναν πωλήσεις εκατομμυρίων, πράγμα που ποτέ βέβαια δεν θα ζήσει ο Stan και οι όμοιοί του...

Πράγματα που με ενοχλούν (part 1)

   Εφορμώ για την ανάρτηση αυτή από μια γελοιότητα που άκουσα τη Μεγάλη Παρασκευή στο μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1. 

1) Όπως κάθομαι και ξεκουράζομαι στην ύπαιθρο, ακούω το εξής: ''Το δικό της γολγοθά ανεβαίνει η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ καθώς τις μέρες αυτές έχει βαρύ πρόγραμμα υποχρεώσεων.'' ΑΚΟΥ τι είπαν οι άνθρωποι. Αφενός νομίζει και η κουτσή Μαρία ότι περνάει γολγοθά χωρίς να ξέρει τι πραγματικά πέρασε ο Χριστός εκεί, γεγονός που σημαίνει ότι κακοποιείται η μεταφορική αυτή έκφραση και αφετέρου υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη αυτόν που θέλουν να μας κάνουν να λυπηθούμε το κακόμοιρο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δηλαδή από αύριο θα πακετάρουμε στις γειτονιές μπαλωμένες φανελίτσες και θα στέλνουμε τα δέματα με τον Ερυθρό Σταυρό μην μας ιδρώσει αυτή η επιτυχημένη κυβέρνηση που θα τη χαρακτήριζα επειικώς απαράδεκτη.

2) Είμαι στην εθνική οδό (α ρε τι έμπνευση φέρνει η πασχαλινή εξόρμηση) και γίνεται της επί χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα. Τα νεύρα όλων κρόσσια καθώς είμαστε κολλημένοι σε ένα σημείο του δρόμου όπου οι 3 λωρίδες γίνονται 1 και όπως καταλαβαίνεις επικρατεί μία ελαφρά συμφόρησις. Και κάποιοι μάγκες, επιλέγουν να κινηθούν στη λωρίδα τέρμα δεξιά που είναι παγκοσμίως γνωστό ότι είναι βοηθητική σε περίπτωση ανάγκης. Όμως αυτοί ως πιο έξυπνοι δεν το έμαθαν όταν έπαιρναν νύχτα το δίπλωμα και πηγαίνουν χαλαροί από εκεί, λες και όλοι υπόλοιποι από μαζοχιστικές τάσεις μας αρέσει αυτό το στριμόκωλο δευτεριάτικα. Γιατί ρε φίλε; Αφού μετά θα αναγκαστείς να μπεις σφήνα μπροστά μου, γιατί δεν κάθεσαι εκεί που είσαι;

3) Μέσα στο τρόλεϋ μία απλή καθημερινή μέρα. Εκεί που επικρατεί μία σχετική ησυχία και ο καθένας ακούει τη μουσική του, διαβάζει κλπ ακούς έναν κακόγουστο ήχο κλήσης κινητού. Αυτό κατά κάποιο τρόπο προμηνύει το τι θα ακολουθήσει. Μια καρακάξα ή ένας καρακάξος ανάλογα το σηκώνει και με μεγάλη προθυμία μας πληροφορεί για το πόσες φορές χτυπάει η μάνα του τον κρόκο να αφρατέψει, πόσες φορές πλένει το τάπερ να ξεμυρίσει, πότε άλλαξε βρακί, τι έκανε χτες μετά την 4η κλανιά που έριξε πουρνό πουρνό κλπ. Και σε ρωτάω. Τι με ενδιαφέρει; Άσε που μέχρι να κατέβεις στη στάση που θες σου έρχεται να τον/την σκυλοβρίσεις αλλά λες ''κρατήσου, κατεβαίνεις''. Και όσο και να κοιτάς προς το μέρος του ενοχλητικού, δεν λέει να σταματήσει να σε ενημερώνει. 

   Αυτά είναι ενδεικτικά μερικά από τα ενοχλητικά πράγματα που βασανίζουν κάποιες από τις μέρες της ζωής μου, έπεται και συνέχεια...

Τα του Πάσχα τω Πάσχα.

   Στο πνεύμα των ημερών θα κινηθώ σε αυτή την ανάρτηση, αν και έχω και κάτι άλλο για την επόμενη ανάρτηση αρκετά ενδιαφέρον. 

   ΑΚΟΥ να δεις πώς έχουν τα πράγματα. Το Πάσχα είναι προ των πυλών για άλλη μια φορά. Τι σου έρχεται στο μυαλό; Πολλά αλλά κυρίως κάποια συγκεκριμένα που χωρίς αυτά δεν νοείται Πάσχα, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Και ξεκινάω: (η σειρά είναι τυχαία)

1) Ιησούς από τη Ναζαρέτ (ΑΝΤ1)

   Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Κάτι η χαρακτηριστική μουσική που πολλάκις έχω, έχεις, έχει, έχουμε ακούσει τη Μεγάλη Εβδομάδα κάτι ο ηθοποιός του οποίου το πρόσωπο ΔΕΝ ξεχνιέται, αυτή η σειρά είναι πιο γνωστή και από τα τούρκικα. (Συγγνώμη Ονούρ - Σεχραζάτ - Γκιουμούζ) Και επειδή έχω ακούσει διάφορα, οκ την έχω βαρεθεί και δεν πιστεύω ότι αποδίδει το 100% της πραγματικότητας. ΟΜΩΣ είναι μία καλή λύση αν δεν έχεις πού να πας κάποιο βράδυ της Μεγάλης Εβδομάδας, αφού η Αθήνα αδειάζει και κάτι πρέπει να βρεις να σκοτώσεις το χρόνο σου. Σε DVD ωστόσο που το είχαν βγάλει πέρσι, δεν θα το έπαιρνα. Πέντε επεισόδια όλα κι όλα, τι να ξεχάσεις;

2) Εφημερίδες

   Καλά, εδώ και αν είναι λίγο ό,τι πεις. Κλασικά εικονογραφημένα. Πέτρος Γαϊτάνος αλα Γκάσπερ το φαντασματάκι, τίγκα στο μέικ απ και τη μάσκαρα. Το φώτοσοπ πάει σύννεφο για να μπορέσει να αποδωθεί στο εξώφυλλο του cd η ανάλογη κατανυκτική διάθεση. Η κάθε απελπισμενη για πωλήσεις εφημερίδα τρέχει να το βγάλει με τη ντουντούκα στα κανάλια με μουσική υπόκρουση ένα ''ωωωωωωωωωωωω''. Τώρα ποιος ο λόγος να πάρεις σε cd τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας όταν θα τους ακούσεις το πολύ 3 φορές είναι δικό σου θέμα. Κατά τα άλλα, με λύπη μου παρατήρησα φέτος ότι ΚΑΙ ο Χριστόδουλος βγήκε σε 2πλό cd. Eίναι σαν τα τραγούδια της Γλυκερίας για την Καθαρά Δευτέρα, καθαρή εμπορευματοποίηση. 

3) Λαμπάδες

   Εδώ γελάνε. Βάζεις να δεις κανα παιδικό στο Star και επί δέκα λεπτά βομβαρδίζεσαι κυριολεκτικά με διαφημίσεις από υπερτέλειες λαμπάδες. Και ενώ παλιά έπαιρνες λαμπάδα Barbie με δώρο κούκλα, τώρα παίρνεις Επίδειξη Μόδας Patty με δώρο λαμπάδα. ΞΕΦΤΙΛΑ. Και το καλύτερο είναι ότι κοστίζει και μια περιουσία αυτό το παιχνίδι, που η μόνη του χρησιμότητα είναι να εθίσει τα κοριτσάκια περισσότερο σε αυτό που λέγεται Patty και να τρέχουν στα περίπτερα να μαζεύουν αυτοκόλλητα. Για να μη σχολιάσει κανείς τι λαμπάδες και καλά δίνουν. ΣΚΕΤΑ κεράκια με μια κορδελίτσα και 10 κιλά γκλίτερ για να την πιάνεις και να βλαστημάς. Αλλά σύμφωνα με τους περισσότερους, ΠΡΕΠΕΙ ο νονός να ρωτήσει το εθισμένο στην κατανάλωση 5χρονο τι θέλει, μην και του λείπει κάτι από τα άπαντα της Patty φέτος, κάτι άλλο του χρόνου και τα λοιπά.

4) Πασχαλινά αυγά (όχι τα σοκολατένια)

   Εδώ το έχεις μπερδέψει το θέμα. Σου λέω το εξής: ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΤΕΡΝΕΣ ΤΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΑΥΓΑ, για να τα κάνεις όπως βλέπεις στα αριστερά της οθόνης. Στο κάτω κάτω, λυπήσου την κότα που τα γέννησε και ΔΕΝ τα αναγνωρίζει πια. Βάψ' τα ένα χρώμα, όχι εκατό. Σε λίγο θα έχουν πάνω σχέδια, σαν αυτά που κάνουν οι γυναίκες στα νύχια. Οκ, ομορφιά είναι αλλα ΤΙ φταίω όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα να ανοίγω τηλεόραση και να βλέπω για 29685ή φορά τη Βέφα να βάφει αυγά; Πήγαινε σούπερ μάρκετ και δες τις οδηγίες πίσω από τα φακελάκια με τις βαφές. Νισάφι πια. Άσε που αν πας σουπερ, ένα πράγμα θα δεις μπροστά σου. ΒΟΥΝΑ αυγών έτοιμα βαμένα. Κουλοί είμαστε και δεν μπορούμε μόνοι μας; Οκ, μπορεί κάποιοι να μην μπορούν. Οι υπόλοιποι; Έχεις σκεφτεί τι χρωστικές παίζει να έχει φάει το αυγό για να γίνει μπορντοκαφεκανελοκόκκινο; Σε λίγο από τη βαρεμάρα μας, θα αγοράζουμε και έτοιμα πόδια με φορεμένες κάλτσες. 

   Αυτά ήταν ενδεικτικά κάποια από τα πράγματα που συνθέτουν το ελληνικό Πάσχα. Και του χρόνου χειρότερα!

Για σένα, για μένα

   Ναι, πάλι για σένα θα πω. Για σένα που τώρα, ευτυχώς ή δυστυχώς, ξέρεις πολύ καλά ποια είσαι. Νιώθω περίεργα αλλά κυρίως άσχημα. Δεν θα αναλύσω το γιατί, είναι κατανοητό. Ωστόσο για άλλη μια φορά θέλω να μιλήσω σε ένα άψυχο πράγμα μήπως και με καταλάβει άνθρωπος. 

   Τα πράγματα είναι απλά, τουλάχιστον στο θεωρητικό κομμάτι τους. Αν το δεις πρακτικά, είναι άστα να πάνε. Θεωρητικά ΟΜΩΣ είναι καλύτερα για πολλούς λόγους. Αρχικά γιατί δεν φανταζόμουν ότι θα έκανα κάτι ανάλογο και κυρίως ότι θα έλεγα πράγματα που δεν έβγαιναν καν από το μυαλό μου. Και τι σε νοιάζει εσένα ε; Τιποτα. 

   Δεν ξέρω αν μας χωρίζει κάτι, σίγουρα όμως δεν μπορείς να με καταλάβεις. Να καταλάβεις ότι ΟΛΑ αυτά που γράφω τα εννοώ και δεν ξύπνησα κάπως. Από κει και πέρα το πως τα εκτιμάς είναι άλλο θέμα. Δεν είσαι χαζή, δεν τυχαίνει όμως να νιώθουμε τα ίδια πράγματα και αυτό είναι αρκετό για να μιλάω χωρίς λόγο. Δεν με νοιάζει και τόσο, παρ' όλα αυτά επειδή είμαι εντάξει με εμένα, εμένα που εμπιστεύεσαι και άλλα πολλά. Ούτε πρόκειται απλά να τα παρατήσω, τουλάχιστον όχι πνευματικά. Αν δεν σου αρκεί, τι να πω.
   Σημασία έχει να ξέρεις τι νιώθω και ας κάνεις ό,τι καταλαβαίνεις πια. Ούτε ξερω τι θέλω πια, έκανα ένα βήμα που με έφερε πιο κοντά σε μία άσχημη πραγματικότητα που όταν ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ δεν βλέπεις. ΕΙΣΑΙ πολλά για μένα αλλά δεν έχει πια τόση σημασία. Αχ και να ξερες...

Top ten εξυπνάδας

   Όταν λέω εξυπνάδα, εννοώ την εξυπνάδα αυτών που μας έχουν κυβερνήσει κατά καιρούς αλλά και αυτών που ανέχονταν την κατάσταση αυτή καθώς ήταν απίστευτα βολεμένοι σε μία κατάσταση που άρχισε ΚΑΙ ΚΑΛΑ να βρωμάει και να ζέχνει το 2010 που αποφάσισε το ΠΑ.ΣΟ.Κ να μας κυβερνήσει αναβαθμίσει. Μπορεί αυτό που διαβάζεις να μη βγάζει άκρη, αλλά θα καταλάβεις αμέσως.
  Αναφέρομαι σε μία λίστα κάποιων εκ των εξοργιστικότερων επιδομάτων που πανηλίθια μυαλά σκέφτηκαν να τάξουν στους εργαζόμενους αντί για αυξήσεις και που επίσης πανηλίθιοι συνδικαλιστές συμφώνησαν να παίρνουν μέχρι την επόμενη φορά που έκαναν απεργία. (Η σειρά είναι παρμένη από τη lifo: http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/24123)

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΛΠΙΖΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ ΖΕΙΣ ΣΕ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙ, ΚΟΙΤΑ ΠΙΟ ΚΑΤΩ:

(Εσύ κυρα Κούλα που παίρνεις 300 ευρώ σύνταξη πάρε χαπάκι πρώτα.)

