Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Λίγη ανθρωπιά.

   Αποφάσισα να γράψω αυτή την ανάρτηση, ύστερα από κάτι που είδα την Πρωταπριλιά και που ΜΑΚΑΡΙ να ήταν ψέμα...

   Μεσημέρι 1/04 λοιπόν και βρίσκομαι σε μία από τις ,γνωστές από άλλη ανάρτησή μου, στάσεις του τρόλεϋ. Βλέπω ένα ζευγάρι να σαλιαρίζει (σε άλλη ανάρτηση θα αναφερθώ σε αυτή τη συνήθεια σε δημόσιους χώρους) και πλησιάζω. Παρατηρώ ότι οι δύο αυτοί άνθρωποι, ένας άντρας και μια κοπέλα, είναι ρακένδυτοι και σε μια κατάσταση εξαθλίωσης. Άπλυτοι, πεινασμένοι προφανώς αλλά όλως παραδόξως τους είχε μείνει το συναίσθημα. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι χρήστες ουσιών και ομολογώ ότι ΔΕΝ φέρομαι όπως πρέπει. Γελάω για κάποιο λόγο, σίγουρα ΟΜΩΣ όχι για το ότι οι άνθρωποι αυτοί κάνουν χρήση ουσιών. 

   Περιμένοντας το τρόλεϋ, βλέπω το αγόρι να σπάει ένα σπυρί (ή πολλά) στο πρόσωπο της κοπέλας. Όπως είναι αντιληπτό, αυτή του η πράξη σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να διέπεται από συνθήκες υγιεινής και τότε σκέφτομαι κάτι.

ΑΡΑΓΕ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ;

   Ξέρω, για να το απαντήσεις δεν θα χρειαστεί να τετραγωνίσεις τον κύκλο. Είναι προφανές πως όχι. Και όταν το συνειδητοποιώ αυτό, μένω. Και αυτό επειδή πέρα από το φαγητό, το κρεβάτι και τα καθαρά ρούχα που ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται, δεν απολαμβάνουν ΚΑΝΕΝΟΣ είδους περίθαλψης μέχρι να αναγκαστούν να πάνε σε κάποιο ΟΚΑΝΑ κλπ. Αν το σκεφτείς καλύτερα είναι εξοργιστικό να σκέφτεσαι ότι ενώ εσύ έχεις πολλά, άλλοι δεν έχουν τίποτα ενώ θα έπρεπε η πολιτεία να μεριμνεί ως ένα βαθμό. Σίγουρα και οι (συν;)άνθρωποι δεν δίνουν μία χείρα βοηθείας, απαραίτητη προϋπόθεση για να οραματιστεί κανείς ένα κόσμο χωρίς τόσο εκτεταμένο το φαινόμενο της φτώχειας.

   Το λέω για σένα και για μένα, που έχουμε προσπεράσει εκατοντάδες ανθρώπους στο δρόμο, στο μετρό κλπ που έχουν κάνει την επετεία, καθημερινότητα για αυτούς. Θα μου πεις, πού ξέρεις ότι αυτούς δεν τους εκμεταλλεύεται κανένας ευυπόληπτος που κυκλοφορεί με το Cayenne από το σπίτι στο περίπτερο; ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ, για αυτό και τις περισσότερες φορές δεν δίνω. Είναι λυπηρό όμως, η πλειονότητα των ανθρώπων να έχει αποκτήσει ανοσία μπροστά στην εικόνα ενός ''ξεχασμένου'' ανθρώπου που κοιμάται στο παγκάκι, ενώ δίπλα του περνά η 50χρονη με τη λεοπάρ γούνα και ο 18αρης με το iphone 4. 

   Δεν κατηγορώ κανέναν, απλώς με παραξενεύει. Και για να γυρίσω στο ζουμί. Αυτοί οι άνθρωποι που δεν είναι ψίχουλα σε μια λεωφόρο για να τα αγνοείς, δεν έχουν ΚΑΜΙΑ επαφή με αυτό που λέγεται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εδώ και χρόνια. Παρεμπιπτόντως, τεράστιες είναι για μένα οι ευθύνες όλων όσων πέρασαν από το Υπουργείο ΥΓΕΙΑΣ εδώ και χρόνια, που τώρα ΘΕΛΕΙ να λέγεται και ''ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ''. Κοινωνικής αναλγησίας να το δεχθώ. Έχει να επιδείξει έργα επ' αυτού.

   Αυτό όμως για μένα φανερώνει το πόσο! υπανάπτυκτο είναι ένα κράτος. Ήταν, είναι και ελπίζω να μην είναι επειδή επιλέγει για χρόνια συνειδητά να θάβει το πρόβλημα και αντί αυτού να διοργανώνει δεξιώσεις στο Προεδρικό Μέγαρο, για να μπορέσει η κάθε ξιπασμένη νεόπλουτη να αναδείξει στη μαρμάρινη σκάλα το νέο της σούπερουάου τσαντάκι των 5.000 ευρώ... 

(Και μέσα σε αυτούς που αναφέρω, ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ)


5 σχόλια:

  1. Λατρεύω και ασπάζομαι τον τρόπο σκέψης σου....Βέβαια, το πού κόλλαγε το σπάσιμο των σπυριών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ήταν μια λεπτομέρεια. Βασικά ήταν αυτό που με έκανε να προσέξω περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους. Κατά τα άλλα, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστώ. Απλώς ώρες ώρες με προβληματίζει το γεγονός ότι όσα βλέπω γύρω μου με τρελαίνουν και κάπου πρέπει να τα λέω και εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. και καλα κανεις.

    Νομιζω και εγω γι'αυτον τον λογο ξεκινησα το μπλογκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή