Δεν συγκρίνεσαι...

   Αυτή τη φορά δεν αναφέρομαι στη γνωστή περίπτωση της 1ης και της 7ης ανάρτησης αγαπητέ αναγνώστη. Αναφέρομαι σε μία ξεχωριστή περίπτωση που είναι πολύ σημαντική για μένα για πολλούς λόγους. Τονίζω ότι είναι τελείως φιλικό για όσους δεν γνωρίζουν. Από πού να αρχίσω και να πού να τελειώσω... Αλλά τώρα θα μιλήσω σε αυτή που θα καταλάβει...

   ΕΣΥ δεν συγκρίνεσαι με τίποτα άλλο στη ζωή μου. Μόλις πριν δύο μέρες κατάλαβα πόσο σημαντική είσαι για μένα. Όχι, το ήξερα και από πριν αλλά όχι σε τέτοια έκταση. Τώρα έχω καταλάβει πραγματικά τι είσαι για μένα και χαίρομαι για αυτό. Εγώ ως πιο εύκολος στα λόγια σου είχα πει πολλά κατά καιρούς και όμως, εσύ ΤΙΠΟΤΑ. Και το λόγο για αυτή σου τη συμπεριφορά τον κατάλαβα προχθες. Αυτό που έκανες μου φανέρωσε με τον πιο αληθινό τρόπο τι νιώθεις για μένα και σου το υπόσχομαι, δεν πρόκειται να σε ξαναρωτήσω χωρίς λόγο... (ελπίζω να το τηρήσω) 

   Δεν είχα ποτέ αμφιβολία για σένα. Ακόμα και τις φορές που με εκνεύριζες σε δικαιολογούσα μέσα μου αυθόρμητα. Και τώρα γράφω αυτά που βλέπεις για να σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Τις άπειρες συζητήσεις, τις συμβουλές σου, το γέλιο σου, το πάρτι έκπληξη, το δούλεμα αλλά και όλα όσα τώρα μου διαφεύγουν. Ίσως το ότι είμαστε τόσο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ σε πολλά να μας κάνει τόσο δεμένους. Ξέρω πια ότι ό,τι και αν γίνει θα είσαι εδώ, θέλω να είσαι εδώ και θα κάνω τα πάντα για να είσαι. Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να σε ξαναδώ έτσι για κανένα λόγο, πόσο μάλλον για μένα.

   Σου έχω πει πολλές φορές ότι για σένα θέλω το ΚΑΛΥΤΕΡΟ και προσπαθώ για αυτό. Δεν με είχες συνηθήσει σε τέτοιες συμπεριφορές και ξαφνιάστηκα από το πόσο σε άγγιξε αυτό που έλεγα. Οι ώρες μαζί σου κυλάνε απίστευτα ωραία και όπως θα έχεις καταλάβει, ΠΑΝΤΑ θέλω τη γνώμη σου. Ο χαρακτήρας σου με τραβάει προς εσένα επειδή είσαι τόσο διαφορετική. Ξέρω ότι θα έχω πάντα έναν άνθρωπο να μιλήσω και να περάσω καλά λίγη ώρα μαζί του. Αυτά τα σχεδόν 5 χρόνια που σε ξέρω δεν μπορούν να περιγραφούν σε μία ανάρτηση. Παρ' όλα αυτά να ξέρεις ότι όλες αυτές τις στιγμές θα τις κουβαλάω μαζί μου για πάντα. Σε θέλω όπως είσαι.

Και όπως σου είπα, ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. 

Η μοίρα μου μ' έστειλε στα βηματά σου...

Για σένα.

   Όχι, δεν θα πω το όνομά σου. Ελπίζω να καταλάβεις αν και, για να πω την αλήθεια, δεν θέλω και πολύ. Όχι, δεν είμαι διχασμένη προσωπικότητα ούτε σταμάτησε να με απασχολεί το μπάχαλο της χώρας. Απλως πρέπει και εγώ να γράψω κάτι να βγάλω ορισμένα πραγματα από μέσα μου.

   Αρχικά, έχω να σου κάνω μία επισήμανση. Όσο δεν κοιτάς τι υπάρχει γύρω σου (και δίπλα σου) τόσο χάνεις πράγματα από τη ζωή σου. Όχι εγώ δεν το κάνω, εσύ όμως θα έπρεπε. Μην προσπαθείς να βρεις λογική. Σίγουρα δεν είμαι το χαμένο κελεπούρι που ψάχνεις, είμαι κάτι όμως. Το τι συγκεκριμένα, δεν θα σου πω. Σημασία έχει ότι αυτό που γίνεται σίγουρα δεν με ικανοποιεί. Τώρα θα μου πεις, γιατί τα λες όλα αυτά; Ίσως γιατί θα νιώσω καλύτερα, αν και δεν είναι σίγουρο. Αν καταλάβαινες έστω και λίγο...

   Κάποια στιγμή είπα οκ, παράτησέ το. Αλλά όταν σκέφτηκα τι σημαίνεις για μένα, είπα όχι. ΠΡΕΠΕΙ να παλεύεις για κάθε τι που θες χωρίς να σε νοιάζουν οι συνέπειες. (Ναι, οκ. Καλά τα λέω αλλά δεν τα κάνω.) Είναι σίγουρα δύσκολο, δεν έχεις όμως να χάσεις και κάτι. Αντιθέτως, αν δεν προσπαθήσεις δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Βέβαια, από προσωπική εμπειρία το κεφάλι σου το τρως με μεγάλη επιτυχία, αλλά ποιος χέστηκε; Μισή ντροπή δική σου. Άλλωστε μαθαίνεις να μην τα παρατάς και να συνεχίζεις μέχρι να καταφέρεις ό,τι θα κάνει εσένα ευτυχισμένο.

Και ΕΣΥ (ίσως) κάνεις εμένα ευτυχισμένο. 

   Θα σκεφτώ τι θα κάνω, αν και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αν προσπαθήσω όμως, θα τα έχω ΣΙΓΟΥΡΑ πιο καλά με εμένα...

(There are many things that i would like to say to you but i don't know how ...)

Να φύγετε, να πάτε αλλού...

   Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 10-15 χρόνια το φαινόμενο της μετανάστευσης στη χώρα μας έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις. Αυτό οφείλεται κυρίως στο πλήθος των ανθρώπων που επέλεξαν τη χώρα μας όχι για λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι τους αλλά γιατί κάπου έπρεπε να πάνε θέλοντας να ξεφύγουν από τις δύσκολες συνθήκες των χωρών τους. Αυτό επιτεύχθηκε με πολλούς τρόπους, είτε με τη συμβολή επιδέξιων πολιτικών μας (βλέπε Αντώνης Σαμαράς) είτε με την αδιαφορία του καθενός από εμάς ως προς τον έλεγχο που θα έπρεπε να ασκούμε στο πολιτικό σύστημα για το αν επιτελούν ή όχι το καθήκον τους. Και η απάντηση στο αν το κάνουν είναι σαφέστατα όχι καθώς από τα ελληνικά σύνορα είναι δυνατό να περάσει τεθορακισμένο ύψους στολισμένο με χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, ομοίωμα της Πάτυ στην οροφή και με συνοδεία της μπάντας του δήμου Αθηναίων χωρίς να γίνει αντιληπτή από κανέναν αρμόδιο. Πόσο μάλλον μικρές ομάδες ατόμων στα ''αχανή'' ελληνικά σύνορα.

   Και εδώ τίθεται το ερώτημα: τι να γίνει με αυτούς τους ανθρώπους; Εξαρτάται από την οπτική γωνία που το βλέπεις. Αν έχεις πληρώσει συνδρομή στο Τηλεάστυ για να μη χάνεις λεπτό από το Καρατζαφέρειο παραλήρημα τότε πιστεύεις ότι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης με σετάκι θάλαμο αερίων δεν τους αρκεί. Αν είσαι οπαδός μίας συνιστώσας εκ των πολλών του Σύριζα τότε θεωρείς ότι πρέπει να ξεσπιτωθείς για να δώσεις ένα απάγκιο στους κατατρεγμένους του πλανήτη Γη. Αν είσαι κάπου στη μέση είσαι μάλλον προβληματισμένος όπως και εγώ.

   Το θέμα για μένα είναι αρχικά η πλήρης κατανόηση των αιτιών που οδήγησαν αυτούς τους ανθρώπους να ξεσπιτωθούν. Είναι σαφές ότι κανείς δεν ξύπνησε μία μέρα και είπε: ''Δεν μου αρέσει στο Τζιμπουτί, πάω στην Ελλάδα που κάθε Μάιο έχουν Eurovision''. Συνθήκες που ίσως δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε, απίστευτη πείνα, κακουχίες και στερήσεις τους ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ να έρθουν στην κάθε Ελλάδα. Από τη στιγμή που γίνεται αυτό σαφές, αυτόματα καταρρίπτονται επιχειρήματα του στυλ: ''Ήρθαν και μας διέλυσαν τη χώρα''. Επιπλέον, δεν ήρθαν εδώ δια τηλεμεταφοράς, Συνέδραμαν ουσιαστικά στο κρίσιμο αυτό σημείο Ελληναράδες που προτίμησαν από το να κάνουν ''καλό'' και να το ρίξουν στο γιαλό, να ρίξουν σε σαπιοκάραβα στο γιαλό χιλιάδες μεταναστών και να κάνουν ''καλό'' στην τσέπη τους κατά πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Ως εκτούτου, οι άνθρωποι αυτοί αφού δεν φύτρωσαν εδώ, θα πρέπει μερίδα αυτών να φύγει με τρόπο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, ΩΡΙΜΟ και ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ. 

   Και θα μου πεις, γίνεται αυτό; Πιστεύω πως ΝΑΙ, ΑΝ υπάρχει θέληση και υπομονή. Καταρχήν, όσοι πηγαίνουν και καλά με τη σημαία της χώρας στο χέρι και συνεπώς είναι και θρησκευόμενοι χριστιανοί ας μην ξεχνούν ότι ο Χριστός δεν δίδαξε ούτε το ρατσισμό, ούτε την απρεπή συμπεριφορά εναντίον κοινωνικών ομάδων και προπαντώς ήταν ένθερμος οπαδός της ιδέας της ανεξιθρησκείας και της αλληλεγγύης. Δηλαδή ούτε στρούγγα θα τους πέταγε, ούτε θα έβαζε φωτιά σε κανένα τζαμί για να σκάσουν μέσα εκεί όλοι οι ''βρώμικοι και ανήθικοι'' σαν τα ποντίκια. 

   Είναι προφανές ότι για αρχή θα πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να καταμετρηθούν από τις επίσημες υπήρεσίες του κράτους, γεγονός που προϋποθέτει να εντοπιστεί το πρόβλημα σε περίοδο που δεν έχουμε εκλογές και αυτοί οι παρείσακτοι δεν μας είναι αναγκαίοι για ψηφοθηρικούς σκοπούς. Αν ΠΟΤΕ γίνει αυτό, μετά απλουστεύεται η κατάσταση. Σύμφωνα με πληθυσμιακές, οικονομικές και χωροταξικές - πολεοδομικές μελέτες μπορεί να διαπιστωθεί ο αριθμός ο οποίος μπορεί να ενσωματωθεί πλήρως στην ελληνική κοινωνία καθώς είναι πασιφανές ότι έξι εκατομμύρια άτομα στην Αθήνα εκ των οποίων τα δύο είναι μετανάστες χωρίς δουλειά, στέγη και λοιπά δεν είναι ένας συνδυασμός παραγόντων που οδηγεί κάπου εκτός από περιθωριακές ομάδες τζάμπα μαγκών που και καλά γαμάνε. 

   Έπειτα δίνονται τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους δεν τα έχουν για να επιστρέψουν στις χώρες τους, τους βάζεις σε πλοία, αεροπλάνα και ό,τι άλλο μεταφορικό βρεις και μέσω των κονδυλίων που το αρμόδιο ταμείο της Ε.Ε. διαθέτει, λύνεις ένα μέρος του προβλήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι μείνουν νομιμοποιούνται. Όσοι το δικαιούνται καλώς, όλοι οι υπόλοιποι και αυτοί πίσω. Επειδή όμως μετά δεν θες να τραβήξεις πάλι τα ίδια. ως οργανωμένη Ελλάδα φροντίζεις να φρουρήσεις επαρκώς τα σύνορά σου και όχι να χτίζεις ''τείχη'' 12 χιλιομέτρων σε σύνορα εκατονταπλάσια και βάλε σε μήκος.

   Τώρα αν είσαι σύριζα καμμένος στο ΣΥΡΙΖΑ βγάλ' τα πέρα μόνος σου με τη γυναίκα σου που δεν δίνει το ανατομικό της μαξιλάρι στον πακιστανό που ζητιανεύει έξω από το μετρό ενώ εσύ έχεις ήδη βγάλει το βρακί σου. Άσχετα που στο φανάρι δίνεις μονόευρα σε παιδάκια για καλό, ενώ αυτά τα εκμεταλλέυονται άλλοι. (Παρένθεση, όλοι αυτοί της Αλληλεγγύης πόσο γελοίοι ήταν που κόπτονταν για τους 300 της Νομικής και μας είχαν ζαλίσει κάθε μέρα λες και είχαν καταπιεί κασέτα του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα...). Αν είσαι κάπου στη μέση, μπορεί να συμφωνείς με αυτά που είδες, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι ότι ''Υπατίες'' δεν λύνουν το διαχρονικό αυτό πρόβλημα ούτε ο υπερβάλλων ζήλος οφελεί όταν επί χρόνια το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας ΣΙΩΠΑ.

Καλή (Συγ)χώνευση!

παιδεία, η: 1. πνευματική και ηθική αγωγή, μόρφωση || 2. η εκπαίδευση, το εκπαιδευτικό σύστημα.

  Αυτό το ΔΗΜΟΣΙΟ δικαίωμα προσπαθεί εδώ και δεκαετίες με μεγάλη επιτυχία το πολιτικό σύστημα να ξεχαρβαλώσει, με τη πρόφαση την εξέλιξη και τη βελτίωσή της. Τώρα θα μου πεις, αυτούς όλους ποιος τους ψήφισε ξανά και ξανά; Οι έλληνες πολίτες βέβαια, αλλά ΟΧΙ με αυτό το σκεπτικό. Τεσπα, αυτή όλη η εμετική εποικοδομητική προσπάθεια έχει κουράσει όλο τον κόσμο και προπαντώς τους ίδιους τους μαθητές. Για να καταλάβεις, είμαι μαθητής στη δευτέρα λυκείου και έχω ζήσει στο πετσί μου τουλάχιστον 2 μεταρρυθμίσεις που έγιναν για το καλό μου πάντα. Σήμερα, εν έτει 2011 το ΠΑ.ΣΟ.Κ μοναχό του (γιατί οι άλλοι δεν συζητούν καν) θέλει πάλι να μας πηδήξει αναβαθμίσει χωρίς να το θέλουμε.

  Για να τα πάρουμε από την αρχή, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μοιάζει σε πολλά σημεία με εστιατόριο που επισκέπτεται ο Μποτρίνι (ναι, αυτός ο γαμάω και δέρνω τύπος), είναι δηλαδή ΨΙΛΟμπάχαλο. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Αρχικά, το πρόγραμμα όπως είναι διαμορφωμένο είναι τελείως λάθος αφού στρέφει το μαθητή μόνο σε λίγα μαθήματα που τον ενδιαφέρουν και ταυτόχρονα υποβαθμίζει πολλά μαθήματα σε δευτερεύοντα και μη. Επιπλέον, δεν διαθέτει στο μαθητή όλα τα απαραίτητα υλικοτεχνικά μέσα για να κατανοεί το μάθημα και να μη μένει σε πασαλείμματα, όπως παραδείγματος χάρη εξοπλισμένα εργαστήρια, προτζέκτορες και άλλες ''πολυτέλειες'' για ένα κράτος που επιδοτεί τα πολιτικά κόμματα για το πρώτο τρίμηνο του 2011 με 13,5 εκατομμύρια ευρώ... Αντί λοιπόν να επενδύσει στην παιδεία, επιλέγει ΑΚΡΩΣ συνειδητά να μη διορίζει το απαραίτητο προσωπικό, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να υπολειτουργεί το ελληνικό σχολείο μέχρι το Νοέμβρη κάθε σχολικού έτους. Τέλος, οι μαθητές και τα υπόλοιπα ''ανώριμα ανήλικα'' δεν υπολογίζονται από κανέναν μέχρι να έρθει η ώρα να διοργανωθεί καμιά επίσκεψη υπουργού και λοιπών αυλικών για τον καθιερωμένο αγιασμό στις αρχές κάθε χρόνου, στο οποίο όλως τυχαίως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!

  Εξαιτίας όλων αυτών των αμελητέων προβλημάτων τα οποία πολλάκις έχουν λυθεί από τα προηγούμενα και το τωρινό υπουργείο και κάτι κακοήθεις σαν και εμένα δεν το έχουν καταλάβει, το Υπουργείο Παιδείας (;), Δια Βίου Μάθησης (;) και Θρησκευμάτων (εντάξει, μια εικόνα του Χριστού υπάρχει σε κάθε τάξη για καλό Φενγκ Σούι) θεώρησε σκόπιμο να μας συγχωνεύσει κιόλας. Γιατί σου λέει, όλα αυτά τα χιλιάδες σχολεία αφού λειτουργούν ήδη ΤΟΣΟ καλά, αν τα ένώσω ανά δυο θα είναι πολύ περισσότερο ΥΠΕΡΟΥΑΟΥΚΑΛΥΤΕΡΟΤΕΡΑ!!! (Εδώ γελάμε...). Εννοείται πως πάλι κανείς δεν ερωτάται για το αν συμφωνεί ή όχι, αφού δεν έχει νόημα η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης όταν χρειάζονται τόσα πολλά χρήματα για κάτι κτήρια που λέγονται σχολεία και τα οποία απορώ γιατί υπάρχουν. 

  ΌΧΙ, λάθος κάνω. Η υπουργός το είπε ξεκάθαρα με αυτή την τόσο ξύλινη ωραία γλώσσα της, ότι δεν γίνεται για λόγους οικονομίας (άντε καλέ), αλλά για να παραμορφωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα. Καταλαβαίνεις ότι για άλλη μια φορά:

α) Θα καταργηθούν τα φροντιστήρια,

β) Οι μαθητές θα γυρίζουν σπίτι έχοντας διαβάσει, χορέψει, τραγουδήσει, ζωγραφίσει και 

γ) Όλοι θα είναι ευτυχισμένοι σε σχολεία ΥΠΕΡΣΥΓΧΡΟΝΑ!

  Σοβαρά τώρα, αυτοί που σκέφτονται αυτά τα τερατουργήματα είναι το λιγότερο παρανοϊκοί για πολλούς και διάφορους λόγους. Και αυτό γιατί τα κριτήρια είναι άγνωστα σε όλο τον εκπαιδευτικό κόσμο ακόμα και σήμερα όταν το Σεπτέμβρη θα πρέπει να πάμε όλοι στα καινούρια μας ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ σχολεία των τμημάτων με τριάντα μαθητές. Μα πώς κάνω έτσι; Τη δεκαετία του 1960 ήταν 60 οι μαθητές και δεν μίλαγε κανείς... Οι καιροί όμως για όλο τον κόσμο εκτός από το Υπουργείο και την Τροϊκούλα που τους τα υπαγορεύει, έχουν αλλάξει προ πολλού. Γιατί ενώ σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο έχει καταργηθεί δια ροπάλου το κλασσικό μάθημα με το απαρχαιωμένο βιβλίο και εφαρμόζεται η λεγόμενη καραμελίτσα της Διαμαντοπούλου, η διαδραστικότητα, σε εμάς τα ''μεγάλα'' μυαλά σκέφτηκαν να ενώσουν κρτήρια για να είναι καλύτερα. Τι λογική είναι αυτή, δεν ξέρω. Αν πρέπει όντως να γίνει η συγχώνευση, να γίνει αλλά με ΣΟΒΑΡΑ κριτήρια και πάνω από όλα υπευθυνότητα. Λαμβάνοντας υπόψην όμως όλα τα καλά που συμβαίνουν εδώ και χρόνια στην Ελλάδα δεν έχω να ελπίζω σε τίποτα... 

  Ποια είναι η λύση σε όλα αυτά; Βεβαίως και όχι οι αφορισμοί και οι γενικεύσεις του στυλ: ''οι συνενώσεις σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν και μεγάλα τμήματα. Σε καμία περίπτωση, όπως είπε, δεν θα ξεπεραστεί ο αριθμός των 30 μαθητών ανά τμήμα.'' όπως βροντοφωνάζει η υπουργός για να γλιτώσει τα γιαούρτια συγχαρίκια πηγαίνοντας κομμωτήριο. Κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να υπάρξει συνεννόηση και οργανωμένος, ώριμος αγώνας από τη μεριά των μαθητών για να ξυπνήσουν λιγάκι οι υπεύθυνοι και να αναλογιστούν τι πρόκειται να κάνουν... (Όχι, δεν έχω γραφτεί στο Ριζοσπάστη ούτε στην ΚΝΕ.) Δεν ξέρω αν αυτό που λέω είναι εφικτό, αλλά τόσα χρόνια που καθόμαστε και κάνουμε καταλήψεις για τις στρογγυλες τυρόπιτες δεν άλλαξε κάτι...