Σαν σήμερα συμπληρώνονται τρία χρόνια και δύο μέρες από το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μόνο που δεν ήταν ένας απλός θάνατος. Ήταν μια άνανδρη, αναίτια και απροκάλυπτη δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού. Ενός παιδιού που δεν έκανε κάτι που να δικαιολογεί μια τέτοια φρικαλέα πράξη. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή ενός ανθρώπου, ασκώντας πάνω του την ανύπαρκτη, κατά τα άλλα, εξουσία του.
Το εξοργιστικό αυτό γεγονός γίνεται εξοργιστικότερο εξαιτίας της συμπεριφοράς των δραστών της δολοφονίας (2 αστυνομικών, ενός δολοφόνου και ενός συμπαριστάμενου) που πίστεψαν ότι η δουλειά τους, για την οποία πληρώνονται από εμάς, όχι να μας προστατεύουν αλλά να επιδεικνύουν με λάθος τρόπο την υποτιθέμενη δύναμή τους. Επηρεασμένος λοιπόν ο Κορκονέας από τα χίλιαδυο ψυχολογικά που κουβαλά λόγω των όσων περνά σε μια δουλειά που τον έχουν για να είναι παρατρεχάμενος υπουργών ή στην καλύτερη, για να ξυλοφορτώνει πολίτες στα κατα καιρούς επεισόδια, είδε έναν 15χρονο ως το τέλειο ''πειραματόζωο'' για το πείραμά του: ''Πώς να σκοτώσεις δια εκπυρσοκροτισμού''.
Η Αθήνα, παγώνει στο άκουσμα αυτής της είδησης και αντιδρά σπασμωδικά. Για την ακρίβεια, άνθρωποι αντιδρούν σπασμωδικά σε ένα πρωτοφανές ξέσπασμα οργής κατά πάντων. Για μέρες το κέντρο της πόλης μοιάζει με πεδίο σύρραξης. Ορδές, νέων κυρίως, ανθρώπων κατακλύζουν τις περιοχές του κέντρου της Αθήνας και προξενούν ανυπολόγιστες υλικές ζημιές σε ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Η αστυνομία, που σε άλλες περιπτώσεις σπεύδει να ξεφορτωθεί ό,τι ληγμένο χημικό έχει πάνω σε γιαγιάδες και νέους, αυτή τη φορά υπό την ηγεσία παντελώς ανίκανων διοικούντων, λειτουργεί με τρόπο που δεν βοηθά την εκτόνωση της έκρυθμης κατάστασης. Όλα δείχνουν πως η κατάσταση βαίνει σε κλιμάκωση. Μόλις όλα τελειώνουν, η εικόνα της ρημαγμένης Αθήνας είναι επιεικώς αποκαρδιωτική. Λεηλατημένοι δημόσιοι χώροι καθώς και καταστήματα, δημόσια κτήρια και οχήματα συνθέτουν ένα σκηνικό διάλυσης.
Τώρα θα μου πεις. Πιο πολύ σε ενδιαφέρει το ότι κάηκε το δέντρο της πλατείας Συντάγματος από το ότι σκοτώθηκε ο Αλέξης; Εννοείται πως όχι. Εδώ τίθεται όμως για μένα το εξής ερώτημα. Με τον τρόπο αυτό τιμήθηκε η μνήμη του νεκρού συνομιλήκου μας; Σίγουρα όχι και αυτό το παραδέχονται και ορισμένοι από αυτούς που συμμετείχαν στα επεισόδια. Τώρα βέβαια αν σκέφτεσαι με τη λογική ''μπάτσοι - μουνιά'' κλπ θα μου πεις ότι είμαι ένας μαλάκας που παίρνει το μέρος του συστήματος και τις άλλες γνωστές καραμέλες που πιπιλάς.
Μπορεί η λεηλασία κάθε είδους περιουσίας να θεωρηθεί φόρος τιμής ή σεβασμός στο πρόσωπο του Αλέξη; Πώς είναι δυνατόν να αποκαθιστάς μια αδικία διαπράττοντας μια άλλη; Και κυρίως όταν αυτή η άλλη δε στρέφεται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά στοχοποιεί ένα ολόκληρο κοινωνικό σύνολο; Για μένα το γεγονός είναι ένα. Η τυφλή βία δε λύνει κανένα πρόβλημα. Από όποια πλευρά και αν το δεις, η δολοφονία του Αλέξη δεν τιμωρήθηκε ούτε από τη δικαιοσύνη, ούτε από όλα τα πρωτόγνωρα που συνέβησαν τότε. Θυμάμαι ακόμα το κτήριο του Πανεπιστημίου να λεηλατείται από βάνδαλους, οι οποίοι πετούσαν από τα παράθυρα έπιπλα που ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ. Άλλοι έκαιγαν αυτοκίνητα, κάδους, ενώ το καλύτερο ήταν ότι μέσα στον ΠΟΝΟ, την ΟΡΓΗ και τη ΘΛΙΨΗ τους για το χαμό του Αλέξη έκαναν Π Λ Ι Α Τ Σ Ι Κ Ο ! (ναι, πλιάτσικο) σε μαγαζιά με τηλεοράσεις, υπολογιστές και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για ένα βαρύ πένθος.
Είμαστε σοβαροί; Πιστεύει κανείς ότι αυτά ήταν αυθόρμητες αντιδράσεις νέων; Πώς γίνεται όλοι να ήξεραν τον Αλέξη από έναν κοινό τριτοξάδερφογαμπροκουνιαδοανηψιό του περιπτερά της γειτονιάς τους; Δηλαδή όποιος δεν έσπασε, δεν πόνεσε για έναν από τους πιο αδικαιολόγητους θανάτους των τελευταίων δεκαετιών; Ο Κορκονέας ήταν, είναι και θα είναι ένας ειδεχθής Δ Ο Λ Ο Φ Ο Ν Ο Σ. Όμως:
ούτε εσύ
ούτε εσύ
τιμήσατε τον Αλέξη όσο και αν δεν σας αρέσει αυτό.
Magic de Spell - Eμένα οι φίλοι μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου