Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Πανελλήνιες

  
 Και ναι λοιπόν, ο υποφαινόμενος που παράτησε το μπλογκ του από το Δεκέμβρη μόλις πριν τρεις μέρες τελείωσε τις Πανελλήνιες. Και το παράτησε ακριβώς για αυτό το λόγο, επειδή προετοιμαζόταν. Προετοιμαζόμουν για κάτι που ήταν δύσκολο, επίπονο και ψυχοφθόρο για μένα. Για μία διαδικασία που αρχίζει να απασχολεί το μυαλό σου περίπου στο τέλος της πρώτης λυκείου, οταν όλοι σου λένε ότι τα πράγματα σοβαρεύουν και πρέπει να αλλάξεις τρόπο προσέγγισης του σχολείου. Μία διαδικασία που σε απασχολεί από το καλοκαίρι πια πριν την τρίτη λυκείου, όταν αναγκάζεσαι να κάνεις καλοκαιρινά μαθήματα όπως όλοι άλλωστε. 
   Οι Πανελλήνιες είναι εν μέρει ένα βουνό. Ένα βουνό που παλεύεις μήνες να ανέβεις για να μπορέσεις κάποια στιγμή να περάσεις από την άλλη μεριά του, εκεί όπου περιμένει ο παράδεισος της φοιτητικής ζωής. Το όνειρο όμως σταματά εδώ τόσο απότομα. Και αυτό γιατί καλείσαι μέσα σε 18 ή 21 ώρες (6 ή 7 εξετάσεις των 3 ωρών) να αποδείξεις τι έμαθες μια ολόκληρη χρονιά. Οι κόποι σου ανταμείβονται μέσα από μία στιγμιαία διαδικασία. Γιατί μέσα στους 10 σχεδόν μήνες προσπάθειας που κάνεις, οι 21 ώρες είναι αμελητέα ποσότητα.  Για την ακρίβεια, στην περίπτωση της θεωρητικής πρέπει να δείξεις τι παπαγάλισες καλύτερα από τους άλλους. Πόσες άχρηστες πληροφορίες έβαλες στο μυαλό σου με τρόπο τέτοιο, ώστε μέρες μετά να ξεχνάς πολλές από αυτές. Πόσους πίνακες, διαγράμματα, μασημένες σημειώσεις σε σημείο αηδίας κατάφερες να στριμώξεις στο μυαλό σου καταστρέφοντας με τον τρόπο αυτό κάθε νέο εγκεφαλικό κύτταρο που γέννησε ο οργανισμός σου τον τελευταίο χρόνο. Στο σάπιο αυτό σύστημα, δεν δικαιούσαι να κολλήσεις, να αγχωθείς, να βαρεθείς, να μη θες να διαβάσεις. Αν το κάνεις αυτό, το ''άσχημο'' τέλος είναι, κατά πολλους, προδιαγεγραμμένο για σένα. 
   Στο σημείο αυτό θέλω να αναφερθώ στη διαδικασία των εξετάσεων με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη στο τελευταίο μάθημα της Παρασκευής, στα Λατινικά. Έρχεται στην αίθουσα μία κυρία, μέλος κάποιας επιτροπής εξετάσεων με - ευφάνταστο, περίεργο και γεμάτο γραφειοκρατία για να δικαιολογεί κάπως την ύπαρξή της (της επιτροπής) - όνομα. Αυτή λοιπόν μας φωνάζει με μία σπαστική τσιριχτή φωνή να βάλουμε στις τσάντες μας τα βιβλία/τετράδια/βοηθήματα με τα οποία διαβάζαμε και να καθίσουμε στις θέσεις μας. Και τότε, εξοργισμένος από αυτή την υποκριτική υπόδειξη οργάνωσης και καλής συμπεριφοράς στο χώρο, άνοιξα συζήτηση μαζί της και στο τέλος μονολόγησα. Της εξήγησα λοιπόν οτι το θεωρώ αν μη τι άλλο περιττό να καθίσω κάτω και να συμμορφωθώ στις υποδείξεις της για τους εξής λόγους. Πριν καν αρχίσουν οι εξετάσεις μας είπαν να πηγαίνουμε στο σχολείο στις 07:45 με την προοπτική ότι 08:15 θα αρχίζαμε να γράφουμε. Αντί αυτού, πήραμε τα θέματα στα 5 πρώτα μαθήματα 09:05 ενώ στα Λατινικά ως αποκορύφωμα, τα πήραμε στις 09:15. Για πάνω από μία ώρα δηλαδή καθόμασταν σαν αργόσχολοι στα θρανία, χωρίς θεωρητικά να μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να περιμένουμε. Μία ώρα γεμάτη άγχος, ερωτήσεις άγχους της τελευταίας στιγμής, ανάγκη για τσιγάρο, τουαλέτα και λοιπά. Με το απλό αυτό παράδειγμα και με κάποια άλλα της εξήγησα δηλαδή τους λόγους για τους οποίους δεν θέλω να συμμορφωθω τουλάχιστον νοητά, καθώς είχα ήδη μαζέψει τα βιβλία μου. Να μην παραλείψω βεβαια την αναφορά στον τρόπο με τον οποίο πηγαίναμε τουαλέτα. Όφειλε κατά τον νόμο/τους κανονισμούς ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άνθρωπος από μας να μας συνοδεύει σαν ζώο κάθε φορά που εμείς θέλαμε πιπί, σαν να ήμασταν έγκλειστοι κάποιων φυλακών. 
   Το προσπερνώ. Σε αυτή τη διαδικασία λοιπόν είναι ξεκάθαρο πως δεν ευνοείται ο έξυπνος μαθητής. Δεν διαχωρίζω τους μαθητές, είναι όλοι έξυπνοι και ικανοι αν το θελήσουν. Ο νικητής της διαδικασίας αυτής είναι όχι απαραίτητα ο καλύτερος, αλλά αυτός που μπορεί να προσαρμοστεί στην ανιαρή και σάπια καθημερινότητα του ''διαβάσματος''. ΠΟΙΟΥ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΟΣ; Αυτού που μετά από δεκάδες δεκάδων εκθέσεων δεν παρέχει στο μαθητή - υποψήφιο φοιτητή τα απαραίτητα εφόδια ώστε να επεξεργαστεί με τη στοιχειώδη άνεση ένα κείμενο της Ελένης Γλύκατζη - Αρβελέρ. Αυτού του διαβάσματος που σε κάνει μετά από 12 χρόνια σχολείου να μην ξέρεις να συμπληρώσεις μία αίτηση ή ένα βιογραφικό σημείωμα παρά μόνο τα στοιχεία σου στο τετράδιο των Πανελληνίων. Αυτού του διαβάσματος που προωθεί τη στείρα απομνημόνευση, τη χρησιμοθηρική αντίληψη για τη γνώση, την επιθυμία για έτοιμη και μασημένη τροφή των ''επώνυμων'' φροντιστηρίων.
   Όχι, δεν κατηγορώ τα φροντιστήρια. Αντιθέτως, είμαι υπέρμαχος της άποψης ότι η ύπαρξή τους δικαιολογείται και τροφοδοτείται από το διαλυμένο εδώ και δεκαετίες εκπαιδευτικό σύστημα. Βέβαια, δεν είναι και αυτά άμοιρα ευθυνών. Μέσα σε αυτά επωάζονται συχνα ορδές μαθητών στους οποίους καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι ξέρουν και θα πετύχουν, ενώ στην ουσία χρειάζονται άμεσα ένα κίνητρο για να συνεχίσουν να προσπαθούν για την βελτίωση. Υπάρχουν ακόμα φροντιστήρια εν έτει 2012 που διατείνονται ότι θα πετύχουν το θέμα στο άγνωστο των Αρχαίων, λες και υπάρχει καμία συνταγή πέραν της τύχης. Φροντιστήρια που δεν είναι κοντά στο μαθητή που περνά ατελείωτες ώρες σε αυτά την εβδομάδα, ως όφειλαν. 
   Τα φροντιστήρια παραμένουν ακόμα βέβαια οι ''εχθροί'' στα μάτια πολλών καθηγητών σε δημόσια σχολεία, επειδή προσπαθούν να αναπληρώσουν τα κενά της δικής τους ελλειπούς διδασκαλίας. Δεν μπορώ ωστόσο να παραβλέψω το γεγονός ότι υπήρξαν και φέτος ορισμένοι καθηγητές κακοπληρωμένοι, υποτιμημένοι που φρόντισαν να είναι συνεπείς στο έργο τους, με υλικό διαθέσιμο όποτε εμείς το ζητήσαμε. Δεν ήταν πολλοί, ήταν 1-2 αλλά έκαναν τη διαφορά και ξεχώρισαν από τους άλλους. Καθηγητές που μας διάβασαν ακόμα και Λειβαδίτη για παράδειγμα στην ώρα του μαθήματός τους, για να έρθουμε και σε επαφή με κάποιο άλλο βαθύτερο νόημα. Νόημα που σε αυτό το σχολείο της απαξίωσης όπως διαμορφώνεται στην τρίτη λυκείου ήταν περισσότερο από απαραίτητο, καθώς περίμενες υπομονετικά να περάσουν οι 6-7 ώρες κάθε μέρα. 
   Παρ' όλα αυτά, οι Πανελλήνιες κάποτε τελειώνουν. Και μέχρι να έρθει η στιγμή αυτή, ξυπνάς και κοιμάσαι με την προσμονή αυτού του συναισθήματος. Περιμένεις την ημέρα που θα βγεις έξω και δεν θα σκέφτεσαι να γυρίσεις σύντομα επειδή αύριο έχεις να διαβάσεις. Την ημέρα που ο καφές θα χρησιμεύει ως ρόφημα έναντι της καλοκαιρινής ζέστης και όχι ως όπλο κατά της υπνηλίας. Την ημέρα που θα πάρεις τους δρόμους με τους φίλους σου χωρίς να σε ενδιαφέρει πού θα πας και τι θα κάνεις. Την ημέρα της απόλυτης ελευθερίας. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται πεζά, αυτά είναι όμως που θέλεις μόνο όταν περιμένεις να τελειώσει αυτή η διαδικασία. Ασχέτως του αποτελέσματος, είσαι νικητής. Μόνο και μόνο που άντεξες να περάσεις μία από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες της έως τώρα ζωής σου, ΕΙΣΑΙ ΝΙΚΗΤΗΣ.

I know, the past will catch you up as you run faster...


2 σχόλια:

  1. Φίλε, καλημέρα!
    Και 'γω έδινα πανελλαδικές.Από θετική κατεύθυνση.
    Δε ξέρω πώς ακριβώς είναι το διάβασμα σε 'σας (τους αερολόγους όπως σας λέω), δύο-τρεις παρατηρήσεις-σχόλια.
    1)Όσον αφορά τον τρόπο διεξαγωγής των εξετάσεων, δηλ. ότι σε περίπου 20 ώρες κρίνεται η δουλειά 10 μηνών, το έχω σκεφτεί. Αλλά κατέληξα ότι δεν υπάρχει και καλύτερος τρόπος για όσο πιο αντικειμενική κρίση. Είναι ψυχοφθόρο. Είναι κουραστικό. Αλλά τουλάχιστον δεν είναι άδικο. Και νομίζω θα το έχεις διαπιστώσει... Δε νομίζω να υπήρχε κάποιος που να αδικήθηκε από αυτό που έγραψε σε σχέση με αυτό που έκανε όλη τη χρονιά.
    2)Όσα αναφέρεις για το διάβασμα συμφωνώ απόλυτα. Άλλωστε αυτός είναι ο κύριος λόγος που σας λέω αερολόγους ;). Αλλά πρόσεξε το παράδοξο! Και στις δικές μας κατευθύνσεις κάτι παρόμοιο συνέβαινε. Να διαβάζεις μέχρι αηδίας ασκήσεις, θέματα και μεθοδολογίες. Εκατοντάδες φυλλαδίων(μεταξύ μας, έβλεπα τις στίβες των χαρτιών και έλεγα πόσο επιβαρύνεται ο αμαζόνιος από εμάς). Βέβαια σε εμάς τα πράγματα λίγο διαφοροποιούνται. Ένας έξυπνος μαθητής με μέτριο διάβασμα θα γράψει πολύ καλά(όχι τέλεια). Σε εσάς, μέτριο διάβασμα επιφέρει μέτριο βαθμό.
    3) Καλά... Για τις ώρες που πηγαίναμε/ώρες που ερχόταν τα θέματα μη το συζητήσω. Μάλιστα στο δεύτερο μάθημα οι περισσότεροι πήγαμε στις 08:00. Και συγκεντρωνόμασταν για προσευχή. Και ο βλάκας ο διευθυντής λέει"Τι ώρα είναι αυτή; Από αύριο από τις παρα τέταρτο εδώ".
    4)Τα φροντιστήρια έχουν ενα και μόνο σκοπό. Το κέρδος. Για να κερδίσουν πρέπει να προσφέρουν δουλειά. Για αυτό προσφέρουν στο μαθητή ακόμα και μασημένη τροφή. Όσον αφορά, "το πιάνω θέματα" είναι ένας τρόπος για να προσελκύσει μαθητές, νομίζω.
    5)Για τον ανταγωνισμό φροντιστηρίου-δημοσίου. Υπάρχουν καθηγητές στο δημόσιο που λένε "ναι παιδιά πηγαίνετε φροντιστήρια". Δε νομίζω ότι το κάνουν επειδή αυτοί δεν θέλουν να δουλέψουν αλλά επειδή οι διαθέσιμοι πόροι που διαθέτουν(λιγοστός χρόνος, μεγάλες τάξεις, έλλειψη σε υποδομή κλπ) δυσχεραίνουν το έργο τους και ξέρουν ότι δεν μπορούν να προετοιμάσουν τον μαθητή στο 100%. Υπάρχουν και κάτι στραβοί που νομίζουν ότι είναι αυθεντίες και με τα τόσα εμπόδια θα προετοιμάσουν μαθητές. Έτσι,δεν θέλουν να ακούσουν για φροντιστήρια.
    5) Για το κείμενο της Αρβελέρ. Νομίζω οι πολλές αντιδράσεις δεν αφορούσαν τόσο στην κατανόηση του κειμένου αλλά στην επεξεργασία του. Αλλά και η ίδια η Αρβελέρ διαμαρτυρήθηκε για το κείμενο που επιλέχθηκε για τις εξετάσεις χαρακτηρίζοντας το ακατάλληλο για μαθητές λυκείου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ πολύ Σαββέλη και για τις παρατηρήσεις και για τον κόπο σου να γράψεις ένα τόσο εκτενές σχόλιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή