Χάος

(Αρχικά, καλό μήνα σε όλους. Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Αλλά με τόσα που συμβαίνουν αλήθεια δεν ήξερα τι θέλω να γράψω...)

   Είναι αλήθεια ότι για αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες βδομάδες έχουν λεχθεί και γραφτεί πάρα πολλά. Δεν πιστεύω όμως παρ' όλα αυτά ότι εύκολα μπορεί να αποτυπωθεί αυτό που ζούμε. Κατ' αρχήν λυπάμαι για ένα πράγμα. Στην Ελλάδα χρησιμοποιούνται εύκολα έννοιες βαριές για την ικανοποίηση του θεαθήναι, κατ' ευφημισμόν. Μία από αυτές είναι η λέξη δημοκρατία. Μερικοί θρασύδειλοι, υποτιθέμενοι υπερασπιστές της χώρας σφετερίζονται και διαστρεβλώνουν μία ιδέα, ένα πολίτευμα που δεν θα μπορέσουν ποτέ να διανοηθούν ποτέ πώς λειτουργεί με το λειψό μυαλό τους. Άτομα που λειτουργούν αυτιστικά, υποκριτικά και χωρίς να αναλογίζονται το λόγο για τον οποίο ο λαός τους έχει εκλέξει σε αυτά τα αξιώματα που κατέχουν δεν θα έπρεπε καν να αναφέρονται στη δημοκρατία που οι ίδιοι καταλύουν καθημερινά με τις πράξεις τους. 

   Τώρα θα μου πεις, εκεί φαίνεται ότι δεν έχουμε δημοκρατία; Όχι μόνο. Το γεγονός ότι η ίδια η κρατική εξουσία μπορεί χωρίς να λογοδοτεί να αποφασίζει κατά τα δικά της πιστεύω και να παραμένει ατιμώρητη, πιστή στο καθήκον της διάλυσης των πάντων τα λέει όλα. Υποκείμενα μηδενικού πνευματικού υποβαθρου προσπαθούν καθημερινά και αδιάκοπα να καταστρατηγήσουν κάθε δικαίωμα του έλληνα πολίτη που πηγάζει από τις διεκδικήσεις δεκαετιών σαν να είναι το αποτσίγαρο που πετάνε με ευκολία στον, στρωμένο με κόκκινα χαλιά και πολυτέλειες, κόσμο που ζούνε. Συνειδητά ακολουθούν μια δική τους πολιτική πορεία, διανθισμένη με σκάνδαλα, μαύρο χρήμα, προκλητική για το κοινό αίσθημα ζωή και πλήθος παρανομιών κάθε είδους. 

   Πώς μπορείς εύκολα να σεβαστείς αυτά τα ανθρωπίδια; Όταν σε τακτική βάση βομβαρδίζεσαι από τα χημικά τους, τα νομοσχέδιά τους, τους φόρους τους. Όταν εν γνώσει τους εξαθλιώνουν ανθρώπους αναγκάζοντάς τους να ζουν με 592 ευρώ. Όταν απροκάλυπτα δέρνουν, ποδοπατούν και χτυπούν με μανία άτομα που διαδηλώνουν ειρηνικά και θα μπορούσαν να είναι η μάνα τους και ο πατέρας τους. Αν όμως ζεις στη γυάλινη βίλα σου, μακριά από τον απλό άνθρωπο και περνάς τους δρόμους γύρω από τη Βουλή χωρίς να ντρέπεσαι για τη βροχή της μούτζας που δέχεσαι, τότε τα λόγια είναι περιττά. 

   Ήταν γνωστό από παλιά στους μεγαλύτερους αλλά πλέον είναι φανερό στον καθένα. Προκειμένου να διατηρήσουν την πολυπόθητη καρέκλα τους, που με άπειρα ρουσφέτια και πολύ φίλημα κατουρημένης ποδιάς για λίγα ψηφαλάκια πήραν οι περισσότεροι (όχι όλοι), δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν παρακρατικούς, γνωστούς στους ανάλογους κύκλους προκειμένου να σε συνθλίψουν υπόγεια και άκρως εξευτελιστικά. Όσοι εδώ και δύο μέρες λεηλατούν το κάθε τι μπροστά τους δεν είναι στην πλειονότητά τους άλλο παρά πληρωμένοι ανεγκέφαλοι. Πληρωμένοι αδρά για να προκαλούν πανικό, να συναλλάσσονται με την ίδια την αστυνομία και να καταστρέφουν ζωές αθώων είτε σε οικονομικό είτε σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο. Και το αποτέλεσμα; Ψυχικά διαταραγμένοι από τις πέτρες που τρώνε στο κεφάλι και τον ψυχολογικό πόλεμο που δέχονται αστυνομικοί κάνουν περιέργως απαράδεκτα τη δουλειά τους. Καρκινογόνα χημικά χρησιμοποιούνται αλόγιστα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης ανάλογες με βόμβες σε σύρραξη και γκλοπ που έχουν γίνει προέκταση αρωστημένων χεριών συνθέτουν ένα αδικαιολόγητο τρόπο επιβολής της τάξης.

   Όμως, θεωρώ ότι ο ελληνικός λαός μηδενός εξαιρουμένου συνήθιζε να βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος. Αρκούμενοι πολλοί σε λίγα περισσότερα λεφτά ή μια μόνιμη θέση εργασίας στο δημόσιο συναλλασσόταν με επίδοξους πολιτικούς και τους έδιναν το δικαίωμα να τους θεωρούν υποχείριά τους. Συμμέτοχοι λοιπόν στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος αλλά όχι ίσες οι ευθύνες όπως προσπαθεί ο Πάγκαλος να μας πείσει προκειμένου να σώσει το υπέρβαρο τομάρι του. Αγνοώντας την πραγματικότητα, ότι δηλαδή δεν μπορείς να ζεις με τρόπο που αντιβαίνει στις οικονομικές σου δυνατότητες, έφτασε ο καθένας μας σε αυτό το σημείο ντροπής.

   Γιατί για μένα είναι ντροπή να φτάνεις στο σημείο να είσαι εξαρτώμενος άμεσα από τα λεφτά που μπορεί-ίσως-πρόκειται να σου δώσουν για να λειτουργήσεις ως χώρα. Ντροπή να δέχεσαι να δανείζεσαι για δεκαετίες με ληστρικά επιτόκια. Ντροπή να αγοράζεις υποβρύχια που γέρνουν, αεροπλάνα υπερσύγχρονα που δεν ξέρεις να χρησιμοποιείς και άλλα μόνο  και μόνο για να ικανοποιείς τα κερδοσκοπικά παιχνίδια άλλων. Ντροπή να δίνεις τη συγκατάθεσή σου σε νομοσχέδια όπως το μεσοπρόθεσμο. Ντροπή να κατηγορείς τους δανειστές για την αυταρχική τους συμπεριφορά και όχι τους βιαστές σου που σε παραδίδουν σε αυτούς. Ντροπή να κάνεις πλιάτσικο στο μαγαζί κάποιου που μόλις έσπασες τη βιτρίνα του για να εκτονώσεις τα ζωώδη ενστικτά σου. 

   Δεν ξέρω τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον και πώς μπορώ να ελπίζω. Μέσα σε λίγες στιγμές έχει υποθηκευτεί το μέλλον μου. Οκ, ακούγεται απαισιόδοξο αλλά σε τι ακριβώς θέλω και μπορώ να ελπίζω; Στο ότι θα περάσω σε μια σχολή που αν δεν με οδηγήσει στην ανεργία θα είμαι τυχερός; Στο ότι μπορεί για τη φωτογραφική μηχανή που θα κρατάω στο χέρι θα βρεθεί κάποιος να με σκοτώσει; Στο ότι οι γονείς μου είναι απλές φορολογικές αγελάδες έτοιμες για άρμεγμα σε κάθε πρόσταγμα του εκάστοτε ανεγκέφαλου Υπουργού Οικονομικών; Ή μήπως στο ότι ακόμα και το μοναδικό όπλο μου πλέον που είναι η διαδήλωση, καταστρατηγείται από τον όποιο κάφρο, ΜΑΤατζή, αναρχικό ή όποιον άλλο;

   Έλεγα και διατυμπάνιζα ότι δεν θέλω να τους κάνω τη χάρη και να εγκαταλείψω τη χώρα μου, μη μπορώντας να της προσφέρω το παραμικρό. Θα προσπαθήσω να το κάνω αλλά δεν υπόσχομαι. 

ΝΑ ΤΗ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΤΕ.