Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Αγάπα τους, είναι δωρεάν.

   Είναι λοιπόν φίλε αναγνώστη κάποιες στιγμές που αναρωτιέσαι πού φτάνει η κατάντια του ανθρώπινου είδους. Σε αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει επιτυχώς η Χρυσή Αυγή με την παρουσία της στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας μετά από χρόνια στην αφάνεια και την κακομοιριά. Δεν ήρθε βέβαια μόνη της να μας θυμήσει ότι υπάρχει, αντιθέτως ''εξελέγη από 440.000 και πλέον Ελληνες'', όπως διατείνεται ο Ν. Μιχαλολιάκος. Ως εδώ όλα γνωστά. 
   Στην αρχή το όλο θέμα αντιμετωπίστηκε σαν κάτι το φοβερό, σαν να είχε έρθει ο Αντίχριστος στη γη για να βασανίσει τους απανταχού χριστιανούς του πλανήτη, κυρίως λόγω του φόβου για το άγνωστο. Εν συνεχεία βέβαια, τα ''δυνητικά'' επικίνδυνα ανθρωπάκια έγιναν στην πραγματικότητα πολύ περισσότερο επικίνδυνα από όσο φανταζόταν κανείς. Για την ακρίβεια δίνουν σχεδόν σε καθημερινή βάση το παρόν σε επιθέσεις κατά μεταναστών, κομμουνιστών και παντός άλλου εχθρού της Ελλάδας όπως αυτοί την έχουν στο μυαλό τους, όπου όλοι είμαστε φυσικά απόγονοι του Περικλή και της Ασπασίας. Η προσπάθειά τους ωστόσο για την πολυπόθητη κάθαρση και την επικράτηση της, ανώτερης πάντα, Αρίας φυλής δεν περιορίζεται σε αυτές τις πολιτιστικού χαρακτήρα δράσης αλλά αισίως στοχοποίησε και τους ομοφυλόφιλους. 

 Ιδού ένα δείγμα εκπροσώπου της Αρίας Φυλής με το λευκό δέρμα και τα ξανθά μαλλιά:



   Πρώτη νύξη έγινε στην εκπομπή ''Πρωταγωνιστές'' όταν ο Ν. Μιχαλολιάκος ισχυρίστηκε ότι θα ντρεπόταν αν ήταν ομοφυλόφυλος και πως προφανώς κανένας ομοφυλόφυλος δεν θα μπορούσε να είναι μέλος της Χ.Α. εκτός αν το έκρυβε. Εντάξει, είναι λογικό κατά τη γνώμη μου ένας ακροδεξιός εθνικιστής που πιστεύει ότι έχει εμφανείς ομοιότητες με τους αρχαίους έλληνες να θεωρεί ότι το να είσαι γκέι ή λεσβία είναι ντροπή. Ξεχνούν βέβαια τύποι σαν και αυτόν ότι πριν 2.500 χρόνια η ομοφυλοφυλία θεωρούνταν φυσιολογική και άντρες επιδίδονταν σε ανάλογες πράξεις σε δημόσιους χώρους όπως λουτρά αλλά και μεταξύ στρατιωτών ή δασκάλων με νέα αγόρια. Όλα αυτά θα θεωρηθούν από αυτούς ως μεμονωμένα περιστατικά και τυχαία, παρόλο που ο κόσμος το έχει τούμπανο.


   Η ιστορία όμως έχει και συνέχεια. Στο Γκάζι, μια περιοχή που συχνάζει μεγάλο μέρος του ελληνικού ομοφυλόφυλου πληθυσμού εμφανίστηκαν φυλλάδια της Χ.Α. όπου αναγραφόταν το μήνυμα: ''Μετά τους μετανάστες, είστε οι επόμενοι.'' Αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί ως πλάκα, ωστόσο δεν πρόκειται καν για ένα κακόγουστο αστείο. Είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Και είναι θλιβερή γιατί υπάρχει ακόμα εν έτει 2012 ένα τμήμα του ελληνικού πληθυσμού που, αρνούμενο να δεχθεί το ότι κάποιος συνάνθρωπός μας μπορεί να έχει διαφορετική επιλογή, δεν μπορεί να συμφιλιωθεί ούτε με την ιδέα της ανεκτικότητας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πολιτικό κόμμα που αποτελεί μέρος του ελληνικού κοινοβουλίου απειλεί ανοικτά κάθε ομοφυλόφυλο για μία όχι και τόσο φιλική αντιμετώπισή του. 
   Το ερώτημα για μένα είναι ένα και μόνο. Με ποιο δικαίωμα μπορεί κάποιος να απειλήσει τόσο απροκάλυπτα έναν συνάνθρωπό του εξαιτίας των σεξουαλικών του προτιμήσεων; Με την ίδια λογική μπορώ εγώ αν θεωρήσω ως πρότυπο σωματικής διάπλασης του έλληνα τον εαυτό μου, να απειλήσω τον χοντρό Ν. Μιχαλολιάκο; Προφανώς και όχι. Ωστόσο για πολλούς στενόμυαλους και απολίτιστους ''ανθρώπους'', οι σεξουαλικές προτιμήσεις αποτελούν ακόμα κριτήριο κατάταξης ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους όπως τότε, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου 100.000 γερμανοί ομοφυλόφυλοι συνελήφθησαν και 50.000 φυλακίστηκαν ως καταδικασμένοι. Σε ποια λογική ανα τον κόσμο κάποιος που έλκεται από το ίδιο φύλο μπορεί να είναι κατώτερός σου, λες και εσύ κρατάς τα μέτρα και τα σταθμά της ανθρώπινης αξίας που διακηρύττεις οτι σε χαρακτηρίζει;
   Μέσα στο 2012 έχω γνωρίσει 2 ''πούστηδες'' και 1 ''λεσβία''. Ξέρεις κάτι; Συμπέρανα ότι η πούστικη συμπεριφορά δεν τους χαρακτηρίζει. Αντίθετα, είναι πολύ εντάξει άνθρωποι, ανοιχτοί και με ανάγκη για επαφή με τους γύρω. ΔΕΝ είναι γλοιώδεις, ΔΕΝ έχουν κάτι που να κολλάς μέσω χειραψίας, ΔΕΝ είναι σαν τις καρικατούρες της τηλεόρασης, ΔΕΝ κουνιούνται, ΔΕΝ είναι ''δεύτεροι''. Είναι σαν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους και, έχοντας αποδεχθεί την ταυτότητά τους κάθε άλλο παρά προπαγάνδα υπέρ τους κάνουν. Σέβονται το δικαίωμά σου να σου αρέσει το αντίθετο φύλο, δεν κράζουν ούτε λοιδωρούν σε αντίθεση με κάτι βαρύμαγκες στρέιτ που κρίνουν αφ' υψηλού μιας και δεν χρειάστηκε ποτέ να απολογηθουν για αυτό που είναι.
   Αφορμή για αυτή την ανάρτηση στάθηκε η σημερινή μου συνομιλία με ένα ομοφυλόφυλο αγόρι. Με ενημέρωσε για το γεγονός και μετά μου είπε: ''Ρε, ειναι από τις λίγες φορές που νιώθω τόσο άσχημα. (...) Μα γιατί τόσο μίσος για κάτι που δεν είναι καν επιλογή μας ρε φίλε; (...) Είναι σαν να κατηγορείς τους μαύρους επειδή γεννήθηκαν μαύροι ή τις γυναίκες επειδή γεννήθηκαν γυναίκες.'' Μπορώντας να γνωρίζω αυτό το παιδί οσο καλύτερα γίνεται, μόνο για ένα πράγμα λυπήθηκα. Για το γεγονός ότι είναι αναγκασμένος να ζει πλέον με την απειλή της ''τιμωρίας'' από τα πρωτοπαλήκαρα της ανδρείας της κρεατίνης και της σιδηρογροθιάς.  Θεωρώ ότι η θέση όλων πρέπει να είναι δίπλα στα άτομα αυτά που το μόνο που διεκδικούν είναι να ζουν σαν όλους, ίσοι εναντίον ίσων χωρίς σκονισμένες ρατσιστικές προκαταλήψεις του παρελθόντος. 

ΑΓΑΠΑ ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ.


Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Πανελλήνιες

  
 Και ναι λοιπόν, ο υποφαινόμενος που παράτησε το μπλογκ του από το Δεκέμβρη μόλις πριν τρεις μέρες τελείωσε τις Πανελλήνιες. Και το παράτησε ακριβώς για αυτό το λόγο, επειδή προετοιμαζόταν. Προετοιμαζόμουν για κάτι που ήταν δύσκολο, επίπονο και ψυχοφθόρο για μένα. Για μία διαδικασία που αρχίζει να απασχολεί το μυαλό σου περίπου στο τέλος της πρώτης λυκείου, οταν όλοι σου λένε ότι τα πράγματα σοβαρεύουν και πρέπει να αλλάξεις τρόπο προσέγγισης του σχολείου. Μία διαδικασία που σε απασχολεί από το καλοκαίρι πια πριν την τρίτη λυκείου, όταν αναγκάζεσαι να κάνεις καλοκαιρινά μαθήματα όπως όλοι άλλωστε. 
   Οι Πανελλήνιες είναι εν μέρει ένα βουνό. Ένα βουνό που παλεύεις μήνες να ανέβεις για να μπορέσεις κάποια στιγμή να περάσεις από την άλλη μεριά του, εκεί όπου περιμένει ο παράδεισος της φοιτητικής ζωής. Το όνειρο όμως σταματά εδώ τόσο απότομα. Και αυτό γιατί καλείσαι μέσα σε 18 ή 21 ώρες (6 ή 7 εξετάσεις των 3 ωρών) να αποδείξεις τι έμαθες μια ολόκληρη χρονιά. Οι κόποι σου ανταμείβονται μέσα από μία στιγμιαία διαδικασία. Γιατί μέσα στους 10 σχεδόν μήνες προσπάθειας που κάνεις, οι 21 ώρες είναι αμελητέα ποσότητα.  Για την ακρίβεια, στην περίπτωση της θεωρητικής πρέπει να δείξεις τι παπαγάλισες καλύτερα από τους άλλους. Πόσες άχρηστες πληροφορίες έβαλες στο μυαλό σου με τρόπο τέτοιο, ώστε μέρες μετά να ξεχνάς πολλές από αυτές. Πόσους πίνακες, διαγράμματα, μασημένες σημειώσεις σε σημείο αηδίας κατάφερες να στριμώξεις στο μυαλό σου καταστρέφοντας με τον τρόπο αυτό κάθε νέο εγκεφαλικό κύτταρο που γέννησε ο οργανισμός σου τον τελευταίο χρόνο. Στο σάπιο αυτό σύστημα, δεν δικαιούσαι να κολλήσεις, να αγχωθείς, να βαρεθείς, να μη θες να διαβάσεις. Αν το κάνεις αυτό, το ''άσχημο'' τέλος είναι, κατά πολλους, προδιαγεγραμμένο για σένα. 
   Στο σημείο αυτό θέλω να αναφερθώ στη διαδικασία των εξετάσεων με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη στο τελευταίο μάθημα της Παρασκευής, στα Λατινικά. Έρχεται στην αίθουσα μία κυρία, μέλος κάποιας επιτροπής εξετάσεων με - ευφάνταστο, περίεργο και γεμάτο γραφειοκρατία για να δικαιολογεί κάπως την ύπαρξή της (της επιτροπής) - όνομα. Αυτή λοιπόν μας φωνάζει με μία σπαστική τσιριχτή φωνή να βάλουμε στις τσάντες μας τα βιβλία/τετράδια/βοηθήματα με τα οποία διαβάζαμε και να καθίσουμε στις θέσεις μας. Και τότε, εξοργισμένος από αυτή την υποκριτική υπόδειξη οργάνωσης και καλής συμπεριφοράς στο χώρο, άνοιξα συζήτηση μαζί της και στο τέλος μονολόγησα. Της εξήγησα λοιπόν οτι το θεωρώ αν μη τι άλλο περιττό να καθίσω κάτω και να συμμορφωθώ στις υποδείξεις της για τους εξής λόγους. Πριν καν αρχίσουν οι εξετάσεις μας είπαν να πηγαίνουμε στο σχολείο στις 07:45 με την προοπτική ότι 08:15 θα αρχίζαμε να γράφουμε. Αντί αυτού, πήραμε τα θέματα στα 5 πρώτα μαθήματα 09:05 ενώ στα Λατινικά ως αποκορύφωμα, τα πήραμε στις 09:15. Για πάνω από μία ώρα δηλαδή καθόμασταν σαν αργόσχολοι στα θρανία, χωρίς θεωρητικά να μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να περιμένουμε. Μία ώρα γεμάτη άγχος, ερωτήσεις άγχους της τελευταίας στιγμής, ανάγκη για τσιγάρο, τουαλέτα και λοιπά. Με το απλό αυτό παράδειγμα και με κάποια άλλα της εξήγησα δηλαδή τους λόγους για τους οποίους δεν θέλω να συμμορφωθω τουλάχιστον νοητά, καθώς είχα ήδη μαζέψει τα βιβλία μου. Να μην παραλείψω βεβαια την αναφορά στον τρόπο με τον οποίο πηγαίναμε τουαλέτα. Όφειλε κατά τον νόμο/τους κανονισμούς ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άνθρωπος από μας να μας συνοδεύει σαν ζώο κάθε φορά που εμείς θέλαμε πιπί, σαν να ήμασταν έγκλειστοι κάποιων φυλακών. 
   Το προσπερνώ. Σε αυτή τη διαδικασία λοιπόν είναι ξεκάθαρο πως δεν ευνοείται ο έξυπνος μαθητής. Δεν διαχωρίζω τους μαθητές, είναι όλοι έξυπνοι και ικανοι αν το θελήσουν. Ο νικητής της διαδικασίας αυτής είναι όχι απαραίτητα ο καλύτερος, αλλά αυτός που μπορεί να προσαρμοστεί στην ανιαρή και σάπια καθημερινότητα του ''διαβάσματος''. ΠΟΙΟΥ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΟΣ; Αυτού που μετά από δεκάδες δεκάδων εκθέσεων δεν παρέχει στο μαθητή - υποψήφιο φοιτητή τα απαραίτητα εφόδια ώστε να επεξεργαστεί με τη στοιχειώδη άνεση ένα κείμενο της Ελένης Γλύκατζη - Αρβελέρ. Αυτού του διαβάσματος που σε κάνει μετά από 12 χρόνια σχολείου να μην ξέρεις να συμπληρώσεις μία αίτηση ή ένα βιογραφικό σημείωμα παρά μόνο τα στοιχεία σου στο τετράδιο των Πανελληνίων. Αυτού του διαβάσματος που προωθεί τη στείρα απομνημόνευση, τη χρησιμοθηρική αντίληψη για τη γνώση, την επιθυμία για έτοιμη και μασημένη τροφή των ''επώνυμων'' φροντιστηρίων.
   Όχι, δεν κατηγορώ τα φροντιστήρια. Αντιθέτως, είμαι υπέρμαχος της άποψης ότι η ύπαρξή τους δικαιολογείται και τροφοδοτείται από το διαλυμένο εδώ και δεκαετίες εκπαιδευτικό σύστημα. Βέβαια, δεν είναι και αυτά άμοιρα ευθυνών. Μέσα σε αυτά επωάζονται συχνα ορδές μαθητών στους οποίους καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι ξέρουν και θα πετύχουν, ενώ στην ουσία χρειάζονται άμεσα ένα κίνητρο για να συνεχίσουν να προσπαθούν για την βελτίωση. Υπάρχουν ακόμα φροντιστήρια εν έτει 2012 που διατείνονται ότι θα πετύχουν το θέμα στο άγνωστο των Αρχαίων, λες και υπάρχει καμία συνταγή πέραν της τύχης. Φροντιστήρια που δεν είναι κοντά στο μαθητή που περνά ατελείωτες ώρες σε αυτά την εβδομάδα, ως όφειλαν. 
   Τα φροντιστήρια παραμένουν ακόμα βέβαια οι ''εχθροί'' στα μάτια πολλών καθηγητών σε δημόσια σχολεία, επειδή προσπαθούν να αναπληρώσουν τα κενά της δικής τους ελλειπούς διδασκαλίας. Δεν μπορώ ωστόσο να παραβλέψω το γεγονός ότι υπήρξαν και φέτος ορισμένοι καθηγητές κακοπληρωμένοι, υποτιμημένοι που φρόντισαν να είναι συνεπείς στο έργο τους, με υλικό διαθέσιμο όποτε εμείς το ζητήσαμε. Δεν ήταν πολλοί, ήταν 1-2 αλλά έκαναν τη διαφορά και ξεχώρισαν από τους άλλους. Καθηγητές που μας διάβασαν ακόμα και Λειβαδίτη για παράδειγμα στην ώρα του μαθήματός τους, για να έρθουμε και σε επαφή με κάποιο άλλο βαθύτερο νόημα. Νόημα που σε αυτό το σχολείο της απαξίωσης όπως διαμορφώνεται στην τρίτη λυκείου ήταν περισσότερο από απαραίτητο, καθώς περίμενες υπομονετικά να περάσουν οι 6-7 ώρες κάθε μέρα. 
   Παρ' όλα αυτά, οι Πανελλήνιες κάποτε τελειώνουν. Και μέχρι να έρθει η στιγμή αυτή, ξυπνάς και κοιμάσαι με την προσμονή αυτού του συναισθήματος. Περιμένεις την ημέρα που θα βγεις έξω και δεν θα σκέφτεσαι να γυρίσεις σύντομα επειδή αύριο έχεις να διαβάσεις. Την ημέρα που ο καφές θα χρησιμεύει ως ρόφημα έναντι της καλοκαιρινής ζέστης και όχι ως όπλο κατά της υπνηλίας. Την ημέρα που θα πάρεις τους δρόμους με τους φίλους σου χωρίς να σε ενδιαφέρει πού θα πας και τι θα κάνεις. Την ημέρα της απόλυτης ελευθερίας. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται πεζά, αυτά είναι όμως που θέλεις μόνο όταν περιμένεις να τελειώσει αυτή η διαδικασία. Ασχέτως του αποτελέσματος, είσαι νικητής. Μόνο και μόνο που άντεξες να περάσεις μία από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες της έως τώρα ζωής σου, ΕΙΣΑΙ ΝΙΚΗΤΗΣ.

I know, the past will catch you up as you run faster...