Τι μαθαίνει κανείς από την Ιστορία Κατ. της Γ' Λυκείου (μέρος 2ο)

(Αν και αυτό που με απασχολεί αυτή τη στιγμή είναι να γράψω την ανάρτηση - προσφορά στην ανθρωπότητα με αφορμή τα δύο χρόνια που κυβερνά την άμοιρη αυτή χώρα το ΠΑ.ΣΟ.Κ, αποφάσισα ότι προέχει να ακολουθήσει το σίκουελ της προηγούμενης ανάλογης ανάρτησής μου για την Ιστορία Κατεύθυνσης.) 

   Μπορεί να γίνομαι κουραστικός αλλά θα το ξαναπώ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς πληρέστερα με μιά απλή ματιά σε όσα διδάσκονται στο πλάισιο του μαθήματος αυτού της Θεωρητικής στην τρίτη λυκείου. (Αυτά που γράφω με bold είναι αποσπάσματα ακέραια από το βιβλίο.)

• ''Οι κομματικές παρατάξεις συμφώνησαν στην ανάγκη να κατοχυρωθούν συνταγματικά ορισμένα θεμελιώδη δικαιώματα: η ισότητα απέναντι στο νόμο, η απαγόρευση της δουλείας, το απαραβίαστο του οικογενειακού ασύλου, η ελευθερία γνώμης και τύπου, η προστασία της ιδιοκτησίας, η δωρεάν εκπαίδευση. Όλοι οι αντιπρόσωποι συνειδητοποίησαν ότι υπήρχαν αξίες και δικαιώματα που έπρεπε να προστατευθούν από την αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας.'' Συμπέρασμα: Δικαιώματα που καταπατούνται σήμερα με τόση ευκολία και που από πολλούς θεωρούνται δεδομένα και αυτονόητα, την εποχή που παραχώρησε ο βασιλιάς το πρώτο σύνταγμα (3/9/1843) ήταν μία πολυτέλεια. Η κατάκτησή τους έγινε με αγώνα, τον οποίο όσοι έκαναν μου δίνουν το δικαίωμα να γράφω ό,τι θέλω εδώ στο μπλόγκ μου. Και ταυτόχρονα, η προσπάθεια που έγινε τότε λειτουργεί σαν δέσμευση όλων εμάς που πρέπει να προστατεύσουμε αυτά τα βασικά δικαιώματα.
• ''O Κωλέττης δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί βία και νοθεία για να τρομοκρατεί τους εκλογείς, ώστε να ψηφίζουν υπέρ του κόμματός του. Το 1846/1847 κατείχε πέντε από τα επτά υπουργεία της κυβέρνησής του, δεν παρουσιαζόταν όμως σχεδόν καθόλου στο Κοινοβούλιο και καθιστούσε αδύνατο τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας. Επέβαλε έτσι ένα είδος κοινοβουλευτικής δικτατορίας.'' Συμπέρασμα: Κοινοβουλευτική δικτατορία; Μου θυμίζει κάτι αυτό. Ίσως κατά κάποιο τρόπο το σήμερα. Ύπαρξη Βουλής και παράλληλα ψήφιση αντισυνταγματικών νόμων. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα αναφέρει κάτι και για έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας. Βλέπετε να κυκλοφορεί πουθενά αυτός σήμερα;
• ''Περί τα τέλη της δεκαετίας του 1850, συγκροτήθηκαν αντιπολιτευτικοί όμιλοι με εκσυγχρονιστικά κατά κύριο λόγο αιτήματα: ελεύθερες εκλογές, φορολογική μεταρρύθμιση  με στόχο την ελάφρυνση των αγροτών, κρατικές επενδύσεις σε έργα υποδομής, ίδρυση αγροτικών τραπεζών, απλουστερη διοίκηση.'' Συμπέρασμα: Κάποιες από αυτές τις διεκδικήσεις δεν έχουν ακόμα επιτευχθεί. Εδώ και 161 χρόνια γίνεται φορολογική μεταρρύθμιση, με αποκορύφωμα τη σημερινή, για να κατανεμηθούν πιο δίκαια τα φορολογικά βάρη. Επίσης, κοντά δύο αιώνες προσπαθούμε να καταπολεμήσουμε τη γραφειοκρατία και να απλουστεύσουμε τις σχετικές διαδικασίες. Και πλέον έχουμε καταργήσει κάθε έννοια κρατικής επένδυσης στον τομέα των έργων υποδομής.
• ''Ο Βούλγαρης (αρχηγός της παράταξης των πεδινών) εύρισκε οπαδούς ανάμεσα σ' εκείνους που είχαν διοριστεί παράνομα στο στρατό ή στο δημόσιο, και φοβούνταν μη χάσουν τη θέση τους σε περίπτωση επικράτησης συνθηκών κοινοβουλευτικής νομιμότητας, σε άνεργους πτυχιούχους και στους μικροκαλλιεργητές.'' Συμπέρασμα: Το βασίλειο των πελατειακών σχέσεων. Ο κάθε σύγχρονος υποψήφιος Βούλγαρης βαδίζει στα βήματα του αρχηγού της παράταξης των πεδινών. Η υποστήριξη δηλαδή που παρείχε ένας απλός πολίτης στις τότε παρατάξεις επηρεαζοταν από το ποια παράταξη του έδινε ένα καταφύγιο ατιμωρησίας. Αν ο Βούλγαρης δε σε απόλυε, ενώ είχες διοριστεί παράνομα, αυτός ήταν ο πολιτικός με τον οποίο συστρατευόσουν. Κάτι το οποίο γινόταν μέχρι πρότινος, όπου στα πολιτικά γραφεία υποψήφιων βουλευτών γινόταν ''σφαγή'' για ένα ρουσφέτι.

• ''Το τρικουπικό πρόγραμμα ήδη από το 1875 προέβλεπε: -συγκρότηση κράτους δικαίου, -εξορθολογισμό της διοίκησης, κυρίως με τον καθορισμό των προσόντων των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να περιοριστεί η ευνοιοκρατία, -ανάπτυξη της οικονομίας και κυρίως ενίσχυση της γεωργίας, -βελτίωση της άμυνας και της υποδομής, κατά κύριο λόγο του συγκοινωνιακού δικτύου της χώρας. [...] Οι τρικουπικοί ακολούθησαν με συνέπεια αυτό το πρόγραμμα, το οποίο όμως είχε ως αποτέλεσμα την εξάντληση των φορολογουμένων και την υπερβολική επιβάρυνση του προϋπολογισμού. Το 1893 το κράτος κήρυξε πτόχευση.'' Συμπέρασμα: Εντάξει, εδώ τα λόγια είναι περιττά. Τότε, το κράτος υπερφορολόγησε τον πολίτη και πτώχευσε. Το βλέπετε όλοι; Άρα η συνταγή που ακολουθείται σήμερα είναι λάθος. Λάθος γιατί έχει αποδειχθεί ότι δεν οδηγεί στη μείωση του χρέους και του ελλείματος, αλλά στη διόγκωσή τους. Όσο πιο νωρίς το καταλάβουν οι κυβερνώντες, τόσο το καλύτερο.

Υ.Γ.: Τα μέχρι την πτώχευση γεγονότα της ιστορίας ελπίζω να ήταν απολαυστικά. Έπεται και συνέχεια (πότε ακριβώς δεν ξέρω). Ελπίζω έως τότε να μην αναβιώσει το παρελθόν και έχουμε κούρεμα (''haircut'') του χρέους ή τίποτα χειρότερο.