Αρχικά να πω ότι εν γνώσει μου χρησιμοποιώ το επίθετο ανάπηρος, -η, -ο για να χαρακτηρίσω την πόλη και τους κατοίκους της. Το κάνω μόνο και μόνο επειδή συνηθίζεται να χρησιμοποιείται ως υποτιμητικό. Σήμερα θα προσπαθήσω να αποδείξω το αντίθετο.
(Καλό θα ήταν κανείς να παρακολουθήσει ολόκληρη την εκπομπή για να καταλάβει καλύτερα τα περιστατικά στα οποία θα αναφερθώ. http://vimeo.com/24120697 )
Αφορμή για την πρώτη ανάρτηση του καλοκαιριού είναι η εκπομπή ''Το Κουτί Της Πανδώρας'' που παρακολούθησα πριν από περίπου 15 μέρες. Καταιγιστική, άκρως ρεαλιστική και με μία ειλικρίνια αφοπλιστική εκ μέρους των όσων συμμετείχαν. Η λέξη ''ανάπηρος'' προέρχεται από το ανά και το πηρός (= χωλός, σακάτης). Δεν νομίζω όμως ότι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αν παρακολουθήσει κανείς αυτή την εκπομπή θα διαπιστώσει ότι αυτοί οι άνθρωποι μόνο σακάτηδες ΔΕΝ είναι.
Αν παρακολουθήσει κανείς την εκπομπή αυτή θα καταλάβει ότι τα άτομα με αναπηρία είναι πολύ περισσότερα από όσα βλέπει κανείς έξω να κυκλοφορούν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Αθήνα του Villa Mercedes, του Attica, των Zara και άλλων τοποθεσιών που συχνάζει η πλειονότητα των ανθρώπων είναι μακράν από τις πιο αφιλόξενες πόλεις της Ευρώπης για τα άτομα αυτά. Ράμπες στα πεζοδρόμια υπάρχουν σε κάποια σημεία, αλλά ΠΑΝΤΑ κάποιος οδηγάρας φροντίζει να παρκάρει στο συγκεκριμένο σημείο μην τυχόν και πάθει τίποτα ο ΚΩΛΟΣ του. Τα πεζοδρόμια, σχεδιασμένα ακριβώς για να περνά ανορεξικός σε στάση ημικυκλίου, φορτωμένα με γλάστρες, σιδερώστρες, ξύλα, μπουχάρες, σκρίνια και ό,τι σαβούρα δεν θέλει το κάθε σπίτι. Στις δημόσιες υπηρεσίες είτε δεν υπάρχει ράμπα στα αρχαία κτήρια που αυτές στεγάζονται, είτε είναι ο Ερμής ανάδρομος σε πολύγωνο 37 μοιρών με κάποιον άλλο πλανήτη και δεν λειτουργεί το ασανσέρ.
Στο δρόμο πάλι, αν κάποιος ανάπητος θεαθεί να κυκλοφορεί, τα αδιάκριτα βλέμματα πολλαπλασιάζονται από 2-3 σε δεκάδες, κάνοντας αυτά τα άτομα να θεωρούν ότι δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν σαν απλοί άνθρωποι... Το να δει κανείς έναν άνθρωπο ακροτηριασμένο, μπορεί να θεωρείται πλέον φυσιολογικό όμως το να σκεφτείς μέσα σου την κατάσταση αυτών των ανθρώπων και να τους λυπηθείς σίγουρα δεν σε τιμά. Δεν λέω, όλοι το έχουν κάνει κάποια στιγμή αλλά πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν διαφέρουν σε τίποτα από όλους εμάς. Προσπαθούν να βρουν δουλειά, να κοινωνικοποιηθούν, να βγουν έξω και το μόνο που συναντούν είναι πρακτικά και όχι μόνο ΕΜΠΟΔΙΑ.
Η εκπομπή αυτή απέδειξε περίτρανα ότι αυτά τα άτομα αντί να στερούνται ικανοτήτων, είναι περισσότερο ώριμα στη σκέψη από πολλούς αρτιμελείς. Πιο αναλυτικά, παρακολούθησα κατ' αρχήν την Ευρωβουλευτή Μαριέττα Γιαννάκου να περιγράφει κομμάτι της καθημερινότητάς της. Υποστηρίζει ότι: ''Η πόλη δεν βοηθάει ένα άτομο το οποίο είναι ανάπηρο να έχει αυτόνομη διαβίωση.'' Και έχει δίκιο. Είναι ασύλληπτο για όλους εμάς το να χρειάζεται να συνοδεύεσαι από ένα άλλο άτομο προκειμένου να μπορείς να μετακινηθείς οπουδήποτε. Να εξαρτάσαι δηλαδή από τη μάνα σου, την αδερφή σου για να πας σινεμά ή να πληρώσεις ένα λογαριασμό.
Έπειτα, προβλήθηκε και η περίπτωση της κας Αντωνίας Ανδριοπούλου, πρώην προέδρου της Εθνικής Ομοσπονδίας Κινητικά Αναπήρων. Μπορώντας μέχρι τα 20 της να περπατά κανονικά, ύστερα από ένα ατύχημα καθηλώθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι και δηλώνει: ''Κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την αρτιμέλεια.'' Και φυσικά αναφέρεται σε αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο, το ότι δηλαδή ποτέ δεν θα βρεθούν οι ίδιοι σε ανάλογη θέση. Και δεν τους κατακρίνω, γιατί αυτή είναι η πρώτη σκέψη που έρχεται και σε εμένα. Ίσως από το φόβο του να κοιτάξεις κατάματα την ίδια τη ζωή. Από τη μια στιγμή στην άλλη δεν γνωρίζεις τι σου ξημερώνει και αντί τουλάχιστον να είσαι κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη να σε νιώσουν δίπλα τους αλληλέγγυο, τους βλέπεις απλώς στο δρόμο και λες μέσα σου: ''Α τον κακόμοιρο...''
Και στο σημείο αυτό θα αναφερθώ ίσως στην πιο συγκλονιστική μαρτυρία όλης της εκπομπής. Και αυτό όχι επειδή ο Γιάννης έχει ένα εμφανές πρόβλημα σπαστικής τετραπληγίας αλλά επειδή είναι πιο δυνατός από εμένα και τους περισσότερους που κυκλοφορούν γύρω μου. Είναι κάτι μακράν διαφορετικό από αυτό που κάποιος θα φανταζόταν βλέποντάς τον στο αναπηρικό αμαξίδιο. Είναι φοιτητής, πράγμα αυτονόητο για τους περισσότερους. Ωστόσο λέει: ''Το πιο βασικό μου όνειρο αυτή τη στιγμή είναι κάποια στιγμή να καταφέρω να τελειώσω τη σχολή. Αυτό.'' Από εκεί καταλαβαίνεις για μένα το γολγοθά αυτών των ατόμων να ανταπεξέλθουν σε πράγματα απλά και καθημερινά εξαιτίας των εμποδίων που με απόλυτη επιτυχία τοποθετούνται στο δρόμο τους από τον ''φυσιολογικό'' άνθρωπο. Δεν μπορείς να πας στο πανεπιστήμιο των ατελείωτων ορόφων, αιθουσών, των ανύπαρκτων ραμπών, του χαλασμένου ασανσέρ. (Από προσωπική εμπειρία διηγούμαι το εξής. Καθηγητής ελληνικού Πανεπιστημίου, υποτίθεται καλλιεργημένος και μορφωμένος, έδινε ραντεβού για να εξετάσει προφορικά μία τυφλή φοιτήτρια και δεν εμφανιζόταν ποτέ εκεί. Χαρακτηριστικά της έλεγε: ''Τι θες εσύ εδώ;'') Συνεχίζω λοιπόν και ακούω τη δημοσιογράφο να ρωτά αν τα άτομα αυτά έχουν δικαίωμα στον έρωτα. Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά την έκφραση του Γιάννη θα καταλάβει την απάντηση. Ποια είναι η λύση; ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ. Κάτι που ακούγεται τόσο ρηχό φανερώνει όλη την αλήθεια. Τα άτομα με αναπηρία συνήθως ερωτεύονται άλλα άτομα με αναπηρία, ΑΝ ερωτεύονται.
Και ακολουθεί άλλο ένα πολιτικό πρόσωπο, ο κος Παναγιώτης Κουρουμπλής, βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ανεξάρτητα από την κομματική του ταυτότητα με την οποία διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως, η μαρτυρία του είναι συγκλονιστική. Δεν του έδωσαν απολυτήριο δημοτικού (!) αν και φοίτησε κανονικά στο δημοτικό επειδή ήταν τυφλός. Εγω λοιπόν αυτόν εδώ τον παραδέχομαι, γιατί δεν επιδίωξε λύπηση ούτε από την ίδια του τη μάνα. Και τέλος, μια νεαρή κοπέλα που περιγράφει την καθημερινότητα ενός ατόμου που δεν ακούει. Και οκ, φαντάζεσαι ότι περνά δύσκολα αλλά δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πλήρως το μαρτύριο που περνά αυτή και όλοι οι υπόλοιποι κωφοί. Η Ευανθία λοιπόν λέει: ''Αν, όμως, στο δρόμο έρθει κάποιος και μου μιλήσει, όταν του πει κάποιος ότι δεν ακούω ΤΟΤΕ θα γυρίσει και θα φύγει. Συγγνώμη είπα δεν ακούω, δεν κολλάω κάτι.'' Από εκεί καταλαβαίνεις πόσο συμπλεγματική είναι η συμπεριφορά όλων των μη ανάπηρων σε αντίθεση με τη δική τους.
Συνοψίζοντας, όσο και εντάξει να θεωρεί κανείς ότι είναι ως προς τα άτομα με αναπηρίες, βλέποντας αυτή την εκπομπή καταλαβαίνει πόσο μικρός είναι μπροστά τους. Μικρός γιατί νευριάζει που η μάνα του βλέπει στην τηλεόραση κάτι όταν άλλοι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να δουν. Γιατί βαριέται να περάσει ξυστά από ένα αυτοκίνητο όταν άλλοι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να περπατήσουν καν. Γιατί νευριάζει που οι διπλανοί του φωνάζουν όταν άλλοι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να ακούσουν. Δεν τους αξίζει σύγουρα όλο αυτό αλλά τα καταφέρνουμε όλοι σε αυτό πολύ καλά. Ανάπηρος δεν είσαι, φαίνεσαι και χαρακτηρίζεσαι από τις πράξεις σου.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου