Μη Κατερίνα μου, μη!

   Και ενώ η ελληνική δισκογραφία αρχίζει τελευταία να δίνει σημαντικά δείγματα γραφής και προσαρμογής στα διεθνή στάνταρ, άλλο ένα τερατούργημα της στιχουργικής ήρθε να ταράξει τα νερά. Στη χώρα λοιπόν που ο TUS και άλλοι προικισμένοι με τεχνητούς κοιλιακούς θεωρούνται τραγουδιστές, ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ, άλλη μία δισκογραφική επιτυχία ήρθε να προστεθεί στο βιογραφικό της α(η)οιδού Κατερίνας Στικούδη και δεν είναι άλλη από το τραγούδι ''ΟΚ (Δεν τρέχει τίποτα)''. 

(ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΑΥΤΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ, ΑΝ ΑΝΤΕΞΕΙΣ ΒΕΒΑΙΑ.)

Μην τρομάζεις, η Κατερίνα μας είναι αυτή.

   Στην αρχή λες ''Ντάξει, Στικούδη είναι. Ας δούμε λίγο ωραίο βυζί και κώλο.'' και προετοιμάζεσαι ανάλογα. Και ξαφνικά η φωνή ενός βαρύτονου με λόξυγγα ακούγεται να ψελλίζει κάτι ξερά φωνήεντα. Η Κατερίνα βέβαια διαφωνεί με το παιδί που λέει οτι δεν τρέχει τίποτα και μας εκφοβίζει λέγοντας ''Τρέχει μόνο η γλώσσα μου''. Και αρχίζεις εσύ να κάνεις εικασίες για το τι εννοεί, συνειρμοί περνούν από το αθώο σου μυαλό και δεν καταλήγεις κάπου. Εν τω μεταξύ, παρατηρώντας καλύτερα την Κατερίνα μας, βλέπεις κάτι το περίεργο στα φρύδια της, τα οποία μάλλον βούτηξε στις κιτς πασχαλινές χαλκομανίες για τα αυγά. 

   Διάλειμμα σε αυτό το μουντό (πριν δουμε το στήθος τουρλα της Κατερίνας) βίντεο κλιπ ήρθε να αποτελέσει το παραλήρημα της τραγουδίστριας, όπου απαγγέλει σχεδόν χωρίς ανάσα και σημεία στίξης ένα κατεβατό από, άκυρους μάλλον, στίχους που απλώς έπρεπε κάποιος να τους τραγουδήσει για να μην πάει χαμένος ο κόπος του στιχουργού. Σαν να μην έφταναν ολα αυτά, ο στίχος ''Δε με νοιάζει αν σε πειράζει που πειράζει τον καθένα πώς θα βγω'' με διπλή επανάληψη του πειράζει και ομοιοκαταληξία (πλεχτή /  ζευγαρωτή δεν ξέρω) περνά ένα κοινωνικό μήνυμα σε όλους τους επίδοξους συντρόφους της Κατερίνας. Σου λέει η κοπέλα ''Εγώ και ξέκωλο θα βγαίνω''. 

   Αυτή βέβαια η φιλολογική πανδαισία αγγίζει τα όρια της έκστασης και συνεχίζει με ομοιοκαταληξίες τύπου ''γίδια - τα ίδια'' και ''φίδια - καρύδια (αρχίδια ήθελε να πει βασικά αλλα δεν ήθελε να φάει μπιπ)''.  Εν συνεχεία, το οπτικοακουστικό υπερθέαμα εμπλουτίζεται με την Κατερίνα που εύστοχα φοράει μία φόρμα-βράκα από αυτές τις κακόγουστες, καγκούρικες, τραγικές φόρμες τύπου Dsquared θέλοντας να γίνει σαφές ποιο είναι το κοινό, στα αυτιά του οποίου απευθύνεται το εν λόγω τραγούδι. 

   Και μιας και το βίντεο κλιπ αυτό είναι ο βασιλιάς της αντιγραφής (οι στίχοι περνούν από την οθόνη με τρόπο σαν και αυτό στο τραγούδι του Κιάμου ''Το αίμα μου πίσω''), ο στιχουργός έκρινε ότι το ''Busta'' είναι τονικό παρώνυμο του επιθέτου ''Μπάστα'' της Σάσας, είπε να προσθέσει και αυτή την τραγική ομοιοκαταληξία στον κατάλογο των δολοφονηθέντων στοιχείων της ελληνικής γλώσσας από τον ίδιο. 

   Στο σημείο αυτό, μετα κόπων και βασάνων δεν κρατήθηκα και προσπάθησα να αποκρυπτογραφήσω τα όσα ''τραγουδά'' η Κατερίνα μας έχοντας φάει γλυστρίδα. ''Δεν το πιστεύω ότι χαζεύω μες στο βούρκο τι θα λέει κάθε βλαμμένο σαν να κλέβω ιερωμένο νιώθω Evo και συ ένα Fiatάκι και φανάρι αναμμένο ξεκινάω δεν περιμένω αφήνω κάθε πικραμένο ξεχασμένο ξεπεσμένο ...'' (μετά παραιτήθηκα από την προσπάθεια) Βέβαια, επειδή ο στιχουργός του τερατουργήματος δεν ήταν ευχαριστημένος από το λιθαράκι που είχε μέχρι στιγμής βάλει στην ηθική ανάταση και πνευματική αφύπνιση του νεοέλληνα, είπε να παίξει το τελευταίο του χαρτί λέγοντας ''Τα πολλά λόγια είναι φτώχια λέει η λαϊκή σοφία για αυτό είμαστε ένα βήμα πριν απ'τη χρεοκοπία'' σε ένα κρεσέντο μακροπερίοδου λόγου χωρίς ίχνος συνοχής και νοημάτων.

   Και επειδή μπορεί να υπάρχουν πολλοί από εσάς (λίγοι στο σύνολο της κοινωνίας ευτυχώς) που αμφισβητούν ότι η Κατερίνα παρακολουθούσε παλιά κατηχητικό, σπεύδει η ίδια και για να κάνει ομοιοκαταληξία με το οίδημα, το πρήξιμο στην ιατρική ορολογία, διαπιστώνει πώς ''Μα δυστυχώς δεν έχει πήδημα'', εννοώντας προφανώς ότι οι αθλητές του άλματος εις μήκος σταμάτησαν πια να αγωνίζονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τέλος, η Κατερίνα μας αναφερόμενη προφανώς στους κακοήθεις αυτής της χώρας που θα σπεύσουν να την κράξουν χωρίς να αναγνωρίσουν την αξία του άσματος αυτού δηλώνει: ''Θα χε πλάκα να τους έβλεπα στη μάπα όταν βλέπουν την οθόνη και μ' ακούνε παγωμένοι όχι όμως από το κρύο. Αντίο'' απειλώντας μας έτσι κατάμουτρα ότι αν δεν της δείξουμε στοργή και προδέρμ θα εγκαταλείψει αυτή τη χώρα και θα ανοίξει τα φτερά της για κάποια άλλη, πιο φιλόξενη.

Κατερίνα σε ευχαριστούμε για όλα μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα των 467.940 αφορολόγητων δολλαρίων.

   Σε καθημερινή συνήθεια των απανταχού Ελλήνων έχει πλέον αναχθεί το άκουσμα μίας ακόμα υπόδειξης της Κριστίν Λαγκάρντ για την Ελλάδα, τα οικονομικά της, τον τρόπο ζωής μας. Μια συνήθεια χωρίς την οποία η ζωή μας δεν θα είχε κανένα νόημα, κανένα ενδιαφέρον. Το τελευταίο ήταν προφανώς ειρωνικό, όπως ειρωνικά και απαξιωτικά συνηθίζει να αναφέρεται στην Ελλάδα και τους Έλληνες η πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Και παρόλο που μετά από κάθε μπαρούφα που ξεστομίζει επιδίδεται σε μία προσπάθεια μαζέματος των ''ατυχών σχολίων'' της, η κα Λαγκαρντ οπλισμένη με τον υπερβάλλοντα εγωισμό που τη διακρίνει δήλωσε: ''Είμαι βεβαία πως η ελληνική κυβέρνηση θα έχει λαμπρά αριθμητικά στοιχεία να μας παρουσιάσει. Ανυπομονώ να δω τι έχει πράξει τους τελευταίους μήνες για να προσαρμοσθεί στο πρόγραμμα.'' χωρίς να παραλείπει να πει ότι δεν έχει καμία διάθεση να επαναδιαπραγματευθεί το ελληνικό πρόγραμμα. 

   Θεωρητικά πάντα, αυτά που λέει δεν προκαλούν καμία αίσθηση πλεόν καθώς είναι προφανές ότι λόγω θέσης πιστεύει ότι κρατά και το μαστίγιο και το καρότο απέναντι σε κάθε υπόδουλο στο Δ.Ν.Τ λαό. Ωστόσο, τουλάχιστον εγώ δεν θέλω να αποδεχθώ έστω και πνευματικά αυτές τις ωμές παρεμβάσεις που συχνά επιχειρεί έχοντας τη μύτη της πιο ψηλά από το ύψος της για πολλούς λόγους. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο δικαίωμα έχει αποκτήσει πέρα από αυτό που συνεπάγεται η θέση της, ώστε να μιλά απαξιωτικά για έναν ολόκληρο λαό που υποφέρει σήμερα λόγω και της οικονομικής πολιτικής που η κυρία αυτή σχεδιάζει για αυτόν χωρίς αυτόν. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς δεν έχει διάθεση να επαναδιαπραγματευθεί, όταν ο απλός Έλληνας εργαζόμενος έχει υποστεί αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών χωρίς να έχει και αυτός διάθεση. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αποφασίζει και διατάζει για τα οικονομικά μιας χώρας εξ' αποστάσεως, όταν δεν ζει σε αυτή με μισθό 20.000 ευρώ μεικτά το χρόνο αλλά εισπράττει 467.940 δολλάρια (χωρίς επιδόματα) το χρόνο και μάλιστα όλα ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΑ.

   Γιατί, εξαιτίας των επιλογών αυτής, του προκατόχου της, των διάφορων οικονομικών επιτελείων και των δικών μας πρόθυμων εθνοσωτήρων μία κοινωνία στερείται στην πλειονότητά της στοιχειωδών αγαθών όπως η εργασία, η υγεία και η παιδεία, αγαθά κεκτημένα εδώ και δεκαετίες τα οποία γκρέμισε και αυτή με το χέρι της εν μία νυκτί. Γιατί χάρη στην πολύτιμη βοήθειά της πάνω από 1.000.000 συνάνθρωποί μου είναι οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι της Ελλάδας. Γιατί λόγω της επιτυχημένης και αλάνθαστης πολιτικής της η οικογένειά μου θα αναγκαστεί να πληρώσει από την τσέπη της 450 ευρώ για 3 δόσεις ενός απαραίτητου εμβολίου για την αδερφή μου χωρίς να ξέρει αν και πότε θα τα πάρει πίσω. Γιατί με τη συνεισφορά της έχει καταφέρει να συγχωνεύσει χωρίς κανένα σχέδιο εκατοντάδες σχολεία, υπηρεσίες και οργανισμούς οι οποίοι κρίθηκαν πλεονάζοντες, καθιστώντας έτσι πολλές φορές πιο δύσκολη τη γεμάτη γραφειοκρατία ζωή όλων. Γιατί χωρίς αυτή δεν θα είχαμε επιτύχει να θεωρείται ο καφές των 3 ευρώ πολυτέλεια ή περιττό έξοδο. 

   Δεν λέω, έχουμε σημαντική ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Ωστόσο, η θέση που έχει η άξεστη πλούσια ψηλομύτα δεν της επιτρέπει σε καμία περίπτωση να συγκρίνει τα παιδιά της Ελλάδας με αυτά των χωρών της Αφρικής ως περισσότερο πλούσια, να υποδεικνύει τρόπους περιορισμού της σπατάλης σε εργαζόμενους με μειωμένο εισόδημα κατά 30% και πλέον, να μιλά και να αφορίζει συνήθειες του Έλληνα όταν μία εμφάνισή της σχεδιασμένη από γνωστό οίκο μόδας μπορεί να ξεπερνά σε αξία το ετήσιο εισόδημα του. Μπορεί να εργάζεται και να δικαιούται να αμοιφθεί όπως έχει συμφωνήσει, αλλά όταν δεν φορολογείσαι δεν ξέρεις τι είναι να αγωνιάς για το αν θα μπορεσεις να ανταποκριθείς στον καταιγισμό των φόρων που η πολιτική σου συνεπάγεται.

   Ας καταλάβει πλέον και αυτή και όποιος άλλος ειδήμων, ότι το πρόβλημα δεν είναι κατά κύριο λόγο ο απλός Έλληνας εργαζόμενος που έχει στερέψει από χρήμα και διάθεση κάθε είδους συνεισφοράς. Αντίθετα, αυτοί που πρέπει να υποστούν τις όποιες μελλοντικές συνέπειες της κρίσης είναι οι ''κύριοι'' με τους οποίους η ''κυρία'' Λαγκάρντ συνομιλεί, οι οποίοι έχουν κατασπαταλήσει με τον πιο αδιάντροπο τρόπο πακτωλό δημόσιου χρήματος και παρ' όλα αυτά είναι ακόμα στο απυρόβλητο. Πολιτικοί και ειδικοί σύμβουλοι που ΠΟΤΕ δεν εργάστηκαν παίρνοντας βασικό μισθό 500 ευρώ ούτε βιώνουν την ψυχολογική και όχι μόνο βία της ενδεχόμενης μελλοντικής οικονομικής ανέχειας αυτών και των οικογενειών τους.

   Σε μια χώρα που η οικονομία συμπαρασύρει στο πέρασμά της κάθε έκφανση της ζωής όλων και ακόμα και η απόπειρα ονείρου θα τιμωρείται ποινικά, όλες οι αυθόρμητες δηλώσεις παρρησίας της κυρίας Λαγκαρντ είναι αν μη τι άλλο περιττές.

Αγάπα τους, είναι δωρεάν.

   Είναι λοιπόν φίλε αναγνώστη κάποιες στιγμές που αναρωτιέσαι πού φτάνει η κατάντια του ανθρώπινου είδους. Σε αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει επιτυχώς η Χρυσή Αυγή με την παρουσία της στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας μετά από χρόνια στην αφάνεια και την κακομοιριά. Δεν ήρθε βέβαια μόνη της να μας θυμήσει ότι υπάρχει, αντιθέτως ''εξελέγη από 440.000 και πλέον Ελληνες'', όπως διατείνεται ο Ν. Μιχαλολιάκος. Ως εδώ όλα γνωστά. 

   Στην αρχή το όλο θέμα αντιμετωπίστηκε σαν κάτι το φοβερό, σαν να είχε έρθει ο Αντίχριστος στη γη για να βασανίσει τους απανταχού χριστιανούς του πλανήτη, κυρίως λόγω του φόβου για το άγνωστο. Εν συνεχεία βέβαια, τα ''δυνητικά'' επικίνδυνα ανθρωπάκια έγιναν στην πραγματικότητα πολύ περισσότερο επικίνδυνα από όσο φανταζόταν κανείς. Για την ακρίβεια δίνουν σχεδόν σε καθημερινή βάση το παρόν σε επιθέσεις κατά μεταναστών, κομμουνιστών και παντός άλλου εχθρού της Ελλάδας όπως αυτοί την έχουν στο μυαλό τους, όπου όλοι είμαστε φυσικά απόγονοι του Περικλή και της Ασπασίας. Η προσπάθειά τους ωστόσο για την πολυπόθητη κάθαρση και την επικράτηση της, ανώτερης πάντα, Αρίας φυλής δεν περιορίζεται σε αυτές τις πολιτιστικού χαρακτήρα δράσης αλλά αισίως στοχοποίησε και τους ομοφυλόφιλους. 

 Ιδού ένα δείγμα εκπροσώπου της Αρίας Φυλής με το λευκό δέρμα και τα ξανθά μαλλιά:

   Πρώτη νύξη έγινε στην εκπομπή ''Πρωταγωνιστές'' όταν ο Ν. Μιχαλολιάκος ισχυρίστηκε ότι θα ντρεπόταν αν ήταν ομοφυλόφυλος και πως προφανώς κανένας ομοφυλόφυλος δεν θα μπορούσε να είναι μέλος της Χ.Α. εκτός αν το έκρυβε. Εντάξει, είναι λογικό κατά τη γνώμη μου ένας ακροδεξιός εθνικιστής που πιστεύει ότι έχει εμφανείς ομοιότητες με τους αρχαίους έλληνες να θεωρεί ότι το να είσαι γκέι ή λεσβία είναι ντροπή. Ξεχνούν βέβαια τύποι σαν και αυτόν ότι πριν 2.500 χρόνια η ομοφυλοφυλία θεωρούνταν φυσιολογική και άντρες επιδίδονταν σε ανάλογες πράξεις σε δημόσιους χώρους όπως λουτρά αλλά και μεταξύ στρατιωτών ή δασκάλων με νέα αγόρια. Όλα αυτά θα θεωρηθούν από αυτούς ως μεμονωμένα περιστατικά και τυχαία, παρόλο που ο κόσμος το έχει τούμπανο.

   Η ιστορία όμως έχει και συνέχεια. Στο Γκάζι, μια περιοχή που συχνάζει μεγάλο μέρος του ελληνικού ομοφυλόφυλου πληθυσμού εμφανίστηκαν φυλλάδια της Χ.Α. όπου αναγραφόταν το μήνυμα: ''Μετά τους μετανάστες, είστε οι επόμενοι.'' Αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί ως πλάκα, ωστόσο δεν πρόκειται καν για ένα κακόγουστο αστείο. Είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Και είναι θλιβερή γιατί υπάρχει ακόμα εν έτει 2012 ένα τμήμα του ελληνικού πληθυσμού που, αρνούμενο να δεχθεί το ότι κάποιος συνάνθρωπός μας μπορεί να έχει διαφορετική επιλογή, δεν μπορεί να συμφιλιωθεί ούτε με την ιδέα της ανεκτικότητας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πολιτικό κόμμα που αποτελεί μέρος του ελληνικού κοινοβουλίου απειλεί ανοικτά κάθε ομοφυλόφυλο για μία όχι και τόσο φιλική αντιμετώπισή του. 

   Το ερώτημα για μένα είναι ένα και μόνο. Με ποιο δικαίωμα μπορεί κάποιος να απειλήσει τόσο απροκάλυπτα έναν συνάνθρωπό του εξαιτίας των σεξουαλικών του προτιμήσεων; Με την ίδια λογική μπορώ εγώ αν θεωρήσω ως πρότυπο σωματικής διάπλασης του έλληνα τον εαυτό μου, να απειλήσω τον χοντρό Ν. Μιχαλολιάκο; Προφανώς και όχι. Ωστόσο για πολλούς στενόμυαλους και απολίτιστους ''ανθρώπους'', οι σεξουαλικές προτιμήσεις αποτελούν ακόμα κριτήριο κατάταξης ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους όπως τότε, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου 100.000 γερμανοί ομοφυλόφυλοι συνελήφθησαν και 50.000 φυλακίστηκαν ως καταδικασμένοι. Σε ποια λογική ανα τον κόσμο κάποιος που έλκεται από το ίδιο φύλο μπορεί να είναι κατώτερός σου, λες και εσύ κρατάς τα μέτρα και τα σταθμά της ανθρώπινης αξίας που διακηρύττεις οτι σε χαρακτηρίζει;

   Μέσα στο 2012 έχω γνωρίσει 2 ''πούστηδες'' και 1 ''λεσβία''. Ξέρεις κάτι; Συμπέρανα ότι η πούστικη συμπεριφορά δεν τους χαρακτηρίζει. Αντίθετα, είναι πολύ εντάξει άνθρωποι, ανοιχτοί και με ανάγκη για επαφή με τους γύρω. ΔΕΝ είναι γλοιώδεις, ΔΕΝ έχουν κάτι που να κολλάς μέσω χειραψίας, ΔΕΝ είναι σαν τις καρικατούρες της τηλεόρασης, ΔΕΝ κουνιούνται, ΔΕΝ είναι ''δεύτεροι''. Είναι σαν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους και, έχοντας αποδεχθεί την ταυτότητά τους κάθε άλλο παρά προπαγάνδα υπέρ τους κάνουν. Σέβονται το δικαίωμά σου να σου αρέσει το αντίθετο φύλο, δεν κράζουν ούτε λοιδωρούν σε αντίθεση με κάτι βαρύμαγκες στρέιτ που κρίνουν αφ' υψηλού μιας και δεν χρειάστηκε ποτέ να απολογηθουν για αυτό που είναι.

   Αφορμή για αυτή την ανάρτηση στάθηκε η σημερινή μου συνομιλία με ένα ομοφυλόφυλο αγόρι. Με ενημέρωσε για το γεγονός και μετά μου είπε: ''Ρε, ειναι από τις λίγες φορές που νιώθω τόσο άσχημα. (...) Μα γιατί τόσο μίσος για κάτι που δεν είναι καν επιλογή μας ρε φίλε; (...) Είναι σαν να κατηγορείς τους μαύρους επειδή γεννήθηκαν μαύροι ή τις γυναίκες επειδή γεννήθηκαν γυναίκες.'' Μπορώντας να γνωρίζω αυτό το παιδί οσο καλύτερα γίνεται, μόνο για ένα πράγμα λυπήθηκα. Για το γεγονός ότι είναι αναγκασμένος να ζει πλέον με την απειλή της ''τιμωρίας'' από τα πρωτοπαλήκαρα της ανδρείας της κρεατίνης και της σιδηρογροθιάς.  Θεωρώ ότι η θέση όλων πρέπει να είναι δίπλα στα άτομα αυτά που το μόνο που διεκδικούν είναι να ζουν σαν όλους, ίσοι εναντίον ίσων χωρίς σκονισμένες ρατσιστικές προκαταλήψεις του παρελθόντος. 

ΑΓΑΠΑ ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ.

Πανελλήνιες

  

 Και ναι λοιπόν, ο υποφαινόμενος που παράτησε το μπλογκ του από το Δεκέμβρη μόλις πριν τρεις μέρες τελείωσε τις Πανελλήνιες. Και το παράτησε ακριβώς για αυτό το λόγο, επειδή προετοιμαζόταν. Προετοιμαζόμουν για κάτι που ήταν δύσκολο, επίπονο και ψυχοφθόρο για μένα. Για μία διαδικασία που αρχίζει να απασχολεί το μυαλό σου περίπου στο τέλος της πρώτης λυκείου, οταν όλοι σου λένε ότι τα πράγματα σοβαρεύουν και πρέπει να αλλάξεις τρόπο προσέγγισης του σχολείου. Μία διαδικασία που σε απασχολεί από το καλοκαίρι πια πριν την τρίτη λυκείου, όταν αναγκάζεσαι να κάνεις καλοκαιρινά μαθήματα όπως όλοι άλλωστε. 

   Οι Πανελλήνιες είναι εν μέρει ένα βουνό. Ένα βουνό που παλεύεις μήνες να ανέβεις για να μπορέσεις κάποια στιγμή να περάσεις από την άλλη μεριά του, εκεί όπου περιμένει ο παράδεισος της φοιτητικής ζωής. Το όνειρο όμως σταματά εδώ τόσο απότομα. Και αυτό γιατί καλείσαι μέσα σε 18 ή 21 ώρες (6 ή 7 εξετάσεις των 3 ωρών) να αποδείξεις τι έμαθες μια ολόκληρη χρονιά. Οι κόποι σου ανταμείβονται μέσα από μία στιγμιαία διαδικασία. Γιατί μέσα στους 10 σχεδόν μήνες προσπάθειας που κάνεις, οι 21 ώρες είναι αμελητέα ποσότητα.  Για την ακρίβεια, στην περίπτωση της θεωρητικής πρέπει να δείξεις τι παπαγάλισες καλύτερα από τους άλλους. Πόσες άχρηστες πληροφορίες έβαλες στο μυαλό σου με τρόπο τέτοιο, ώστε μέρες μετά να ξεχνάς πολλές από αυτές. Πόσους πίνακες, διαγράμματα, μασημένες σημειώσεις σε σημείο αηδίας κατάφερες να στριμώξεις στο μυαλό σου καταστρέφοντας με τον τρόπο αυτό κάθε νέο εγκεφαλικό κύτταρο που γέννησε ο οργανισμός σου τον τελευταίο χρόνο. Στο σάπιο αυτό σύστημα, δεν δικαιούσαι να κολλήσεις, να αγχωθείς, να βαρεθείς, να μη θες να διαβάσεις. Αν το κάνεις αυτό, το ''άσχημο'' τέλος είναι, κατά πολλους, προδιαγεγραμμένο για σένα. 

   Στο σημείο αυτό θέλω να αναφερθώ στη διαδικασία των εξετάσεων με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη στο τελευταίο μάθημα της Παρασκευής, στα Λατινικά. Έρχεται στην αίθουσα μία κυρία, μέλος κάποιας επιτροπής εξετάσεων με - ευφάνταστο, περίεργο και γεμάτο γραφειοκρατία για να δικαιολογεί κάπως την ύπαρξή της (της επιτροπής) - όνομα. Αυτή λοιπόν μας φωνάζει με μία σπαστική τσιριχτή φωνή να βάλουμε στις τσάντες μας τα βιβλία/τετράδια/βοηθήματα με τα οποία διαβάζαμε και να καθίσουμε στις θέσεις μας. Και τότε, εξοργισμένος από αυτή την υποκριτική υπόδειξη οργάνωσης και καλής συμπεριφοράς στο χώρο, άνοιξα συζήτηση μαζί της και στο τέλος μονολόγησα. Της εξήγησα λοιπόν οτι το θεωρώ αν μη τι άλλο περιττό να καθίσω κάτω και να συμμορφωθώ στις υποδείξεις της για τους εξής λόγους. Πριν καν αρχίσουν οι εξετάσεις μας είπαν να πηγαίνουμε στο σχολείο στις 07:45 με την προοπτική ότι 08:15 θα αρχίζαμε να γράφουμε. Αντί αυτού, πήραμε τα θέματα στα 5 πρώτα μαθήματα 09:05 ενώ στα Λατινικά ως αποκορύφωμα, τα πήραμε στις 09:15. Για πάνω από μία ώρα δηλαδή καθόμασταν σαν αργόσχολοι στα θρανία, χωρίς θεωρητικά να μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να περιμένουμε. Μία ώρα γεμάτη άγχος, ερωτήσεις άγχους της τελευταίας στιγμής, ανάγκη για τσιγάρο, τουαλέτα και λοιπά. Με το απλό αυτό παράδειγμα και με κάποια άλλα της εξήγησα δηλαδή τους λόγους για τους οποίους δεν θέλω να συμμορφωθω τουλάχιστον νοητά, καθώς είχα ήδη μαζέψει τα βιβλία μου. Να μην παραλείψω βεβαια την αναφορά στον τρόπο με τον οποίο πηγαίναμε τουαλέτα. Όφειλε κατά τον νόμο/τους κανονισμούς ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άνθρωπος από μας να μας συνοδεύει σαν ζώο κάθε φορά που εμείς θέλαμε πιπί, σαν να ήμασταν έγκλειστοι κάποιων φυλακών. 

   Το προσπερνώ. Σε αυτή τη διαδικασία λοιπόν είναι ξεκάθαρο πως δεν ευνοείται ο έξυπνος μαθητής. Δεν διαχωρίζω τους μαθητές, είναι όλοι έξυπνοι και ικανοι αν το θελήσουν. Ο νικητής της διαδικασίας αυτής είναι όχι απαραίτητα ο καλύτερος, αλλά αυτός που μπορεί να προσαρμοστεί στην ανιαρή και σάπια καθημερινότητα του ''διαβάσματος''. ΠΟΙΟΥ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΟΣ; Αυτού που μετά από δεκάδες δεκάδων εκθέσεων δεν παρέχει στο μαθητή - υποψήφιο φοιτητή τα απαραίτητα εφόδια ώστε να επεξεργαστεί με τη στοιχειώδη άνεση ένα κείμενο της Ελένης Γλύκατζη - Αρβελέρ. Αυτού του διαβάσματος που σε κάνει μετά από 12 χρόνια σχολείου να μην ξέρεις να συμπληρώσεις μία αίτηση ή ένα βιογραφικό σημείωμα παρά μόνο τα στοιχεία σου στο τετράδιο των Πανελληνίων. Αυτού του διαβάσματος που προωθεί τη στείρα απομνημόνευση, τη χρησιμοθηρική αντίληψη για τη γνώση, την επιθυμία για έτοιμη και μασημένη τροφή των ''επώνυμων'' φροντιστηρίων.

   Όχι, δεν κατηγορώ τα φροντιστήρια. Αντιθέτως, είμαι υπέρμαχος της άποψης ότι η ύπαρξή τους δικαιολογείται και τροφοδοτείται από το διαλυμένο εδώ και δεκαετίες εκπαιδευτικό σύστημα. Βέβαια, δεν είναι και αυτά άμοιρα ευθυνών. Μέσα σε αυτά επωάζονται συχνα ορδές μαθητών στους οποίους καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι ξέρουν και θα πετύχουν, ενώ στην ουσία χρειάζονται άμεσα ένα κίνητρο για να συνεχίσουν να προσπαθούν για την βελτίωση. Υπάρχουν ακόμα φροντιστήρια εν έτει 2012 που διατείνονται ότι θα πετύχουν το θέμα στο άγνωστο των Αρχαίων, λες και υπάρχει καμία συνταγή πέραν της τύχης. Φροντιστήρια που δεν είναι κοντά στο μαθητή που περνά ατελείωτες ώρες σε αυτά την εβδομάδα, ως όφειλαν. 

   Τα φροντιστήρια παραμένουν ακόμα βέβαια οι ''εχθροί'' στα μάτια πολλών καθηγητών σε δημόσια σχολεία, επειδή προσπαθούν να αναπληρώσουν τα κενά της δικής τους ελλειπούς διδασκαλίας. Δεν μπορώ ωστόσο να παραβλέψω το γεγονός ότι υπήρξαν και φέτος ορισμένοι καθηγητές κακοπληρωμένοι, υποτιμημένοι που φρόντισαν να είναι συνεπείς στο έργο τους, με υλικό διαθέσιμο όποτε εμείς το ζητήσαμε. Δεν ήταν πολλοί, ήταν 1-2 αλλά έκαναν τη διαφορά και ξεχώρισαν από τους άλλους. Καθηγητές που μας διάβασαν ακόμα και Λειβαδίτη για παράδειγμα στην ώρα του μαθήματός τους, για να έρθουμε και σε επαφή με κάποιο άλλο βαθύτερο νόημα. Νόημα που σε αυτό το σχολείο της απαξίωσης όπως διαμορφώνεται στην τρίτη λυκείου ήταν περισσότερο από απαραίτητο, καθώς περίμενες υπομονετικά να περάσουν οι 6-7 ώρες κάθε μέρα. 

   Παρ' όλα αυτά, οι Πανελλήνιες κάποτε τελειώνουν. Και μέχρι να έρθει η στιγμή αυτή, ξυπνάς και κοιμάσαι με την προσμονή αυτού του συναισθήματος. Περιμένεις την ημέρα που θα βγεις έξω και δεν θα σκέφτεσαι να γυρίσεις σύντομα επειδή αύριο έχεις να διαβάσεις. Την ημέρα που ο καφές θα χρησιμεύει ως ρόφημα έναντι της καλοκαιρινής ζέστης και όχι ως όπλο κατά της υπνηλίας. Την ημέρα που θα πάρεις τους δρόμους με τους φίλους σου χωρίς να σε ενδιαφέρει πού θα πας και τι θα κάνεις. Την ημέρα της απόλυτης ελευθερίας. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται πεζά, αυτά είναι όμως που θέλεις μόνο όταν περιμένεις να τελειώσει αυτή η διαδικασία. Ασχέτως του αποτελέσματος, είσαι νικητής. Μόνο και μόνο που άντεξες να περάσεις μία από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες της έως τώρα ζωής σου, ΕΙΣΑΙ ΝΙΚΗΤΗΣ.

I know, the past will catch you up as you run faster...

Τι TUS έπιασε;

(Ξεκινώντας, η αδερφή μου με προειδοποίησε ότι χρονιάρες μέρες είμαι κακός και δεν θα μου έρθει ο Άγιος Βασίλης.)

   Φίλε αναγνώστη/αναγνώστρια, ζήσαμε να ακούσουμε το ''Πουτάνα στην ψυχή'' του Νίκου (πλατινέ) Οικονομόπουλου και το κακό παράγινε. Τώρα θα μου πεις εδώ τραγουδάνε άλλοι κι άλλοι. Βλέπε TUS (μόλις μόλυνα το πληκτρολόγιό μου, εκτός από την οθόνη και το μπλογκ μου που έχει γίνει ήδη). Όπως έχεις καταλάβει και από την οπτικοακουστική πανδαισία που προηγείται της ανάρτησης, θα αναφερθώ στον TUS και στο τελευταίο του ηχητικό ''διαμάντι''. Αυτό το υποπροϊόν που κατακλύζει καθημερινά την αρχική μου σελίδα στο facebook. Ναι, αυτό στον ήχο του οποίου κωλοχτυπιούνται και ''φτιάχνονται'' χιλιάδες κοριτσάκια. Για άλλη μια φορά η συνταγή είναι γνωστή. Ένας με περιτύλιγμα όμορφου και κινήσεις δενμπορώναχορέψω-χέζομαι-αλλάκάνωτονάνετο με την απαραίτητη συνοδεία μούσκουλων, σκουλαρικίου και τατουάζ. Όχι, μη με βρίσεις. Δεν κράζω τα στοιχεία της εμφάνισης αυτά καθ'αυτά, αλλά το συνδυασμό τους που δημιουργεί αυτό το πιασάρικο αποτέλεσμα.

   Και επειδή δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω, θα σχολιάσω για αρχή το βίντεο κλιπ, το οποίο συμπληρώνει την οπτασία. Μια μισογεροντοσιτεμένη ονόματι ''Ελεάννα Αζούκη'' (κατά το σουτζούκι), πλήρως σοβατισμένη, με ψεύτικες βλεφαρίδες και νεανίζουσα κορδελίτσα επί της κόμης αρχίζει να κουνάει τα χέρια της σαν να τινάζει μουσκεμένο χαλάκι για να στεγνώσει. Μετά, την πιάνει ο TUS και αρχίζουν να χορεύουν σαν προβληματικά, με αυτό το πολύ μάγκικο χιπχοποραποτσιφτετελο τρόπο. Ο TUS δεν παραλείπει τις συμπαθείς αυτές γκριμάτσες που συνηθίζει να κάνει προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινου για να δείξει πόσο την πατάει τη γάτα (Ελεάννα Αζούκη). Ο TUS φοράει έπειτα την πολυφορεμένη φουστα του Σάκη Ρουβά που φόρεσε προ 10ετίας και τσουπ, να σου τον, εμφανίζεται ο ξεχασμένος, από την εποχή της επέλασης της Βανδή, Φοίβος. Συνθέτης μεγάλων επιτυχιών όπως ''Gucci φόρεμα'', ''Summer in Greece'', ''Έρωτα θέλει η ζωή'', πίνει άνετος το καφεδάκι του ώσπου του κάθεται στο λαιμουδάκι όταν ο TUS θίγει τον προστατευόμενό του, Νίνο Ξυπολητά. 

   Στο σημείο αυτό εντοπίζεται το νόημα του άσματος. Όλο αυτό το τερατούργημα έχει δημιουργηθεί για να υμνηθεί ο αντρισμός του κυρίου TUS, ο οποίος τον αποδεικνύει έμπρακτα (!) κράζοντας ομοφυλόφυλους. Εδώ φαίνεται το ποιόν του ανθρώπου και σοβαρολογώ. Χρησιμοποιούνται οι σεξουαλικές προτιμήσεις ανθρώπων για να εκθειαστεί το ομοίωμα του τουίτι. Ο TUS, άντρας βαρύς και ασήκωτος, σου λέει: ''Μήπως ο τραγουδιστής από τους Tokio Hotel, ο Μαρτάκης, ο Bieber και ο Sarbel; Δεν διαφωνώ, είναι και αυτοί πολύ ωραίοι, μα έχουμε μια διαφορά. Εγώ δεν είμαι gay!''. Και εννοεί προσβάλλοντας άλλους: ''Ντάξει, δεν είμαι ο μόνος ωραίος. Τουλάχιστον δεν έχω το κουσούρι αυτό''. Εύγε φίλε TUS.

   Ας επανέλθουμε στα της εμφάνισης. Την ώρα που ο α(η)ιδός τραγουδάει το δυσπρόφερτο ''Χόρεψε μωρό μου χορε χόρεψε μωρό μου'' και μάλιστα δις, η δεσποινίς Ελεάννα λικνίζεται πάνω σε στρογγυλό δίσκο (σαν αυτούς που κάθονται πάνω οι έλεφαντες στο τσίρκο) σαν κατσίκι, ή καλύτερα σαν σκύλος. Και για να το πιστοποιήσει αυτό, φορά και το ανάλογο λουράκι στο λαιμό, το οποίο κρατά με πολλή χάρη ο TUS. Μάλλον έχει καταλάβει, ότι το επάγγελμα που του ταιριάζει είναι αυτό του αρκουδιάρη. Εν συνεχεία, η Αζούκη (τζουτζούκι) χτυπιέται φορώντας ενα τρύπιο, λόγω οικονομικής κρίσης, καλτσονοκολάν, κοντό σορτς, κιτς ζεβρέ παπούτσια και τον προαναφερθέντα φιόγκο. Το μόνο που συμπεραίνουμε είναι ότι έχει εξασκηθεί στο να το κουνάει. 

   Εν τω μεταξύ, ο TUS αποφασίζει να υποδυθεί τον Ντι Κάπριο και τον Τζόνυ Ντεπ και όλως παραδόξως, είναι πιο ωραίος από ότι είναι στην πραγματικότητα. ΔΕΝ είναι αυτό το γλοιώδες μαϊμούδι, με τα πετσοκομμένα φρύδια, το μαλλί σαν τη μπορντούρα των χαλιών της Μοιραράκη, τις ζώνες που κρέμονται από τον κώλο του και σε προκαλούν να τον δέσεις χειροπόδαρα. Είναι κανονικός Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ. Βέβαια σε αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι δεν μιλάει. Δεν ακούγεται. Και το πιο ανησυχητικό είναι το ότι δηλώνει: ''Όσοι και να μαζευτούν, εμένα δεν με τρώνε''. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι σκοπεύει να μας προκαλεί ηχορρύπανση για καιρό.

   Καταλήγοντας, το τραγουδάκι αυτό ήταν απλώς η αφορμή. Ωστόσο, νομίζω ότι στην ελληνική μουσική έχει παραγίνει το κακό. Κάθε καρυδιάς καρύδι, στην εποχή του youtube χωρίς καμία προσπάθεια προωθείται μέρα και νύχτα από κανάλια, ραδιόφωνα και site. Άνθρωποι άφωνοι, τα τραγούδια των οποίων έχουν υποστεί τέτοια επεξεργασία ώστε να ακούγονται. Και ακούγονται παντού. Μόνο στη Λυρική δεν παίζουν. Και επειδή έχουν τον εύκολο ρυθμό, σου πιπιλίζουν το κακόμοιρο αυτί και σου μένουν! Αυτό βέβαια που με νευριάζει περισσότερο είναι το ότι άλλα τραγούδια δεν κατάφεραν ποτέ να αγγίξουν αυτή την ''επιτυχία'' σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Πώς το σκέφτηκα; Βλέποντας μία ζωντανή (και όχι playback όπως θα κανε ο TUS στη Μενεγάκη) εκτέλεση του ''She'' του Elvis Costello το 1999 παρατήρησα ότι έχει 165.000 views λιγότερα από το ''Xόρεψε μωρό μου''. Ε αυτό δεν το δέχομαι. Και προτού μου πεις ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα, άκου. To ''She'' λυγίζει καρδιές και το λέει ένας ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ, που στο βίντεο παρακάτω τραγουδάει, πράγμα που ποτέ ο TUS δεν έκανε, γιατί ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΩΝΗ. Αυτός ο ξεπεσμός, στην κυριολεξία, της μουσικής την έχει φτασει σε αυτό το σημείο. Να πωλούνται cd στα περίπτερα, να βγαίνουν μόνο digital singles και να μην αναδεικνύονται πραγματικά ταλαντούχοι ερμηνευτές.

Απολαύστε τώρα πραγματικό τραγούδι.

It's Christmas!

   Κάπως αλλιώς σκεφτόμουν τα φετινά Χριστούγεννα. Βασικά θα ήθελα να τα ζήσω. Έστω να τα αισθανθώ. Μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα. Στη διαδρομή σπίτι-σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο-σπίτι άντε να δεις καμιά στολισμένη βιτρίνα. Κατά τα άλλα τίποτα. Τα μόνα πράγματα εκτός από τα μελομακάρονα και το πανετόνε στην κουζίνα που μου υπενθυμίζουν ότι είναι Χριστούγεννα είναι το γεγονός ότι σήμερα τελείωσε το σχολείο και το φροντιστήριο (προσωρινά), καθώς και το ότι στολίσαμε εις διπλούν φέτος. Μία σε μας και μία δίπλα στους γείτονες, όπου μαζευτήκαμε και στολίσαμε ομαδικά. Ακολουθούν φωτογραφίες σε πνεύμα χριστουγεννιάτικο.

(Αυτόν τον θηλυκό άγγελο τοποθετήσαμε φέτος στην κορυφή)

(Με απίθανα σοκολατάκια Max Perry)

 (Αρωματική πανδεσία)

(Τα φώτα των απέναντι καλπάζουν προς τα επόμενα Χριστούγεννα)

Καλά Χριστούγεννα!

(I) Remember, (I) Remember

   Σαν σήμερα συμπληρώνονται τρία χρόνια και δύο μέρες από το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μόνο που δεν ήταν ένας απλός θάνατος. Ήταν μια άνανδρη, αναίτια και απροκάλυπτη δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού. Ενός παιδιού που δεν έκανε κάτι που να δικαιολογεί μια τέτοια φρικαλέα πράξη. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή ενός ανθρώπου, ασκώντας πάνω του την ανύπαρκτη, κατά τα άλλα, εξουσία του.

   Το εξοργιστικό αυτό γεγονός γίνεται εξοργιστικότερο εξαιτίας της συμπεριφοράς των δραστών της δολοφονίας (2 αστυνομικών, ενός δολοφόνου και ενός συμπαριστάμενου) που πίστεψαν ότι η δουλειά τους, για την οποία πληρώνονται από εμάς, όχι να μας προστατεύουν αλλά να επιδεικνύουν με λάθος τρόπο την υποτιθέμενη δύναμή τους. Επηρεασμένος λοιπόν ο Κορκονέας από τα χίλιαδυο ψυχολογικά που κουβαλά λόγω των όσων περνά σε μια δουλειά που τον έχουν για να είναι παρατρεχάμενος υπουργών ή στην καλύτερη, για να ξυλοφορτώνει πολίτες στα κατα καιρούς επεισόδια, είδε έναν 15χρονο ως το τέλειο ''πειραματόζωο'' για το πείραμά του: ''Πώς να σκοτώσεις δια εκπυρσοκροτισμού''. 

   Η Αθήνα, παγώνει στο άκουσμα αυτής της είδησης και αντιδρά σπασμωδικά. Για την ακρίβεια, άνθρωποι αντιδρούν σπασμωδικά σε ένα πρωτοφανές ξέσπασμα οργής κατά πάντων. Για μέρες το κέντρο της πόλης μοιάζει με πεδίο σύρραξης. Ορδές, νέων κυρίως, ανθρώπων κατακλύζουν τις περιοχές του κέντρου της Αθήνας και προξενούν ανυπολόγιστες υλικές ζημιές σε ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Η αστυνομία, που σε άλλες περιπτώσεις σπεύδει να ξεφορτωθεί ό,τι ληγμένο χημικό έχει πάνω σε γιαγιάδες και νέους, αυτή τη φορά υπό την ηγεσία παντελώς ανίκανων διοικούντων, λειτουργεί με τρόπο που δεν βοηθά την εκτόνωση της έκρυθμης κατάστασης. Όλα δείχνουν πως η κατάσταση βαίνει σε κλιμάκωση. Μόλις όλα τελειώνουν, η εικόνα της ρημαγμένης Αθήνας είναι επιεικώς αποκαρδιωτική. Λεηλατημένοι δημόσιοι χώροι καθώς και καταστήματα, δημόσια κτήρια και οχήματα συνθέτουν ένα σκηνικό διάλυσης.

   Τώρα θα μου πεις. Πιο πολύ σε ενδιαφέρει το ότι κάηκε το δέντρο της πλατείας Συντάγματος από το ότι σκοτώθηκε ο Αλέξης; Εννοείται πως όχι. Εδώ τίθεται όμως για μένα το εξής ερώτημα. Με τον τρόπο αυτό τιμήθηκε η μνήμη του νεκρού συνομιλήκου μας; Σίγουρα όχι και αυτό το παραδέχονται και ορισμένοι από αυτούς που συμμετείχαν στα επεισόδια. Τώρα βέβαια αν σκέφτεσαι με τη λογική ''μπάτσοι - μουνιά'' κλπ θα μου πεις ότι είμαι ένας μαλάκας που παίρνει το μέρος του συστήματος και τις άλλες γνωστές καραμέλες που πιπιλάς.

   Μπορεί η λεηλασία κάθε είδους περιουσίας να θεωρηθεί φόρος τιμής ή σεβασμός στο πρόσωπο του Αλέξη; Πώς είναι δυνατόν να αποκαθιστάς μια αδικία διαπράττοντας μια άλλη; Και κυρίως όταν αυτή η άλλη δε στρέφεται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά στοχοποιεί ένα ολόκληρο κοινωνικό σύνολο; Για μένα το γεγονός είναι ένα. Η τυφλή βία δε λύνει κανένα πρόβλημα. Από όποια πλευρά και αν το δεις, η δολοφονία του Αλέξη δεν τιμωρήθηκε ούτε από τη δικαιοσύνη, ούτε από όλα τα πρωτόγνωρα που συνέβησαν τότε. Θυμάμαι ακόμα το κτήριο του Πανεπιστημίου να λεηλατείται από βάνδαλους, οι οποίοι πετούσαν από τα παράθυρα έπιπλα που ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ. Άλλοι έκαιγαν αυτοκίνητα, κάδους, ενώ το καλύτερο ήταν ότι μέσα στον ΠΟΝΟ, την ΟΡΓΗ και τη ΘΛΙΨΗ τους για το χαμό του Αλέξη έκαναν Π Λ Ι Α Τ Σ Ι Κ Ο ! (ναι, πλιάτσικο) σε μαγαζιά με τηλεοράσεις, υπολογιστές και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για ένα βαρύ πένθος.

   Είμαστε σοβαροί; Πιστεύει κανείς ότι αυτά ήταν αυθόρμητες αντιδράσεις νέων; Πώς γίνεται όλοι να ήξεραν τον Αλέξη από έναν κοινό τριτοξάδερφογαμπροκουνιαδοανηψιό του περιπτερά της γειτονιάς τους; Δηλαδή όποιος δεν έσπασε, δεν πόνεσε για έναν από τους πιο αδικαιολόγητους θανάτους των τελευταίων δεκαετιών; Ο Κορκονέας ήταν, είναι και θα είναι ένας ειδεχθής Δ Ο Λ Ο Φ Ο Ν Ο Σ. Όμως:

ούτε εσύ

ούτε εσύ

τιμήσατε τον Αλέξη όσο και αν δεν σας αρέσει αυτό.

Magic de Spell - Eμένα οι φίλοι μου