Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Τι TUS έπιασε;


(Ξεκινώντας, η αδερφή μου με προειδοποίησε ότι χρονιάρες μέρες είμαι κακός και δεν θα μου έρθει ο Άγιος Βασίλης.)

   Φίλε αναγνώστη/αναγνώστρια, ζήσαμε να ακούσουμε το ''Πουτάνα στην ψυχή'' του Νίκου (πλατινέ) Οικονομόπουλου και το κακό παράγινε. Τώρα θα μου πεις εδώ τραγουδάνε άλλοι κι άλλοι. Βλέπε TUS (μόλις μόλυνα το πληκτρολόγιό μου, εκτός από την οθόνη και το μπλογκ μου που έχει γίνει ήδη). Όπως έχεις καταλάβει και από την οπτικοακουστική πανδαισία που προηγείται της ανάρτησης, θα αναφερθώ στον TUS και στο τελευταίο του ηχητικό ''διαμάντι''. Αυτό το υποπροϊόν που κατακλύζει καθημερινά την αρχική μου σελίδα στο facebook. Ναι, αυτό στον ήχο του οποίου κωλοχτυπιούνται και ''φτιάχνονται'' χιλιάδες κοριτσάκια. Για άλλη μια φορά η συνταγή είναι γνωστή. Ένας με περιτύλιγμα όμορφου και κινήσεις δενμπορώναχορέψω-χέζομαι-αλλάκάνωτονάνετο με την απαραίτητη συνοδεία μούσκουλων, σκουλαρικίου και τατουάζ. Όχι, μη με βρίσεις. Δεν κράζω τα στοιχεία της εμφάνισης αυτά καθ'αυτά, αλλά το συνδυασμό τους που δημιουργεί αυτό το πιασάρικο αποτέλεσμα.
   Και επειδή δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω, θα σχολιάσω για αρχή το βίντεο κλιπ, το οποίο συμπληρώνει την οπτασία. Μια μισογεροντοσιτεμένη ονόματι ''Ελεάννα Αζούκη'' (κατά το σουτζούκι), πλήρως σοβατισμένη, με ψεύτικες βλεφαρίδες και νεανίζουσα κορδελίτσα επί της κόμης αρχίζει να κουνάει τα χέρια της σαν να τινάζει μουσκεμένο χαλάκι για να στεγνώσει. Μετά, την πιάνει ο TUS και αρχίζουν να χορεύουν σαν προβληματικά, με αυτό το πολύ μάγκικο χιπχοποραποτσιφτετελο τρόπο. Ο TUS δεν παραλείπει τις συμπαθείς αυτές γκριμάτσες που συνηθίζει να κάνει προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινου για να δείξει πόσο την πατάει τη γάτα (Ελεάννα Αζούκη). Ο TUS φοράει έπειτα την πολυφορεμένη φουστα του Σάκη Ρουβά που φόρεσε προ 10ετίας και τσουπ, να σου τον, εμφανίζεται ο ξεχασμένος, από την εποχή της επέλασης της Βανδή, Φοίβος. Συνθέτης μεγάλων επιτυχιών όπως ''Gucci φόρεμα'', ''Summer in Greece'', ''Έρωτα θέλει η ζωή'', πίνει άνετος το καφεδάκι του ώσπου του κάθεται στο λαιμουδάκι όταν ο TUS θίγει τον προστατευόμενό του, Νίνο Ξυπολητά. 
   Στο σημείο αυτό εντοπίζεται το νόημα του άσματος. Όλο αυτό το τερατούργημα έχει δημιουργηθεί για να υμνηθεί ο αντρισμός του κυρίου TUS, ο οποίος τον αποδεικνύει έμπρακτα (!) κράζοντας ομοφυλόφυλους. Εδώ φαίνεται το ποιόν του ανθρώπου και σοβαρολογώ. Χρησιμοποιούνται οι σεξουαλικές προτιμήσεις ανθρώπων για να εκθειαστεί το ομοίωμα του τουίτι. Ο TUS, άντρας βαρύς και ασήκωτος, σου λέει: ''Μήπως ο τραγουδιστής από τους Tokio Hotel, ο Μαρτάκης, ο Bieber και ο Sarbel; Δεν διαφωνώ, είναι και αυτοί πολύ ωραίοι, μα έχουμε μια διαφορά. Εγώ δεν είμαι gay!''. Και εννοεί προσβάλλοντας άλλους: ''Ντάξει, δεν είμαι ο μόνος ωραίος. Τουλάχιστον δεν έχω το κουσούρι αυτό''. Εύγε φίλε TUS.
   Ας επανέλθουμε στα της εμφάνισης. Την ώρα που ο α(η)ιδός τραγουδάει το δυσπρόφερτο ''Χόρεψε μωρό μου χορε χόρεψε μωρό μου'' και μάλιστα δις, η δεσποινίς Ελεάννα λικνίζεται πάνω σε στρογγυλό δίσκο (σαν αυτούς που κάθονται πάνω οι έλεφαντες στο τσίρκο) σαν κατσίκι, ή καλύτερα σαν σκύλος. Και για να το πιστοποιήσει αυτό, φορά και το ανάλογο λουράκι στο λαιμό, το οποίο κρατά με πολλή χάρη ο TUS. Μάλλον έχει καταλάβει, ότι το επάγγελμα που του ταιριάζει είναι αυτό του αρκουδιάρη. Εν συνεχεία, η Αζούκη (τζουτζούκι) χτυπιέται φορώντας ενα τρύπιο, λόγω οικονομικής κρίσης, καλτσονοκολάν, κοντό σορτς, κιτς ζεβρέ παπούτσια και τον προαναφερθέντα φιόγκο. Το μόνο που συμπεραίνουμε είναι ότι έχει εξασκηθεί στο να το κουνάει. 
   Εν τω μεταξύ, ο TUS αποφασίζει να υποδυθεί τον Ντι Κάπριο και τον Τζόνυ Ντεπ και όλως παραδόξως, είναι πιο ωραίος από ότι είναι στην πραγματικότητα. ΔΕΝ είναι αυτό το γλοιώδες μαϊμούδι, με τα πετσοκομμένα φρύδια, το μαλλί σαν τη μπορντούρα των χαλιών της Μοιραράκη, τις ζώνες που κρέμονται από τον κώλο του και σε προκαλούν να τον δέσεις χειροπόδαρα. Είναι κανονικός Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ. Βέβαια σε αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι δεν μιλάει. Δεν ακούγεται. Και το πιο ανησυχητικό είναι το ότι δηλώνει: ''Όσοι και να μαζευτούν, εμένα δεν με τρώνε''. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι σκοπεύει να μας προκαλεί ηχορρύπανση για καιρό.
   Καταλήγοντας, το τραγουδάκι αυτό ήταν απλώς η αφορμή. Ωστόσο, νομίζω ότι στην ελληνική μουσική έχει παραγίνει το κακό. Κάθε καρυδιάς καρύδι, στην εποχή του youtube χωρίς καμία προσπάθεια προωθείται μέρα και νύχτα από κανάλια, ραδιόφωνα και site. Άνθρωποι άφωνοι, τα τραγούδια των οποίων έχουν υποστεί τέτοια επεξεργασία ώστε να ακούγονται. Και ακούγονται παντού. Μόνο στη Λυρική δεν παίζουν. Και επειδή έχουν τον εύκολο ρυθμό, σου πιπιλίζουν το κακόμοιρο αυτί και σου μένουν! Αυτό βέβαια που με νευριάζει περισσότερο είναι το ότι άλλα τραγούδια δεν κατάφεραν ποτέ να αγγίξουν αυτή την ''επιτυχία'' σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Πώς το σκέφτηκα; Βλέποντας μία ζωντανή (και όχι playback όπως θα κανε ο TUS στη Μενεγάκη) εκτέλεση του ''She'' του Elvis Costello το 1999 παρατήρησα ότι έχει 165.000 views λιγότερα από το ''Xόρεψε μωρό μου''. Ε αυτό δεν το δέχομαι. Και προτού μου πεις ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα, άκου. To ''She'' λυγίζει καρδιές και το λέει ένας ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ, που στο βίντεο παρακάτω τραγουδάει, πράγμα που ποτέ ο TUS δεν έκανε, γιατί ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΩΝΗ. Αυτός ο ξεπεσμός, στην κυριολεξία, της μουσικής την έχει φτασει σε αυτό το σημείο. Να πωλούνται cd στα περίπτερα, να βγαίνουν μόνο digital singles και να μην αναδεικνύονται πραγματικά ταλαντούχοι ερμηνευτές.

Απολαύστε τώρα πραγματικό τραγούδι.



Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

It's Christmas!

   Κάπως αλλιώς σκεφτόμουν τα φετινά Χριστούγεννα. Βασικά θα ήθελα να τα ζήσω. Έστω να τα αισθανθώ. Μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα. Στη διαδρομή σπίτι-σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο-σπίτι άντε να δεις καμιά στολισμένη βιτρίνα. Κατά τα άλλα τίποτα. Τα μόνα πράγματα εκτός από τα μελομακάρονα και το πανετόνε στην κουζίνα που μου υπενθυμίζουν ότι είναι Χριστούγεννα είναι το γεγονός ότι σήμερα τελείωσε το σχολείο και το φροντιστήριο (προσωρινά), καθώς και το ότι στολίσαμε εις διπλούν φέτος. Μία σε μας και μία δίπλα στους γείτονες, όπου μαζευτήκαμε και στολίσαμε ομαδικά. Ακολουθούν φωτογραφίες σε πνεύμα χριστουγεννιάτικο.


(Αυτόν τον θηλυκό άγγελο τοποθετήσαμε φέτος στην κορυφή)



(Με απίθανα σοκολατάκια Max Perry)





 (Αρωματική πανδεσία)

(Τα φώτα των απέναντι καλπάζουν προς τα επόμενα Χριστούγεννα)

Καλά Χριστούγεννα!


Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

(I) Remember, (I) Remember

   Σαν σήμερα συμπληρώνονται τρία χρόνια και δύο μέρες από το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μόνο που δεν ήταν ένας απλός θάνατος. Ήταν μια άνανδρη, αναίτια και απροκάλυπτη δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού. Ενός παιδιού που δεν έκανε κάτι που να δικαιολογεί μια τέτοια φρικαλέα πράξη. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή ενός ανθρώπου, ασκώντας πάνω του την ανύπαρκτη, κατά τα άλλα, εξουσία του.
   Το εξοργιστικό αυτό γεγονός γίνεται εξοργιστικότερο εξαιτίας της συμπεριφοράς των δραστών της δολοφονίας (2 αστυνομικών, ενός δολοφόνου και ενός συμπαριστάμενου) που πίστεψαν ότι η δουλειά τους, για την οποία πληρώνονται από εμάς, όχι να μας προστατεύουν αλλά να επιδεικνύουν με λάθος τρόπο την υποτιθέμενη δύναμή τους. Επηρεασμένος λοιπόν ο Κορκονέας από τα χίλιαδυο ψυχολογικά που κουβαλά λόγω των όσων περνά σε μια δουλειά που τον έχουν για να είναι παρατρεχάμενος υπουργών ή στην καλύτερη, για να ξυλοφορτώνει πολίτες στα κατα καιρούς επεισόδια, είδε έναν 15χρονο ως το τέλειο ''πειραματόζωο'' για το πείραμά του: ''Πώς να σκοτώσεις δια εκπυρσοκροτισμού''
   Η Αθήνα, παγώνει στο άκουσμα αυτής της είδησης και αντιδρά σπασμωδικά. Για την ακρίβεια, άνθρωποι αντιδρούν σπασμωδικά σε ένα πρωτοφανές ξέσπασμα οργής κατά πάντων. Για μέρες το κέντρο της πόλης μοιάζει με πεδίο σύρραξης. Ορδές, νέων κυρίως, ανθρώπων κατακλύζουν τις περιοχές του κέντρου της Αθήνας και προξενούν ανυπολόγιστες υλικές ζημιές σε ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Η αστυνομία, που σε άλλες περιπτώσεις σπεύδει να ξεφορτωθεί ό,τι ληγμένο χημικό έχει πάνω σε γιαγιάδες και νέους, αυτή τη φορά υπό την ηγεσία παντελώς ανίκανων διοικούντων, λειτουργεί με τρόπο που δεν βοηθά την εκτόνωση της έκρυθμης κατάστασης. Όλα δείχνουν πως η κατάσταση βαίνει σε κλιμάκωση. Μόλις όλα τελειώνουν, η εικόνα της ρημαγμένης Αθήνας είναι επιεικώς αποκαρδιωτική. Λεηλατημένοι δημόσιοι χώροι καθώς και καταστήματα, δημόσια κτήρια και οχήματα συνθέτουν ένα σκηνικό διάλυσης.
   Τώρα θα μου πεις. Πιο πολύ σε ενδιαφέρει το ότι κάηκε το δέντρο της πλατείας Συντάγματος από το ότι σκοτώθηκε ο Αλέξης; Εννοείται πως όχι. Εδώ τίθεται όμως για μένα το εξής ερώτημα. Με τον τρόπο αυτό τιμήθηκε η μνήμη του νεκρού συνομιλήκου μας; Σίγουρα όχι και αυτό το παραδέχονται και ορισμένοι από αυτούς που συμμετείχαν στα επεισόδια. Τώρα βέβαια αν σκέφτεσαι με τη λογική ''μπάτσοι - μουνιά'' κλπ θα μου πεις ότι είμαι ένας μαλάκας που παίρνει το μέρος του συστήματος και τις άλλες γνωστές καραμέλες που πιπιλάς.
   Μπορεί η λεηλασία κάθε είδους περιουσίας να θεωρηθεί φόρος τιμής ή σεβασμός στο πρόσωπο του Αλέξη; Πώς είναι δυνατόν να αποκαθιστάς μια αδικία διαπράττοντας μια άλλη; Και κυρίως όταν αυτή η άλλη δε στρέφεται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά στοχοποιεί ένα ολόκληρο κοινωνικό σύνολο; Για μένα το γεγονός είναι ένα. Η τυφλή βία δε λύνει κανένα πρόβλημα. Από όποια πλευρά και αν το δεις, η δολοφονία του Αλέξη δεν τιμωρήθηκε ούτε από τη δικαιοσύνη, ούτε από όλα τα πρωτόγνωρα που συνέβησαν τότε. Θυμάμαι ακόμα το κτήριο του Πανεπιστημίου να λεηλατείται από βάνδαλους, οι οποίοι πετούσαν από τα παράθυρα έπιπλα που ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ. Άλλοι έκαιγαν αυτοκίνητα, κάδους, ενώ το καλύτερο ήταν ότι μέσα στον ΠΟΝΟ, την ΟΡΓΗ και τη ΘΛΙΨΗ τους για το χαμό του Αλέξη έκαναν Π Λ Ι Α Τ Σ Ι Κ Ο ! (ναι, πλιάτσικο) σε μαγαζιά με τηλεοράσεις, υπολογιστές και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για ένα βαρύ πένθος.
   Είμαστε σοβαροί; Πιστεύει κανείς ότι αυτά ήταν αυθόρμητες αντιδράσεις νέων; Πώς γίνεται όλοι να ήξεραν τον Αλέξη από έναν κοινό τριτοξάδερφογαμπροκουνιαδοανηψιό του περιπτερά της γειτονιάς τους; Δηλαδή όποιος δεν έσπασε, δεν πόνεσε για έναν από τους πιο αδικαιολόγητους θανάτους των τελευταίων δεκαετιών; Ο Κορκονέας ήταν, είναι και θα είναι ένας ειδεχθής Δ Ο Λ Ο Φ Ο Ν Ο Σ. Όμως:

ούτε εσύ
ούτε εσύ
τιμήσατε τον Αλέξη όσο και αν δεν σας αρέσει αυτό.


Magic de Spell - Eμένα οι φίλοι μου