Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Όλοι δήθεν...

   Αυτό που δυστυχώς παρατηρώ τον τελευταίο καιρό, είναι ότι η πλειονότητα των ανθρώπων έχει χάσει τελείως όμως την ταυτότητά της. Διότι το παν στις μέρες μας είναι να είσαι ''ιν''. Γιατί αν δεν είσαι, αλίμονό σου. Πώς θα σε δεχθουν τα καγκουροαχουσεκομπλεξικοψώνια που μας έχουν ΚΑΤΑΚΛΥΣΕΙ; Είναι δυνατόν να κυκλοφορείς και να μην έχεις μία κουστωδία από αυλοκόλακες να σε ακολουθεί και να σου λέει πόσο τα σπας αυτά που με τίποτα δεν σπάνε; Και αν δεν έχεις το τάδε ζευγάρι παπούτσια, δεν τα έχεις με τα πρώτα τσόλια του σχολείου και αν δεν πηγαίνεις κάθε Σάββατο (και όποτε θες να σκοτώσεις το χρόνο σου) στο τάδε μαγαζί, τότε ΠΩΣ ζεις; Πες μου σε παρακαλώ. Άσε που αν δεν πληρείς όλες αυτές τις σημαντικότατες προϋποθέσεις, έχεις να φας ένα κράξιμο. Και δικάιως, αφού μέσα στους φελλούς ό,τι άλλο δείχνει παράταιρο. 
   Πόσο παίζει να έχουμε ξεπέσει; Κάνουμε συνέχεια πράγματα για να δει ο/η τάδε και για τον εαυτό μας τίποτα. Και όταν κάποιος δεν μας κάνει για τον οποιονδήποτε λόγο, η λύση είναι μία: να γίνει σαν και μας. Για να μην πω για προσωπική και ολοκληρωμένη άποψη, η οποία κοντεύει να ανακηρυχθεί είδος υπό εξαφάνιση πιο πολύ και από τις θαλάσσιες χελώνες. Αλλά δεν είναι λογικό όταν όλη μας η ζωή περιστρέφεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μόνο γύρω από το φραπέ (άντε και φρέντο καπουτσίνο) και το φέισμπουκ; Όταν κανείς δεν ενδιαφέρεται να βελτιώσει ουσιαστικα αυτό που είναι μέσα του, τότε η κατρακύλα έρχεται... (Αν δεν έχει έρθει ακόμα...)


Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Συνεχής μάχη

(και δεν ξέρω τι να πρωτογράψω)

Αξίζει άραγε να μάχεσαι για κάτι που μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί; Πότε πρέπει να κάνεις πίσω και να πεις ''ως εδώ''; Και πώς το καταλαβαίνεις; Όταν πάψει το όνειρο να υπάρχει; Είναι σίγουρα δύσκολο να πεις πως δεν τα κατάφερες όταν θες κάτι τόσο πολύ... (ή τουλάχιστον νομίζεις ότι το θέλεις) Το να σκέφτεσαι θετικά δεν είναι πάντα εύκολο, όταν δέχεσαι αόρατα βέλη από παντού χωρίς να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Αν καταλάβεις έγκαιρα ότι δεν αξίζει ίσως στενοχωρηθείς λιγότερο, σε κάθε περίπτωση όμως ο αγώνας αυτός σε αφήνει με πολλά η λίγα τραύματα. Ειδικά το θάρρος της γνώμης σου είναι κάτι που δεν βοηθά απαραίτητα, γιατί σκέφτεσαι μήπως ''δεν πρέπει'' και φας τα μούτρα σου. Ό,τι και να σου λένε οι άλλοι δεν αποτελεί λύση αλλά μία ακόμα σκέψη στο μυαλό σου... Και αν όντως τα φας, τι κερδίζεις; Στην αρχή δεν νιώθεις και όταν το συνειδητοποιήσεις νιώθεις αμήχανα και αναρωτιέσαι ''τι έκανα λάθος;''. Και τις ώρες που κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει σκέφτεσαι: ΄΄Πώς είναι τελικά η αγάπη;''