10) Επίδομα Φαξ (ΔΕΗ)

Σου λέει κάποιος: τράβα σε ένα βιβλιοπωλείο να στείλεις ένα φαξ και επειδή ζεις στην Ελλάδα του λες: πας καλα; Έτσι σκέφτηκαν και οι ανεύθυνοι υπεύθυνοι κάποιου Υπουργείου που έδωσαν επίδομα φαξ (ναι, καλά ακούς) στους υπαλλήλους της ΔΕΗ. Τι πιο λογικό; Επίδομα τηλεφώνου, αιρ κοντίσιον, δορυφορικής, σαλονοτραπεζαρίας και γενικότερα ο,τιδήποτε ηλεκτρικού και επίπλου κυκλοφορεί σε ένα συνηθισμένο σπίτι.

9) Επίδομα παραλαβής - παράδοσης λεωφορείων.

Είναι πολύ απλό και αυτό. Όπως ο κρεοπώλης παίρνει επίδομα παραλαβής - παράδοσης σπαλομπριζόλας έτσι κάνει και ο οδηγός λεωφορείου. Είναι δυνατόν να κάνει αυτή τη δύσκολη δουλειά αμισθί; Αφού δεν μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να του το πάει αυτοπροσώπως στο σπίτι του, πρέπει ο άμοιρος να τρέχει μέχρι το αμαξοστάσιο; ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ. 

8) Επίδομα προπέλας (Λιμενικό)

Το επίδομα αυτό δεν αναφέρεται στο 2010, αλλά ξέμεινε από το 1821 από όταν η Μαντώ Μαυρογένους γύριζε τις αυτοσχέδιες προπέλες των ατμόπλοιων. Τώρα γιατί δίνεται ή δινόταν ακόμα, ούτε ο Τσακ Νόρις δεν το ξέρει. Απλώς κάπως θα πρέπει να φάμε και άλλα λεφτά. 

7) Επίδομα κεραίας (ΗΣΑΠ)

Εδώ το πράγμα γίνεται απλό και κατανοητό. Μία φορά στις εκατό βάρδιες που θα πέσει η κεραία από τα σύρματα πρέπει ο οδηγός να πληρωθεί. Σκέψου πόσες κινήσεις πρέπει να κάνει να ανέβει στη σκαλίτσα σαν την Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια και να ρωτήσει το κοινό: ''πού είναι η κεραία;''. Άρα επαγωγικά προκύπτει το συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να το παίρνουν και με το παραπάνω!

6) Επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου (ΟΤΕ)

Σκέψου το εξής. Βάζεις το κλειδί στην πόρτα του αυτοκινήτου, το ξεκλειδώνεις. Μπαίνεις μέσα, ελέγχεις αν η πετσέτα εφάπτεται του καθίσματος. Αν ναι, και αφου τσεκάρεις το αρωματάκι αν μυρίζει κάθεσαι προσεκτικά. ΤΩΡΑ είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις την οδήγηση. Παίρνεις το κλειδάκι, το βάζεις στη μίζα αφού δεις ότι δεν του λείπει κανένα δοντάκι και το στρίβεις υπό γωνία 37,96 μοιρών. Και περιμένεις και ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ δευτερόλεπτο να ζεσταθεί επειδή ζεις στην εποχή του ντεσεβο. ΑΡΑ ΠΛΗΡΩΝΕΣΑΙ, απλά τα πράγματα.

5) Επίδομα διεκπεραίωσης υποθέσεων (Υπ. Δικαιοσύνης)

Πρόσεξε. Για ποιο λόγο παίζει να σε έχουν προσλάβει στο Υπουργείο Δικαιοσύνης; Για να φτιάχνεις αστρολογικούς χάρτες ΟΧΙ, για να βγάζεις πασιέντζες ΟΧΙ αλλά όλα γίνονται στην Ελλάδα. Προφανώς για να διεκπεραιώνεις υποθέσεις όταν πρέπει. Αρα εκτός του βασικού μισθού που σου τον δίνουν για να σε πληρώσουν για αυτό που κάνεις, ΠΡΕΠΕΙ να εφευρεθεί και ένα επίδομα για το αυτονόητο. Η καθαρίστρια επίδομα καθαριότητας, ο υδραυλικός επίδομα ξεβουλώματος μπιντέ, η δασκάλα επίδομα διδασκαλίας.

4) Επίδομα πλυσίματος χεριών (ΟΣΕ)

Είναι αυτό που σου λέει η μάνα σου: ''μόλις γυρίσουμε σπίτι θα πλύνεις τα χέρια σου για να φας αλλιώς δεν έχει παγωτό ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΟΥ. Συνεννοηθήκαμε;;;'' Έτσι λοιπόν και στον ΟΣΕ σου λέει: Η Λίτσα Πατέρα το είπε καθαρά, σε 20 χρόνια θα έρθει επιδημία νέας γρίπης και πρέπει να ετοιμαστούμε! Άρα αντί για καραμελίτσα σε κάθε υπαλληλούλη θα δίνουμε ΕΠΙΔΟΜΑΤΟΥΛΙΝΑΚΙ. Έτσι τον φλομώνεις στα φούμαρα ότι και καλά τον νοιάζεσαι ως συνδικαλιστής που δέχεσαι αυτή τη γελοιότητα την ίδια και ταυτόχρονα τον αφήνεις να εξακολουθεί να εργάζεται σαν ζώο.

3) Μεταφοράς φακέλου (Δημόσιο)

Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Πόσες φορές έχεις ακούσει ότι για να εξυπηρετηθείς σε μία υπηρεσία πρέπει να κάνεις το γύρο των πρωτοΚΩΛΩΝ ανά τους ορόφους για να μαζέψεις ένα κάρο υπογραφές, πράγμα το οποίο σε κάποιες άλλες υπανάπτυκτες χώρες γίνεται ηλεκτρονικά; Σου λέει μετά ο έξυπνος που το πρότεινε αυτό: τόσους φακέλους που ανεβοκατεβαίνουν δεν τους μεταφέρει κάποιος; Η Μαρία τους δίνει στον Κώστα, αυτός στον Πέτρο κλπ. Αρα και αυτός πρέπει να πληρωθεί όπως του αξίζει.

2) Επίδομα έγκαιρης προσέλευσης (ΕΘΕΛ)

Είναι κάτι σαν το ''προσήλθε'' που βάζουμε στο σχολείο όταν κάποιος έρθει ενώ έχει ήδη πάρει απουσία. Σου λέει: το κορόιδο ήρθε στην ώρα του, οι άλλοι έχουν χτυπήσει κάρτα στο διπλανό everest άρα για να μην μου ξεσηκωθεί, ας πάρει και αυτός ένα επίδομα για το αυτονόητο. Μην σε παραξενεύει που η μάνα σου στην εταιρεία που δουλεύει δεν το παίρνει, εκεί ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΧΑΖΟΙ που δεν εκεμεταλλέυονται αυτές τις θεόσταλτες ευκαιρίες για σπατάλη δημοσίου χρήματος.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ (Αφιερώνω εξαιρετικά στον Κο Πάγκαλο λόγω θέματος με το φαγητό...)

1) Ετήσιο επίδομα χρήσης κυλικείου (Όμιλος Ελληνικών Πετρελαίων)

Καλά εδώ πρόκειται για το αποκορύφωμα της πνευματικής κενότητας. Η μάσα της μάσας τη μάσα την μάσα ω μάσα. Είναι απλό. Όπως πήρα εγώ σήμερα από το κυλικείο ένα milko έτσι ως παιδί ζηλεύει και ο υπάλληλος των Eλληνικων Πετρελαίων και θέλει και αυτός γλυφιτζούρι πάπρικα. Άρα του δίνεις επίδομα μην τον πιάσει το παράπονο: ''Γιατί ο Γιαννάκης μαμά και όχι εγώ;;'' Έτσι θα μπορεί ανενόχλητος να παίρνει σάντουιτς με μορταδέλα, καφέδες, τσίπς και ότι του μυρίσει γιατί ως έγκυος ΚΑΙ επίδομα εγκυμοσύνης παίρνει!

Συμπέρασμα: Αν έχεις σκεφτεί κάποιο ανόητο-ηλίθιο-άκρως περιττό επίδομα και θες να συνεισφέρεις στη διόγκωση των κρατικών εξόδων τώρα που ΞΑΝΑέρχεται η τρόικα, στείλε μήνυμα στο twitter του  Πρωθυπουργού  http://twitter.com/#!/PrimeministerGR που θα σου απαντήσει σίγουρα γιατί όλη μέρα μπροστά σε έναν mac είναι και ΑΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ!!!